Pięć

Layla

Layla bezszelestnie zbiegła po schodach. Poruszała się lekko i pięknie, czując się trochę tak, jakby była powietrzem, co wydawało się dość paradoksalne, skoro była uosobieniem ognia. Czuła, jak rozpiera ją euforia i praktycznie nie była w stanie powstrzymać się od uśmiechu, chociaż sama nie była pewna, co wprawiło ją w ta znakomity nastrój.

Czuła się zmęczona, ale również było dobre. Zakładała co prawda, że Rufus będzie trochę poirytowany tym, że wróciła tak późno (wciąż nie lubił, kiedy nie miał jej przy sobie), ale nie potrafiła żałować tego, że uległa Esme. Jak mogłaby nie zgodzić się, kiedy wampirzyca zaproponowała jej, żeby razem poszły do Akademii Nocy, z założenia tylko porozmawiać, ale również po prostu trochę się rozerwać? Esme często udzielała się, aż rwąc się do opieki nad tymi najmłodszymi pół-wampirami, które fizycznie i psychicznie wciąż pozostawały po prostu rozkosznymi dziećmi. Layla wiedziała, że to przynosi jej ulgę, poza tym zaspokajało jej instynkt macierzyński, ale nawet nie przypuszczała, że takie doświadczenie może okazać się aż tak bardzo przyjemne.

Z rozwagą stawiając kolejne kroki, dosłownie spłynęła po schodach, po czym zastygła u ich stóp i uważnie rozejrzała się dookoła. Laboratorium wyglądało ja zawsze – przynajmniej od momentu, kiedy widziała je ostatni raz. Rufus miał słabość do podziemi i spokoju, dlatego nie przeniósł lokalizacji tego miejsca, nawet kiedy Dimitr zaproponował mu łatwiej dostępny budynek, znajdujący się bliżej Niebiańskiej Rezydencji albo centrum miasta. Layla nie była specjalnie zdziwiona odmową naukowca, bo doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że Rufus cenił sobie prywatność i spokój, poza tym – chociaż pewnie nigdy by jej się do tego nie przyznał – miał do tego konkretnego miejsca swego rodzaju sentyment. Ona zresztą też, chociaż czasami czuła się trochę przytłoczona świadomością znajdowania się kilka stóp pod ziemią, na dodatek tuż nad ciągnącymi się pod całym miastem tunelami. Ich obecność sprawiała, że czuła się… nieswojo.

Wciąż na tyle rozentuzjazmowana, że poruszała się w radosnych pląsach, ruszyła przez główną salę, kątem oka obserwując ustawione pod ścianami regały z książkami oraz ciężkie, skomplikowane sprzęty. Mimo upływu lat, części z nich nie potrafiła nawet nazwać, a co dopiero stwierdzić, jakie jest ich praktycznie przeznaczenie. Teraz już wiedziała jedynie tyle, że większość z nich – jeśli i nie wszystkie – skonstruował Rufus. To sprawiało, że tym bardziej wolała trzymać się od nich z daleka, woląc nie przekonać się, czy oby na pewno działają. W laboratorium już kilkukrotnie doprowadziła do wypadków, właśnie przez nieostrożność, więc kolejne nie były potrzebne.

Najważniejsze wydawało się dla niej to, że Rufus w końcu przestał się koncentrować na nowych wampirach i szukaniu jakiegokolwiek leku, który zapobiegłby temu, co się z nimi działo. Wszystko wskazywało na to, że wskazówki, których przed zniknięciem udzielił im wszystkim Jaques, były dla naukowca wystarczające, żeby dojść do satysfakcjonujących go wniosków. Wiedzieli już, że to emocje – te ludzie, dobre emocje – decydowały o tym, jak bardzo stabilne były wampiry przed i po przemianą. Potrzebowali siebie nawzajem, żeby mieć to, co już teraz osiągnęli i nie poddać się szaleństwu, które czekało niektórych z tych, którzy ostatecznie odrzucili ludzką naturę. Taka alternatywa wydawała się przerażająca, ale Layla już dawno oswoiła się z myślą, że jest albo raczej będzie kimś innym, oczywiście pod warunkiem, że prędzej czy później czekała ją śmierć. Nie bała się jej, poza tym łatwo było zapomnieć o jakiejkolwiek inności, kiedy czuła się i zachowywała tak, jak do tej pory. Praktycznie nie myślała o Syndromie Agresji – o przemianie, pertransach i spalających się na słońcu wampirach – a odkąd Rufus zaczął się koncentrować na innych kwestiach, zwłaszcza od momentu, w którym do Miasta Nocy zaczęły napływać coraz większe ilości nieśmiertelnych, kwestia ta stała się dla niej czymś równie naturalnym, co wcześniej wampiryzm albo fakt istnienia wilkołaków.

Mimowolnie powędrowała wzrokiem w stronę najbardziej oddalonego kąta pomieszczenia. Pod wschodnią ścianą, zajmując sporą cześć i tak ograniczonej przestrzeni, znajdował się okazały, nieregularny kształt, teraz przykryty kawałkiem białego materiału. Śmiała się z niego, kiedy pierwszy raz zastała laboratorium w takim stanie, bo naprawdę nie rozumiała, co i dlaczego było tak wielkim sekretem, że nawet ona nie mogła tego zobaczyć. Oczywiście później pokazał jej nad czym planował, swoje zachowanie wyjaśniając nie tyle przewrażliwieniem, co skłonnością do odrobiny dramatyzmu. Och, tak, pomyślała. Widok białego prześcieradła jest faktycznie dramatyczny, kochanie…

Oczywiście niewiedza mogłaby sprawić, żeby poczuła się zaniepokojona, tym bardziej, że chodziło o pomysły Rufusa, ale kiedy wyjaśnił jej nad czym znów spędza tyle czasu, czuła się bardziej uspokojona i rozbawiona niż zaniepokojona. Wiedział wcześniej, że przed chorobą, bo nią na swój sposób były wybuchy agresji, które odcięły od rzeczywistości jego i jeszcze kilka innych pół-wampirów, zajmował się bardziej praktycznymi rozwiązaniami dla Miasta Nocy, niejednokrotnie z polecenia Rufusa. Wcześniej razem próbowali znaleźć jakieś dogodne rozwiązanie, jeśli chodziło o sieć wodociągową i zapewnić przynajmniej minimum ostrożności, żeby sytuacja ze skażoną SA krwią się nie powtórzyła, ale to była zupełnie inna sprawa. Teraz Rufus postanowił przebić ich wszystkich i pracował ni mniej, ni więcej, ale nad komputerem – i to nie byle jakim komputerem, ale czymś, co miało zapewnić im wszystkim nie tylko bezpieczeństwo, ale może coś znacznie więcej. Co prawda nie miała pojęcia, jak wampir zamierzał to osiągnąć na poziomie obecnej techniki, ale – jak uparcie ją przekonywał – być może miał być w stanie uruchomić coś na kształt lokalnej sieci komórkowej. Kiedy to usłyszała, dosłownie opadła jej szczęka i to nie dlatego, że miała jakiekolwiek wątpliwości co do tego, czy mówi poważnie; zaskoczył ją, bo doskonale wiedziała, że to może mu się udać.

Cóż, niby twierdził, że ludzie są opóźnieni, bo to wampiry pierwsze doszły do istotnych odkryć, a człowiek jedynie potwierdził niektóre z ich teorii. Jeśli popatrzeć na inteligencje i pomysły Rufusa, chyba faktycznie trzeba było się z tym zgodzić.

Uśmiechnęła się pod nosem, po czym oderwała wzrok od przykrytego materiałem kształtu. Nigdy nie widziała Rufusa, ale czuła go, a kiedy lepiej się skoncentrowała, ławo było jej stwierdzić, gdzie się znajdował. Bez pośpiechu skierowała się w stronę biblioteki, po czym wywróciła oczami, ledwo powstrzymując się od westchnienia. Rufus stał do niej plecami, uważnie przesuwając wzrokiem po grzbietach książek, które jakiś czas wcześniej zdecydowała się poukładać i przestawiając je po swojemu. Nigdy nie nadążała za jego systemem, bo na pierwszy rzut oka w tym, jak układał rzeczy brakowało jakiejkolwiek logiki, ale on najwyraźniej odnajdywał się w tym chaosie doskonale. Nie potrafiła tego zrozumieć, ale nawet nie próbowała, już dawno dochodząc do wniosku, że walka z jego niektórymi przyzwyczajeniami pozbawiona jest sensu i jedynie niepotrzebnie wysysa z niej energię. Poza tym, to po prostu był Rufus – a ona kochała go między innymi za to, że wyróżniał się pod każdym z możliwych względów.

Poruszając się lekko i cicho niczym cień, Layla powoli ruszyła w jego stronę. Nie dał po sobie poznać, że ją zauważył i to sprawiło, że uśmiechnęła się jeszcze szerzej, odrobinę rozbawiona. Wiedziała, że miał skłonność do pogrążania się w swoich myślach, i to do tego stopnia, że przestawał zdawać sobie sprawę z tego, co faktycznie się wokół niego działo. Bawiło ją to, chociaż jednocześnie doskonale wiedziała, że podkradanie się do kogoś takiego jak Rufus, jeśli faktycznie jej nie wyczuł, był jak proszenie się o kłopoty.

Decydując się zaryzykować, stanęła tuż za nim, po czym szybko wyciągnęła ręce, żeby zasłonić mu oczy dłońmi. Zesztywniał cały i w pierwszym odruchu wzdrygnął się, jakby zamierzając odwrócić się i na nią warknąć, ale wtedy jego dłonie musnęły jej, kiedy delikatnie ujął jej rękę.

– Jesteś – stwierdził spokojnie, odsuwając obie jej dłonie; jedną przycisnął sobie do ust, kiedy złożył na niej czuły pocałunek. Laylę przeszedł dreszcz rozkoszy, chociaż jednocześnie wciąż czuła się trochę nieswojo, nawet kiedy to Rufusowi zdarzało się ją dotykać. Nie wzbraniała się już przed tym, że był blisko niej, ale i tak czuła się… dziwnie. – Gdzie byłaś? – zapytał i odwrócił się w jej stronę, lekko marszcząc brwi.

– Z Esme. W Akademii – wyjaśniła, uśmiechając się pogodnie. Nie wiedziała dlaczego, ale odrobinę urażona nuta w jego głosie za każdym razem, kiedy trochę zbyt długo nie pojawiała się w jego laboratorium, sprawiała jej przyjemność. To było trochę jak zazdrość, ale bardziej złożone; zupełnie jakby się bał, że z jakiego powodu kiedyś się nie pojawi.

– W Akademii? – powtórzył, spoglądając na nią spod uniesionych brwi. Przyciągnął ją do siebie, więc zrobiła krok do przodu, praktycznie wpadając mu w ramiona. Wciąż rozentuzjazmowana, zadarła głowę, żeby spojrzeć mu w oczy; obie dłonie wsunęła pod jego laboratoryjny płaszcz, przesuwając po nieco szorstkim materiale równie jasnego golfa, który miał na sobie. Sama tego nie odczuwała, zwłaszcza latem, ale w podziemiach zawsze było chłodno, jako po części martwy, Rufus zresztą nie odczuwał wpływu temperatur. – Co takiego fascynującego można robić w Akademii? – mruknął, ale po tonie jego głosu i tym, jak przeczesywał palcami jej włosy, łatwo doszła do wniosku, że nie jest specjalnie zainteresowany odpowiedzią.

Wzruszyła ramionami, myślami będąc zupełnie gdzieś inny. Zatrzepotała powiekami, wyginając się lekko i spoglądając na Rufusa znacząco. Skoro już ją dotykał, równie dobrze mógł przywitać się z nią tak, jakby wypadało i po prostu ją pocałować, chociaż to najwyraźniej nie wydawało mu się aż takie oczywiste. Z natury samotnik, sprawiał czasami wrażenie zupełnie niepasującego do otaczającego go świata. Był trochę jak dziecko, dla którego ludzkie zachowania i odruchy były czymś obcym i fascynującym. Oczywiście próbowała jakoś sprawić, żeby stał się częścią jej świata, ale wiedziała, że najlepiej czuł się tylko wtedy, kiedy był w laboratorium – i to wyłącznie sam albo w jej obecności. W jakiś pokrętny sposób była w stanie na niego wpłynąć, chociaż sama nie była pewna skąd to się bierze i dlaczego na zewnątrz nie potrafił zachowywać się tak naturalnie, jak wtedy, kiedy byli sami.

Kiedy Rufus w końcu ją pocałował, serce momentalnie zabiło jej szybciej. Zamknęła oczy i westchnęła z satysfakcją, natychmiast odwzajemniając pieszczotę. Miała wrażenie, że nigdy nie będzie miała go dość, zwłaszcza, że jak zwykle, kiedy się dotykali, czuła krążący po całym jej ciele ogień, nie mający żadnego związku z żywiołem nad którym panowała. Fale ciepła miały swoje źródło gdzieś u podstawy kręgosłupa i powoli rozchodziły się coraz bardziej, przyprawiając ją o dreszcze i sprawiając, że czuła się w ten niezwykły sposób, którego nie potrafiła opisać. Po prostu czuła, że gdzieś przynależy – i to jej w zupełności wystarczyło.

– Hm, chyba mnie o coś pytałeś? – mruknęła, odsuwając się ze śmiechem. Wyraz jego twarzy sprawił, że zapragnęła pocałować go raz jeszcze, ale się powstrzymała. – Jak mam ci cokolwiek powiedzieć, skoro cały czas próbujesz mnie pocałować? – westchnęła, kiedy znów przybliżył swoją twarz do jej własnej.

– A czy ja przypadkiem nie mówiłem ci już ze sto razy, żebyś nie odpowiadała mi pytaniem na pytanie? – upewnił się z błyskiem w oczach, muskając nosem jej policzek. Parsknęła śmiechem. – O bogini, jesteś dzisiaj aż nadto radosna – zauważył; trudno było jej stwierdzić, czy bardziej go to intryguje, czy irytuje.

Znów tylko się uśmiechnęła, po czym w pośpiechu wyswobodziła się z jego ramion i cofnęła się o krok. Nawet nie zorientowała się, że w ogóle ruszyli się z miejsca, dlatego tym bardziej zaskoczył ją moment, w którym nagle potknęła się o fotel i poleciała do tyłu, lądując na jednym z podłokietników. Rufus założył obie ręce na piersi i uniósł lekko kąciki ust, wymownie wywracając oczami w odpowiedzi na jej zachowanie.

– Pomagałam Esme przy opiece nad dziećmi. Nie miałam nawet pojęcia, że maluchy są aż tak rozkoszne… – wyjaśniła, jakby to miało wszystko usprawiedliwić. Poprawiła się na fotelu, podciągając nogi pod siebie tak, żeby było jej wygodnie. – No wiesz, wcześniej jakoś nie patrzyłam na to w ten sposób. A jak Gabriel i Isabeau zostali rodzicami, byłam zbyt… nieosiągalna, żeby zorientować się, że może jednak mam coś takiego, jak instynkt macierzyński.

– Ach, instynkt macierzyński… – Rzucił jej nieprzenikane spojrzenie. Wciąż się uśmiechał, ale tym razem wydało mu się to trochę wymuszone. – To chyba dobrze, nie?

– Nawet bardzo. Nie byłam pewna, czy… – Wzruszyła ramionami. Przecież wiedział, co takiego miała na myśli. Jakby nie patrzeć, w przeszłości zostało jej odebrane naprawdę wiele, dlatego świadomość tego, że jednak w jakimś stopniu była normalna, niosła ze sobą swego rodzaju ukojenie. – Hej, a tak swoją drogą, to mogę ci zadać pytanie? – rzuciła pod wpływem impulsu, zanim zdążyłaby ugryźć się w język.

Rufus spojrzał na nią w dziwny, nieodgadniony sposób. Poczuła się trochę nieswojo i prawie natychmiast pożałowała tego, że się odezwała, chociaż sama nie była pewna skąd brało się to dziwne uczucie. Przecież nie powiedziała niczego złego, a i wampir już dawno przestał sprawiać, że czuła się przy nim nieswojo.

– Pytasz mnie o przyzwolenie. To coś nowego – stwierdził, siląc się na entuzjazm, ale wciąż wydawał się zaniepokojony. – W teorii… Ale nie zamierzasz wkręcać mnie w kolejne wyjścia albo cokolwiek innego, prawda? Wystarczy, że twoja bratanica uparła się, żebym pojawił się na zakończeniu roku. Zupełnie jakbym w ogóle miał jakiś wybór – westchnął zrezygnowany.

Layla skinęła głową, coraz bardziej spięta.

– Nie, nic z tych rzeczy. Po prostu… – Energicznie pokręciła głową. – Powiedz mi, jak to jest w naszym wypadku z dziećmi? No wiesz, tak czystko teoretycznie – zapewniła pośpiesznie, w duchu ciesząc się, że dzięki wiecznej gorączce, nie był w stanie dostrzec rumieńców na jej policzkach.

– Z dziećmi… Zaraz! Z dziećmi?! – Spojrzał na nią tak, jakby widział ją po raz pierwszy. – Poczekaj, o co ty mnie właściwie pytasz, Laylo?

Zdecydowanie powinna była zapaść się pod ziemię i jednak siedzieć cicho, teraz jednak nie miała wyboru. Mając wrażenie, że spojrzenie Rufusa dosłownie wciska ją w fotel, po prostu wzruszyła ramionami i wysiliła się na obojętność.

– O nic. Po prostu rozmawiałyśmy z Esme i ona w pewnym momencie wspomniała o tym, jak wielkie szczęście mają tacy jak my – to znaczy pół-wampiry – z tym, że możemy mieć dzieci. Zaraz po tym speszyła się, bo przypomniała sobie, że ja nie jestem taka do końca normalna… A ja uświadomiłam sobie, że właściwie nie mam pojęcia, czy mogłabym… Czy w moim albo twoim przypadku to w ogóle możliwe – wyjaśniła. – Pomyślałam o Isabeau, ale to tak naprawdę niczego nie musi znaczyć. W końcu Beau wtedy nie była zarażona, a Drake nie był wampirem…

– Layla… – Rufus wciąż wpatrywał się w nią przenikliwie. – Dobra bogini, powiedz mi szczerze, że to nie jest tylko ciekawość. Tobie zrobiło się przykro, prawda?

Nie odpowiedziała, ale nie musiała, bo to wydawało się oczywiste. Spuściła wzrok, wpatrując się w ziemię, ale tak naprawdę nie widziała niczego, bo od długiego wpatrywania się w jeden punkt, wszystko zaczęło się zamazywać. Czuła na sobie spojrzenie Rufusa, ale to jedynie wszystko utrudniało, bo sama nie była pewna, co takiego wampir musiał sobie teraz o niej myśleć. Wiedziała jedno – nie tak wyobrażała sobie te rozmowę, ale kiedy raz jeszcze przypomniała sobie tamten moment i to, jak czuła się w towarzystwie dzieci…

Tak, zdecydowanie zrobiło jej się przykro.

– Laylo. – Twarz Rufusa nagle pojawiła się tuż przed nią, kiedy ułożył obie dłonie na jej policzkach i zmusił, żeby spojrzała mu w oczy. – Laylo, odpowiedz mi.

– A czy mam powody, żeby było mi przykro? – wyszeptała, wypowiadając pierwsze słowa, które przyszyły jej na myśl.

Wampir ze świstem wypuścił powietrze.

– Jeśli pytasz mnie o to, czy mogłabyś zostać matką… Nie, nie masz powodów do niepokoju. Wciąż żyjesz, więc fizycznie jest to równie możliwe, co w przypadku twojej siostry. Pod tym względem nie różnimy się od zwykłych wampirów, jeśli wiesz, co mam na myśli.

Skinęła głową, czując spływającą na nią ulgę. Wiedziała dobrze, co miał na myśli. To wampirzyce pozbawione były płodności, bo po przemianie przestawały się zmieniać, w przypadku mężczyzn zaś, pod tym względem nie zmieniało się nic – innymi słowy, nadal mogli mieć dzieci, czego dowodem były pół-wampiry. Wciąż mogła zostać matką, przynajmniej tak długo, jak pozostawała na etapie przejściowym, ale…

– Ale? – mruknęła cicho, nie kryjąc goryczy.

Rufus uniósł brwi.

– Ale co?

– Nie wiem – westchnęła – ale patrzysz na mnie tak dziwnie… Masz mi coś jeszcze do powiedzenia, Rufusie? – zapytała cicho.

Poczuła, że zesztywniał, zaraz też odsunął się od niej, wyraźnie speszony. Uniosła głowę, dosłownie świdrując go spojrzeniem; Rufus był dobrym aktorem, ale jej nie był w stanie oszukać, obojętnie jak bardzo by się starał.

– Rufusie – wyszeptała nagląco. Z gracją podniosła się z miejsca, po czym szybko podeszła do niego, stając tak blisko, że czuła bijące od jego ciała ciepło. – Rufusie, powiedz mi – nalegała, czując narastający niepokój.

– Co mam ci powiedzieć? – Rzucił jej udręczone spojrzenie. – Dlaczego właściwie ciągniemy ten temat. Przecież powiedziałaś mi, że to tylko ciekawość, czyż nie? Po co mam cię czymkolwiek martwić, skoro to tylko ciekawość?

Zacisnęła usta; od nadmiaru wrażeń zaczynało jej się kręcić w głowie.

– Ciekawość, tak… To tylko ciekawość – powtórzyła niczym w transie – ale kiedy rozmawiałam z Esme, ja przez moment… Cóż, pomyślałam o naszym rodzeństwie, o tym, co mogłabym stracić… A co byłoby, gdybym ci powiedziała, że w tamtym momencie przez jedną, krótką chwilę zastanawiałam się nad tym, co byłoby, gdybym została matką? – Jego oczy rozszerzyły się lekko, ale cały czas się w nią wpatrywał. Wciąż oszołomiona, przybliżyła się jeszcze bardziej, po czym położyła obie dłonie na jego ramionach. – Czy byłabym dobrą matką? – zapytała cicho, unosząc się na palcach; chciała, żeby ją pocałował…

Chciała, żeby się z nią kochał.

Oczy Rufusa były dziwnie zamglone, a Layla uświadomiła sobie, że moc – przypadkiem albo celowo – po raz kolejny wymknęła jej się spod kontroli, pozwalając wampirowi wniknąć głębiej w jej umysł niż mogłaby się tego spodziewać. Rufus odbierał jej emocje, a one mieszały się z jego własnymi, sprawiając, że tym bardziej był świadom tego, co w tym momencie czuła. Rozochocona i zdesperowana jednocześnie, mocniej się w niego wtuliła, po czym wyprężyła się i delikatnie musnęła wargami jego usta. Sama nie była pewna, co chciała w tym momencie osiągnąć, ale…

Rufus zesztywniał i nie odwzajemnił pieszczoty. Ostrożnie, niemal z czułością, odsunął ją od siebie na długość wyciągniętych ramion, ale to tak naprawdę niczego nie zmieniało. Swoją drogą, w tamtej chwili równie dobrze mógłby ją uderzyć – zabolałoby tak samo.

– Laylo, proszę – wyszeptał spiętym głosem. – Nic nie rozumiesz, ty nic… Dobra bogini, jak ja mam ci to powiedzieć? Możesz mieć dzieci, tak, ale… Ale czy ty nie rozumiesz, że to jest niebezpieczne? Nie mam tutaj na myśli ciąży, ale tego, co może się wydarzyć. To kim jestem i kim ty się stajesz… – Potrząsnął z niedowierzaniem głową. – Powiedziałem, że to jak w przypadku wampirów i nie kłamałem, ale wtedy nie miałem na myśli tego, jakie są szanse na to, że dziecko przeżyje. Przypadek twojej siostry to inna sprawa, sama to zauważyłaś, ale my… Na ogrody pięknej Selene, przepraszam. Prawda jest taka, że jeśli się nie pomyliłem, szanse na to, że geny rozłożą się prawidłowo, a ty nie poronisz, są mniejsze niż jedna czwarta. Czy naprawdę mam ci na to pozwolić? Sądzisz, że mam pozwolić ci próbować, a potem patrzeć na to, jak niszczy cię śmierć istoty, którą pokochałaś, a której żądne z nas nie będzie w stanie uratować? – Spojrzał w jej wystraszone, błękitne oczy i westchnął. – Ustaliliśmy już, że jestem dobrym psychologiem, prawda? W takim razie już teraz jestem w stanie stwierdzić, że to będzie dla ciebie zbyt wiele. Najpierw to, co robił twój ojciec, a potem strata ciąży… Laylo, ja nie zamierzam patrzeć na to, jak ty… Layla! – zaoponował i zaklął, bo w tym samym momencie dziewczyna mocno odepchnęła go od siebie, chcąc wyswobodzić się z jego objęć.

Chyba wołał za nią coś jeszcze, ale Layla już go nie słuchała. Wciąż oszołomiona, rzuciła się biegiem w stronę laboratorium, a potem schodów. Omal nie zabiła się przy wchodzeniu na górze, ale kiedy w końcu znalazła się na zewnątrz, poczuła się lepiej.

O ile mogła poczuć się lepiej.

O ile nawet w biegu było to w ogóle możliwe…