Pięćdziesiąt siedem

Layla

Biegnąc przed siebie, Layla zaczęła się zastanawiać, czy przypadkiem nie postradała zmysłów. Wpatrując się w ogień, miała wrażenie, że płomienie ją przyzywają, ale kiedy już ruszyła się z miejsca, uświadomiła sobie, że pożar nie przemieścił się nawet o milimetr, zachowując się tak, jak w każdym normalnym przypadku – po prostu był, posłuszny wszystkim prawom fizyki, które od samego początku odpowiadały za to zjawisko. W jakimś stopniu poczuła się rozczarowana, chociaż jednocześnie zdawała sobie sprawę z tego, że to niekoniecznie ogień był odpowiedzialny za to, co nagle poczuła.

Bo czuła, że musi biec.

To pragnienie było silne i Layla nie była w stanie mu się oprzeć. Biegła przed siebie, obojętna za to, że Marco i Carlisle wykrzykują jej imię, starając się zmusić ją do tego, żeby się zatrzymała. Wkrótce zniknęła w ciemnościach, na oślep wpadając w kolejny zakręt korytarza i zostawiając oba wampiry daleko za sobą – po raz drugi zresztą. Pewnie powinna czuć się z tego powodu źle i chyba na swój sposób faktycznie tak było, ale nie dbała o to. Teraz musiała biec, a to, co czekało na nią później… No cóż, to była przyszłość, którą dopiero miała poznać, zresztą teraz nie pozostało jej nic prócz biegu oraz modlenia się o to, by właśnie nie popełniała kolejnego głupstwa.

Płomienie zniknęły, chociaż jak zwykle czuła obecność żywiołu, niewiele różniącego się od adrenaliny, która pobudzała jej krew do szybszego krążenia. Serce waliło jej jak oszalałe, zdradzając wszystko, zwłaszcza zdenerwowanie. Podejrzewała, że na jej twarzy malowała się determinacja, chociaż sama nie miała pewności, co takiego właściwie zamierzała zrobić. Na pewno biec, dokładnie tak, jak kazało jej…

Właściwie sama nie była pewna, jak powinna określić to, czego doświadczyła, kiedy patrzyła w płomienie. Już wcześniej miała wrażenie, że zachowują się, jakby były żywe, nawet jeśli zdawała sobie sprawę z tego, że brzmi to zupełnie bezsensownie. Jedynym, co w ogniu było „żywe”, to jego zachowanie, kiedy ona zmuszała go do posłuszeństwa. Wtedy w istocie żywioł robił dla niej rzeczy, które w normalnych warunkach byłyby do pomyślenia. Teraz przecież nie robiła niczego, chociaż czuła, że byłaby w stanie. Pojawienie się Dylana i to, co działo się później, było niczym katalizator, który pobudził ją do działania, pozwalając przełamać dotychczasowe blokady, które powstrzymywały ją przed zrobieniem czegokolwiek. Płomienie znów dla niej tańczyły, stanowiąc nierozerwalną część nie tylko jej jestestwa, ale i duszy. To była intymna więź, a w którymś momencie stała się nawet potężniejsza niż ta, która łączyła ją i jej brata.

Tak czy inaczej, dostrzegła w ogniu coś, co zmusiło ją do pojęcia takiej, a nie innej decyzji. Wpatrywała się w płomienie i czuła, że powinna coś zrobić; że ogień stara jej się coś przekazać, chociaż taki tok rozumowania wydawał się całkowicie pozbawiony sensu. Płomienie kazały jej biec, ruszyć się z miejsca – a ona nie mogła ich nie posłuchać. Musiała być posłuszna i chociaż teraz, kiedy znów znalazła się w ciemnościach, takie postępowanie wydawało się szalone, Layla czuła, że postępuje dobrze. Przed oczami wciąż miała jasny blask, w głowie zaś niemal słyszała cichy szept, podpowiadający jej, co powinna zrobić, nawet jeśli nie rozumiała dlaczego.

Biegnij za moim głosem, słyszała, chociaż równie dobrze mogło być to zaledwie wytworem jej wyobraźni. Znajdź pozostałych i biegnij, Laylo.

Pozostałych? A co do tego wszystkiego miała reszta i jak, do diabła, miała ich teraz odnaleźć? Nie korciło ją, żeby zawrócić, nawet jeśli była świadoma, że Marco i Carlisle zostali daleko w tyle. Nigdzie nie widziała również ciemnowłosego wampira, którego zostawiła samego sobie, ale on akurat obchodził ja najmniej. Była w korytarzu sama – jak zwykle w pojedynkę, otoczona przez napierający ze wszystkich stron mrok i poczucie bycia pogrzebaną żywcem – ale wyjątkowo jej to odpowiadało. Biegła, podążając za tym wołaniem i zastanawiając się, co by się stało, gdyby zdecydowała się odpowiedzieć. To nie brzmiało jak telepatia, zwłaszcza, że wykorzystywanie mocy w tym miejscu wydawało się równie lekkomyślne, co i niebezpieczne. Gdyby spojrzeć na to z takiej perspektywy, w istocie można by dojść do wniosku, że postradała zmysły, ale było jej wszystko jedno. Teraz liczył się bieg, a jeśli przez to znów miała się zgubić, trudno.

Już nie słyszała głosu, a przynajmniej nie konkretne słowa, ale nie dbała o to. Czuła za to coś innego – coś jakby silną, niematerialną więź, która prowadziła ją przed siebie, niczym instynkt, którym niejednokrotnie się kierowała. Może to właśnie było to; ta wampirza natura, która potrafiła być równie zabójcza, co i przydatna. W takim razie nie powinna być zdziwiona, zwłaszcza, że ta pierwotna natura, która w niej była, regularnie dochodziła do głosu, zwłaszcza wtedy, kiedy Layla naprawdę jej potrzebowała. Może i tym razem miała ją uratować, chociaż to wydawało się zbyt proste i mało prawdopodobne, skoro do tej pory bezsensownie błądziła, zdana na łaskę i niełaskę najgorszych cieni swojej przeszłości.

Czy to jakaś chora lekcja?, pomyślała w przypływie wątpliwości i desperacji. Czy to twoja sprawka, Selene? Podobno gdzieś tam jesteś i nad nami czuwasz… Mam przez to rozumieć, że za co mnie karzesz, czy może to prawdziwy prezent od losu, niczym szansa odkupienia…?

Właściwie łatwiej byłoby, gdyby mogła zrzucić wszystkie złe rzeczy na los albo wampirzą boginię, którą wszyscy czcili. Gdyby miała pewność, że ktoś trzeci odpowiada za błędne decyzje, które podejmowała, czułaby się lepiej. Zdawała sobie sprawę z tego, że to nieuczciwe, ale nie obchodziło jej to. Layla pragnęła w końcu zrozumieć, co takiego się z nią działo i dlaczego niektórych rzeczy po prostu nie dało się uniknąć. Gdyby rozumiała, może byłoby jej łatwiej.

Może…

Machinalnie skręciła w lewo, chociaż coś ciągnęło ją do tego, żeby sprawdzić wcześniej prawy korytarz. Prowadzący ją głos, niewidzialny przewodnik, przeczucie – jak zwał, tak zwał – stanowczo zaoponował przed takim rozwiązaniem, ale dziewczyna zmusiła się do tego, żeby obejrzeć się przez ramię. Chociaż nie miała pewności, mogłaby przysiąc, że w mroku mignęła jej jakaś postać, szybko zmierzająca w jej stronę. Layla napięła mięśnie, po czym błyskawicznie skręciła w lewo, zaspokajając wewnętrzne pragnienie, które zaszczepił w niej głos. W końcu biegła korytarzem, o którym od samego początku wiedziała, że musi wybrać, nawet jeśli nie była w stanie samej sobie odpowiedzieć dlaczego. Szybko oddalała się od rozwidlenia, ale i tak była świadoma czyjejś obecności i tego, że już nie jest sama. Ktoś za nią biegł, ale nie potrafiła zmusić się do zatrzymania i sprawdzenia, kto i dlaczego.

Uciekać. Trzeba było uciekać i biec przed siebie, zgodnie z tym, co podpowiadał jej głos. Tam czekało bezpieczeństwo i światło; tam znajdowało się wyjście. To też wiedziała, prawdopodobnie od chwili, kiedy pierwszy raz spojrzała w płomienie, chociaż wcześniej nie chciała dopuścić tego do świadomości, w obawie przed rozczarowaniem. Perspektywa wyjścia była równie pociągająca, co i abstrakcyjne, a Layla nie była gotowa na to, żeby przekonać się, że kolejny raz dała się oszukać.

Teraz wyraźniej słyszała podążającą za nią postać. Czuła, że intruz porusza się bardzo niepewnie, ograniczony przez brak wzroku, ale najwyraźniej był na tyle zdesperowany, żeby nie dawać za wygraną. Gonił ją i nie miała co do tego najmniejszych wątpliwości, zresztą jak i co do tego, że nie powinna dać mu się dogonić. Nie tyle dlatego, że mógł okazać się kimś niebezpiecznym, zdolnym do tego, żeby ją skrzywdzić; tego się nie bała, bo przecież była zdolna zamienić w pył każdego, kto tylko spróbowałby ją zaatakować. Bardziej niepokojąca była świadomość tego, że z powodu intruza mogłaby zwolnić i znów zacząć tracić czas, który mogłaby poświęcić na bieg. Musiała biec, niezależnie od wszystkiego, a jakiekolwiek opóźnienia nie wchodziły w grę.

Layla przyśpieszyła, chociaż w panujących ciemnościach to było ryzykowne. Nie czuła się zmęczona, zresztą od zawsze była dobrą biegaczką. Lubiła pęd i uczucie towarzyszące kurczeniu się oraz rozluźnianiu mięśni. Pokochała to uczucie zwłaszcza przed laty, kiedy wręcz katowała się ciągłym biegiem, naiwnie wierząc w to, że może dzięki zmęczeniu uda jej się sprawić, żeby płomienie znów do niej wróciły, gotowe zrobić wszystko, czego tylko by sobie zażyczyła. Taka perspektywa miała w sobie coś kuszącego, zaś teraz pęd był wszystkim na co mogła liczyć. Biegła, instynktownie wyczuwając ewentualne przeszkody i starając się trzymać jak najdalej od ścian, żeby przypadkiem nie ryzykować zderzenia albo chociaż lekkiego muśnięcia skórą o wzmocnione srebrem i żelazem konstrukcję. Nigdy nie czuła się w taki sposób, jednocześnie zaniepokojona, ale również lekka i nadzwyczaj pewna siebie. Wiedziała, że nie może popełnić błędu, więc nie popełniała go.

Gdzieś za plecami usłyszała cichy jęk, trochę przypominający przekleństwo. Usłyszała, jak podążająca za nią postać stara się przyśpieszyć, mimo oczywistego ryzyka, które się z taką decyzją wiązało. Cholera nie dawała za wygraną, a Layla czuła, że jej prześladowcę stać na zdecydowanie więcej. Spróbowała jeszcze bardziej przyśpieszyć, chociaż była świadoma tego, że to niewiele da. Czuła, że odległość między nią a intruzem drastycznie się zmniejsza, nawet jeśli wciąż pozostawała dość duża, żeby czuła się bezpiecznie. W panice zaczęła rozglądać się za kolejnym skrętem, czymkolwiek, co dałoby jej przewagę i nie zmusiło do zmiany prędkości, ale nie widziała niczego. Wiedziała jedynie, gdzie powinna biec; prowadzące ją przeczucie było absolutnie nieprzydatne, jeśli w grę wchodziła obrona albo szukanie drogi ucieczki.

Teraz już nie miała najmniejszych wątpliwości co do tego, że ktoś ją ściga. Intruz nie potrafił albo nie chciał się kryć, jasno dając jej do zrozumienia, że zamierza ją dogonić. Co miało stać się później? Layla nie miała pojęcia, ale nie zamierzała sprawdzać. Chciała przyśpieszyć jeszcze bardziej, ale nie była w stanie. Jej mięśnie zaczynały protestować, uda rwały a płuca płonęły, zupełnie jakby wdychała jakieś żrące, nieprzyjemne chemikalia, które utrudniały jej oddychanie. Nie było stać jej na więcej, a i w tej sytuacji w każdej chwili mogła spodziewać się tego, że coś pójdzie nie tak.

Kroki za jej plecami były coraz głośniejsze. Panika ścisnęła ją za gardło, uprzytamniając, że jest na przegranej pozycji. Mogła uciekać, ale taka taktyka na dłuższą metę nie była w stanie zdać egzaminu. Jedynym rozwiązaniem było stanąć i przyjąć to, co miało się wydarzyć, ale również tego sobie nie wyobrażała.

Nie mogła się zatrzymać.

Musiała biec.

– Zostaw mnie! – wydarła się w przypływie desperacji. Mocno zacisnęła dłonie w pięści, próbując w ten sposób zapanować nad swoim rozdygotanym ciałem i ogniem, który zaczął domagać się wydostania na zewnątrz, żeby móc ją bronić. Czuła jak pulsuje, przypominając jej o swojej obecności i sprawiając, że poczuła się pewniej. – Do cholery, w tej chwili mnie zostaw! – powtórzyła, ledwo powstrzymując się przed tym, żeby nie zacząć kląć na czym świat stoi.

Ktoś za jej plecami ze świstem nabrał powietrze, tak gwałtownie, że chyba jedynie cudem się nim nie zakrztusił. W odpowiedzi na jej słowa, intruz na moment został wybity z rytmu, ale momentalnie odzyskał kontrolę, w jednej chwili jeszcze bardziej wystrzeliwując do przodu, zupełnie jakby to jego ktoś gonił.

– Layla! – usłyszała i z wrażenia omal nie wpadła na ścianę, nie od razu orientując się, że tuż przed nią tunel kolejny raz się załamał. W ostatniej chwili zaparła się nogami o ziemię i jęknęła, kiedy z impetem uderzyła ramieniem o coś solidnego, czego nie była w stanie dostrzec. – Layla, zatrzymaj się! To tylko ja! – powtórzył Rufus.

– Ładne mi „tylko” – wymamrotała, odskakując od ściany i intensywnie pocierając obolałe ramię. Wciąż rwała się do biegu, ale kiedy dotarło do niej przed kim uciekała, już nie była w stanie się do tego zmusić. – Dobra bogini! Znalazłeś mnie! – zawołała pod wpływem impulsu, błyskawicznie okręcając się na pięcie.

Rufus nie spodziewał się tego, że nagle skoczy w jego stronę, sama zresztą również nie planowała takiej reakcji. To wydawało się szalone, zwłaszcza, że jeszcze chwilę wcześniej uciekała z taką determinacją, jakby ktoś próbował ją zamordować. Dalej pragnęła to zrobić, dotrzeć do wyjścia, które było gdzieś tam, ale pragnienie przestało mieć nad nią taką kontrolę. W zamian wyparło jej coś innego, związanego z obecnością Rufusa i tego, jak bardzo tęskniła za tym, kiedy jej dotykał.

Wampir machinalnie ją objął, po czym wygiął się do tyłu, mając problem z tym, żeby utrzymać równowagę. Oboje wylądowali na ziemi – Layla na nim – ale taki stan rzeczy jakoś niespecjalnie jej przeszkadzał. Wciąż oszołomiona, nie zastanawiając się nad tym, co robi, zaczęła błądzić w ciemności, palcami starając się odnaleźć twarz Rufusa. W pierwszym odruchu natrafiła na jego tors i bez chwili zastanowienia przesunęła się bliżej, przesuwając wierzchem dłoni po jego szyi, aż w końcu natrafiła na linię szczęki. Usatysfakcjonowana, w końcu chwyciła jego twarz w dłonie, po czym – a to w obecnej sytuacji zdecydowanie wydawało się szalone – nachyliła się, żeby móc go pocałować. Jej usta bez żadnego problemu odnalazły jego wargi, wpijając się je w łapczywie. Rufus zesztywniał w pierwszej chwili, ale odwzajemnił pieszczotę, mocniej obejmując ją ramionami i przyciągając do siebie tak blisko, że teraz już na nim leżała. Między ich ciałami nie było nawet milimetra wolnej przestrzeni i to było dobre, chociaż Layla chciała znaleźć się jeszcze bliżej.

I co jeszcze?, skarciła się w duchu. Laylo, skup się. To nie czas i miejsce na takie ekscesy, masz zresztą coś do zrobienia…

Wiedziała o tym, ale nawet głos zdrowego rozsądku i więź, która wciąż próbowała skłonić ją do biegu, niespecjalnie były w stanie na nią wpłynąć. To mogło poczekać, ważniejsze zresztą było to, że Rufus był tuż przy niej. Czuła jego ciało, ocierające się o jej własne i to doprowadzało ją do szaleństwa. Jej ciało zapłonęło, niczym zapałka ocierająca się o szorstką powietrze, która pobudzała ją do tego, żeby zapłonęła jasnym ogniem. Miała wrażenie, że płonie i chociaż zwykle pożądanie ją dekoncentrowało, przyprawiając o uczucie zakłopotania, tym razem jednak nie czuła wstydu. Nie czuła go nawet o myśl o tym, co nagle zapragnęła zrobić.

Dłonie Rufusa bez ostrzeżenia zacisnęły się na jej ramionach. Naukowiec z jękiem odsunął ją od siebie, całkowicie oszołomiony. Czuła jego zaskoczenie i pożądanie równie wielkie, co i jej własne. Wiedziała, że starał się jakoś nad tym zapanować i ukryć przed nią swoje uczucia, ale jak na razie szło mu to marnie.

– Do cholery, dziewczyno – zaklął. W mroku ciężko było dostrzec jego oczy, ale czuła, że spoglądał wprost na nią. Mimowolnie zadrżała, po czym niechętnie się wyprostowała, siadając na nim okrakiem. – Nie żebym nie był zachwycony takim powitaniem, ale na litość bogini…

Zamilkł i przez kilka sekund słyszała wyłącznie jego przyspieszony oddech. Jego dłonie przeniosły się na jej biodra i zacisnęły się na nich nie na tyle, żeby sprawić ból, ale dość mocno, by ją unieruchomił. Uświadomiła sobie, że Rufus obawia się tego, iż znów zacznie przed nim uciekać i ta świadomość podziałała niczym kubeł zimnej wody, pozwalając jej się otrząsnąć. Zamrugała pośpiesznie, walcząc z przyśpieszonym pulsem oraz pożądaniem, które zniknęło równie nagle, co się pojawiło. W zasadzenie tyle przestała go pragnąć – nie, kiedy siedziała na nim i czuła, jak jego ciało odpowiada na jej pragnienia, niezależne od woli samego Rufusa – co w końcu do głosu dopuściła zdrowy rozsądek, a zwłaszcza to, co takiego wyprawiała.

Musiała biec. W jednej chwili sobie o tym przypomniała, ale ledwo spróbowała się poruszyć, żeby zerwać się na równe nogi, Rufus bardziej stanowczo zacisnął dłonie wokół jej talii.

– Puść mnie i w tej chwili wstawaj! – zaoponowała, ale niechętnie zmusiła się do tego, żeby pozostać na miejscu. Palce zacisnęła na przedzie koszuli Rufusa, a przynajmniej tak się jej wydawało. – Musimy biec, a przynajmniej ja muszę.

Nie widziała jego twarzy, ale mogła się założyć, że w tym momencie w charakterystyczny dla siebie sposób uniósł obie brwi ku górze.

– Nie obraź się, ale dobrze się czujesz, Laylo? – zapytał, ostrożnie dobierając słowa. Cóż, chociaż potrafił zachowywać się jak dżentelmen, w tym momencie był równie delikatny, co walec drogowy, więc i tak wyczuła w jego słowach coś, co ją zirytowało. Rufus nie miał nastroju – znała go na tyle dobrze, żeby to wyczuć. – Dopiero co przede mną uciekałaś, a teraz…

– Nie poznałam cię – usprawiedliwiła się niecierpliwie. – Możemy o tym porozmawiać po drodze, proszę? – dodała, znów usiłując się podnieść.

– No proszę, a chwilę wcześniej mógłbym przysiąc, że czas niespecjalnie się dla ciebie liczył. To, gdzie jesteśmy, również nie – zauważył z nutką rozbawienia w głosie.

Layla zazgrzytała zębami. Musiał jej to robić akurat w tym momencie?

– Rufus, do cholery – warknęła, a przynajmniej próbowała, efekt jednak okazał się żenująco żałosny. Chyba powinna być nawet wdzięczna, że nie zaczął chichotać. – Puścisz mnie czy nie? – westchnęła, starając się zachować cierpliwość.

– Nie masz przypadkiem w planach tego, żeby raz jeszcze mnie pocałować?

Nie zamierzała mu odpowiedzieć. W zamian znów zaczęła się podnosić, tym razem bardziej stanowczo, próbując zmusić go do tego, żeby w końcu ją puścił. Nie powiedziała tego, ale jak najbardziej pragnęła go pocałować – a zaraz po tym przyłożyć mu czymś ciężkim po głowie, byleby przestał się z niej naigrywać.

Rufus westchnął teatralnie, ale przynajmniej ruszył się z miejsca. W ułamku sekundy poderwał się, ciągnąc ją za sobą, obojętny na jej starania. Jego dłonie zniknęły z jej bioder, żeby móc zacisnąć się na jej dłoniach i zmusić ją do tego, żeby wpadła mu w ramiona.

– Mogłabyś w końcu wyjaśnić mi, co się dzieje? – zapytał, tym razem poważniejszym tonem. Jedynie to sprawiło, że przestała z nim walczyć, dochodząc do wniosku, że to bez sensu. Rufus oczekiwał wyjaśnień, najwyraźniej nie zamierzając nigdzie iść, póki ich nie otrzyma. – Zapytałbym, czy wszystko w porządku, ale to akurat widzę. Powiedz mi, Laylo, czy to twój krzyk słyszeliśmy? – Tym razem w jego głosie wyraźnie było słychać niepokój. – Krzyczałaś. Nigdy nie słyszałem, żebyś…

– Nic mi nie jest – zapewniła natychmiast. – Rufusie, proszę. To nie jest temat, który mam ochotę omawiać w tej chwili. W zasadzie… – Potrząsnęła głową, chociaż nie miała pewności, czy w ciemnościach był w stanie to zauważyć. – Porozmawiamy później. Teraz… Zaraz, czy ty powiedziałeś „słyszeliśmy”?

– Taa… Można powiedzieć, że spędziłem trochę czasu z twoim przecudnym bratem, jego żoną i całym tym baranim stadkiem. Nie wierzę, że to ja muszę ci sugerować, że może powinniśmy po nich wrócić – mruknął. – Laylo…

– A Ali? – zapytała machinalnie. – Gdzieś po drodze widzieliście Ali? Albo Carlisle’a? – dodała, woląc nawet słowem nie wspominać o Marco.

Jego milczenie było bardziej wymowne niż odpowiedź.

– Nie. Nie było z nami Alessi. - Czuła, że przeszywa ją wzrokiem. – Co się dzieje? – zażądał wyjaśnień, jak zwykle bezbłędnie interpretując jej zachowanie.

– Po drodze – obiecała, korzystając z okazji, żeby oswobodzić nadgarstek. Tym razem to ona chwyciła go za rękę, nie czekając na jakiekolwiek protesty. – Teraz chodź. Muszę coś koniecznie sprawdzić – dodała z naciskiem.

Rzuciła się biegiem, kiedy tylko miała po temu okazję. Rufus ruszył za nią, nieprzekonany, ale przynajmniej zdecydował się jej zaufać.

O tak, zdecydowanie miała ochotę go pocałować.