Sto dziewiętnaście

Miriam

– Nie rozumiem. Zabij mnie, ale nie rozumiem – powtórzyła, krzyżując ramiona na piersi.

Kiedy emocje opadły, poczuła przede wszystkim narastającą irytację. Próbowała wytłumaczyć bratu, co tak naprawdę wydarzyło się podczas zlotu, ale im dłużej mówiła, tym wyraźniej czuła, że nie wiedzą niczego. Każde kolejne stwierdzenie brzmiało bardziej niedorzecznie od poprzedniego, finalnie dając obraz czegoś, co Mira mogła określić wyłącznie mianem chaosu.

Spojrzała na Rafaela, ale ten wydawał się być myślami gdzieś daleko. Nie okazywał żadnych emocji, po prostu słuchając i – och, mogła to wyczuć – bezczelnie buszując w jej myślach. Co prawda okazał się na tyle taktowny, by nie sięgać dalej niż powinien, ale i tak zapragnęła nim potrząsnąć.

– Absolutnie nic się nie zgadza – przyznał w końcu, ku irytacji Miry. O, geniuszu!, zadrwiła w duchu, w ostatniej chwili gryząc się w język. Wątpiła, by Dre zadowolił się krwią w Przedsionku. – Ale nie powiesz mi, że źle się bawiłaś, siostro – dodał Rafa, rzucając jej zaciekawione spojrzenie.

– Miewaliśmy lepsze rozrywki – zauważyła przytomnie.

Wciąż nie czuła się dobrze. Nie z tym, co się tam stało. Nie, skoro nie rozumiała, a dookoła panował jakiś dziki szał, którego nawet nie sprowokowała. Może i mogłaby czerpać z tego przyjemność, gdyby nie najważniejsza kwestia: to, że równie dobrze ta niezrozumiała siła mogła obrócić się przeciwko niej.

Z opóźnieniem uświadomiła sobie taką możliwość. Co prawda nie wyobrażała sobie, żeby jacykolwiek ludzie zdołali wpłynąć na demona, a jednak…

– Nie chcę wiedzieć – usłyszała głos Aldero i to wystarczyło, by wyrwać ją z zamyślenia. Wampir przysiadł na skraju zwykle zajmowanego przez Andreasa biurka, wciąż próbując dojść do siebie. Wyglądał lepiej, oczywiście na tyle, na ile było to możliwe w przesiąkniętej krwią koszuli. – Gdzie jest Elena? – zapytał, zerkając na Rafaela.

Choć pytanie zabrzmiało normalnie, Mira ledwo powstrzymała grymas. To nie tak, że chciała być zazdrosna. Nie powinna. Tak naprawdę sama się nad tym zastanawiała, zwłaszcza że poza bratem nie dostrzegła nikogo więcej, ale mimo wszystko…

Daj spokój, warknęła na siebie w duchu.

– W domu. W zasadzie… Hm, wysłałem ją po Mgiełka – wyjaśnił Rafa, wznosząc oczy ku górze.

– Po Mgiełka? – powtórzyła sceptycznie.

Demon wzruszył ramionami.

– Niech się na coś przyda. Jeśli dobrze pójdzie, problem krwawej masakry mamy rozwiązany.

Z niedowierzaniem potrząsnęła głową. Wiedziała, do czego pił, zwłaszcza że sama nie raz wykorzystywała rodzeństwo, by posprzątać. Tym, którzy zostali pozbawieni ludzkich form, pewne kwestie przychodziły dużo łatwiej. Cienie lubiły szeptać, a tym bardziej uwielbiały pojawiać się tam, gdzie mogły cieszyć się nieograniczonym dostępem do krwi. Co prawda wątpiła, by sam Mgiełek (Niech szlag trafi Elenę i jej pomysły na imiona!) miał marne szanse, by pozbyć się kilkudziesięciu ciał, ale gdyby zabrał ze sobą towarzystwo…

Zacisnęła usta. Okej, to było możliwe. Gdyby wyjątkowo sprzyjało im szczęście, ta dziwna aura, którą wyczuła w sali konferencyjnej, mogła okazać się wybawieniem. Jeśli demony zdołałyby uprzątnąć wszystko przed pojawieniem się ludzi, to w istocie rozwiązałoby większość problemów. Na pewno łatwiej było zostawić obsługę z zagadką zaginięcia ponad czterdziestu osób, które ot tak rozpłynęły się w powietrzu, niż ryzykować nagłośnienie sprawy masowego mordu.

Chyba. Mira wciąż nie była pewna, jak ludzka mentalność działała w tych czasach. Kiedyś śmiertelnicy zadawali o wiele mniej pytań, zbyt mocno obawiając się tego, co kryło się w cieniu.

– Dobra. Powiedzmy, że Mgiełek załatwi sprawę – rzuciła bez przekonania. – Jakby do tego wszystkiego pozbył się monitoringu, byłoby cudownie. Ale to wciąż nie wszystko.

– Samobójstwa nie ukryjemy. Zresztą nie ma takiej potrzeby – zauważył demon, krzyżując ramiona na piersi.

Miał rację. Tak naprawdę to, co zrobił Hale ich nie dotyczyło. W gruncie rzeczy dawało o wiele więcej możliwości, bo skoro założyciel podejrzanego projektu sam pozbawił się życia… Cóż, jak długo policja miała pożywkę, sprawy nie miały się aż tak źle.

– Mnie nawet nie było na liście gości. A ty ani trochę nie przypominasz Shannon – wtrącił Aldero. Brzmiał tak, jakby naprawdę chciał wierzyć w to, że wszystko mieli pod kontrolą. Mira wyjątkowo nie zamierzała wyprowadzać go z błędu. – Powiedzmy, że to ma sens.

– Niezwykle optymistyczny scenariusz. – Rafael potrząsnął głową. – I nie, nie musisz dziękować. To wcale nie tak, że rzuciliśmy wszystko, by was ratować.

Przez twarz wampira przemknął cień. I bez dokładniejszej analizy, Miriam wiedziała, że Devile’owi słowa Rafy ani trochę nie były na rękę. Co prawda już nie rzucali się sobie nawzajem do gardeł, ale i tak nie pałali do siebie sympatią. Najdelikatniej rzecz ujmując.

Tym bardziej dziwiło ją to, że Aldero w ogóle zdecydował się zadzwonić do Eleny. Zdążyła poznać go jako zdecydowanie zbyt porywczego, z dziwnym poczuciem humoru i zbyt mocnym przywiązaniem do kuzynki. To ostatnie uległo zmianie w ostatnim czasie, chociaż Mira chwilami wciąż miała wrażenie, że relacje tej dwójki dopiero zmierzały do normalności. O ile w ogóle mogła oceniać coś, o czym sama nie miała pojęcia.

Ludzie uczucia pozostawały najgorszym, co mogło spotkać demona. Zdecydowanie.

– Wracając do tematu – podjął Rafael, raptownie poważniejąc – wróćmy do ostatniej części. – Wymownie spojrzał na pokrwawioną koszulę Aldero. – Powiedz mi jeszcze raz kto cię dźgnął?

– Dlaczego mówisz to z taką satysfakcją w głosie? – wymamrotał wampir.

– Nie mam pojęcia, o czym do mnie mówisz.

Ale cień uśmiechu, który na ułamek sekundy pojawił się na twarzy Rafaela, wydawał się sugerować coś innego.

Mogła tylko zgadywać, czy Aldero to zauważył. Podejrzewała, że tak, ale przynajmniej okazał się na tyle rozsądny (albo zmęczony), by schować dumę do kieszeni i skupić się na ważniejszej kwestii.

– Nie przyjrzałem mu się zbyt dokładnie – przyznał niechętnie. – To była chwila. Wcześniej po prostu słuchałem jak rozmawiali, aż do… Cóż, póki ten gość nie rzucił się przez okno.

– I tyle? – Rafa nawet nie krył rozczarowania. – Skup się. Wolałbym nie zastanawiać się nad tym, jak wejść do pokoju, który jak nic wzbudzi sensację, więc…

– Przecież próbuję – zniecierpliwił się Aldero. – Też nie zwracałbyś na takie szczegóły uwagi, gdybyś był na moim miejscu. No i… – Nagle urwał. Wyprostował się na swoim miejscu, gwałtownie podrywając do pionu. – Zaraz. Może coś takiego było. Nie jestem pewien, ale…

– Do rzeczy.

Puścił ponaglenia mimo uszu. Miriam również się podniosła, z zaciekawieniem spoglądając na wampira. Wyglądał na pobudzonego, choć to równie dobrze mogło okazać się opóźnionym skutkiem jej własnej krwi.

– Cast, Cast… – wymamrotał, raz po raz powtarzając to jedno słowo. Może jednak mu odbiło, westchnęła w duchu, ale i tak obserwowała, czekając na rozwój wypadków. – Tak sobie teraz myślę. Kiedy rozmawiali, Emanuel brzmiał, jakby chciał zwrócić się do tego drugiego i… – Znów urwał. – Muszę zobaczyć się z Joce.

Rafael przechylił głowę. Nawet jeśli brak konkretnej odpowiedzi go rozdrażnił, nie dał niczego po sobie poznać. Co więcej, wcale nie wyglądał na chętnego, żeby zaprotestować.

– Nie wiem, czego chcesz od nekromantki, ale skoro sprawa dotyczy również jej… – stwierdził bez przekonania. – Chociaż wątpię, by ktokolwiek ucieszył się z wizyty o tej godzinie. Sprawdzę, co z Elena i wrócimy do tematu – zadecydował po chwili zastanowienia.

Mira odetchnęła. Poprawiła wciąż okrywającą ramiona marynarkę, bynajmniej nie dlatego, że mogłoby zrobić jej się zimno. Potrzebowała prysznica i okazji, by w końcu pozbyć się resztek sukienki. Siedzenie w Przedsionku w skrawkach pokrwawionego materiału było ostatnim, na co miała ochotę.

– Świetnie. Zaklepuję łazienkę – zapowiedziała, odrzucając włosy na plecy. Ruszyła w głąb korytarza, próbując wyobrazić sobie apartament. – Ach, właśnie… Gdzie w ogóle podziewa się Dre?

– Sam chciałbym to wiedzieć – rzucił bez większego zainteresowania Rafael. – Obija się. Co innego miałby robić?

Skinęła głową. Tak, to zdecydowanie było podobne do uosobienia lenistwa, nawet jeśli sam Andreas upierał się, że sprawy miały się zupełnie inaczej.

Zrobiła kolejny krok, kiedy Aldero jednak zdecydował się ją zatrzymać.

– Ehm, Mira? – rzucił. Obejrzała się na niego, próbując ukryć irytację. W pamięci wciąż miała to, co zaszło miedzy nimi zaledwie godzinę wcześniej. – Chyba… mam pytanie – przyznał, uciekając wzrokiem gdzieś w bok.

– Mało ci przysług z mojej strony w ostatnim czasie? – żachnęła się.

Potarła nadgarstki. Ślad po ugryzieniu zniknął, ale i tak nie mogła zapomnieć, że podzieliła się z wampirem krwią. I, cholera, mogła się założyć, że Rafael również to wiedział. Takie rzeczy po prostu były oczywiste.

Pomyśleć, że akurat ja uznałam, że oszalał, kiedy zrobił to samo dla Eleny…

Przez twarz Devile’a przemknął cień.

– Nie. Ale gdybyś powiedziała mi, jak stąd wyjść…

Uniosła brwi. Och… No, tak. Oczywiście, że materializowanie się między światami nie było czymś, co większość nieśmiertelnych robiła na co dzień.

Zaklęła w duchu. Obejrzała się na Rafaela jedynie po to, żeby odkryć, że ten zdążył się ewakuować. Znów została z Aldero sama, na dodatek w Przedsionku. Nie miała pojęcia czy to dobrze, czy może wręcz przeciwko.

Mogła go tu zostawić. Tak po prostu, zwłaszcza że zrobiła dla wampira o wiele więcej niż powinna. Wciąż mieszał jej w głowie, szczególnie gdy widziała jego bladą twarz czy zmierzwione włosy. Było coś chłopięcego i nieznośnie ujmującego w sposobie, w jaki się uśmiechał.

Natychmiast odrzuciła od siebie tę myśli. Zaraz po tym przestąpiła naprzód, niecierpliwym ruchem wyciągając rękę.

– Chodź. Odstawię cię do domu.

Renesmee

Nie spodziewałam się gości. Na pewno nie o tej godzinie, a tym bardziej nie w postaci wyraźnie pobudzonego Aldero. Kiedy do tego wszystkiego zauważyłam, że wampir wygląda wyjątkowo poważnie, tyle wystarczyło, bym pojęła, że coś było na rzeczy.

– Hej. – Natychmiast się odsunęłam, by wpuścić go do środka. Rzucił mi blady uśmiech, ale wyczułam w tym geście coś wymuszonego. – Wszystko gra? Jest późno, więc…

– Wiem, wiem. Wybacz, ciociu – zreflektował się, nerwowym gestem przeczesując włosy palcami. – Mogłem zadzwonić – przyznał.

– Jest pierwsza w nocy.

Spojrzał na mnie dziwnie, jakby w roztargnieniu. Przeszliśmy do salonu i dopiero wtedy zauważyłam, że Al wyglądał dość marnie, zwłaszcza jak na kogoś, kto w teorii powinien ożyć po zachodzie słońca. Początkowo zrzuciłam to na własne zmęczenie, ale im dłużej go obserwowałam, tym więcej miałam wątpliwości.

Pod wpływem impulsu zmieniłam plany, gestem wskazując na kuchnie. Zastaliśmy tam Laylę, bez pośpiechu popijającą krew ze szklanki. To, że nie spała, ani trochę mnie nie zaskoczyło.

– O, cześć – rzuciła pogodnym tonem. Wyglądała na chętną, żeby dodać coś jeszcze, ale zrezygnowała, kiedy uważniej przyjrzała się Aldero. – Al… Dobrze się czujesz? – zapytała wprost.

Mimowolnie się spięłam. Jeśli ona również to zauważyła, coś zdecydowanie musiało być na rzeczy.

Wampir jedynie wzruszył ramionami.

– Jak ktoś, kto skończył wieczór z kołkiem w piersi – wypalił.

Z wrażenia omal się nie potknęłam. Przywykłam do poczucia humoru i dziwnych żartów, na które czasami sobie pozwalał, ale w tamtej chwili nie czułam, by próbował się naigrywać. Wręcz przeciwnie.

– Że…

– … co?! – jęknęła w tym samym momencie Layla.

Speszył się, jakby dopiero w tamtej chwili dotarło do niego, co powiedział. Wycofał się, w poddańczym geście unosząc obie ręce ku górze.

– Nic takiego. Rany, nie patrzcie tak na mnie – westchnął i zaśmiał się nerwowo. Jeśli to miał być jego sposób na uspokojenie kogokolwiek, zdecydowanie szło mu marnie. – Nic mi nie jest. I nie po to przyjechałem, więc…

– Co się stało? – ponagliła Lay, dosłownie wyjmując mi to pytanie z ust.

Po takim wstępie sama również nie wierzyłam w jego zapewnienia. Słodka bogini, musiałabym upaść na głowę, by uwierzyć, że akurat o pierwszej w nocy wpadł do nas na herbatkę i towarzyską pogawędkę. Zwłaszcza w przypadku Aldero taki scenariusz nie wróżył niczego dobrego.

Zawahałam się, przez chwilę bliska sięgnięcia po telefon. Gabriel zniknął, zabierając ze sobą Ryana. Byłam sceptycznie nastawiona do wspólnego polowania tej dwójki, zwłaszcza że nie miałam pewności, czego w tym wypadku powinnam się spodziewać. Po pierwsze, mój mąż równie dobrze mógł szukać okazji, by zaspokoić ten najbardziej wrażliwy głód, kolejny raz nie widząc powodu, by „kłopotać” tym mnie. A po drugie, Ray równie dobrze mógł okazać się jego ofiarą – ot tak w ramach ostrzeżenia i przyjacielskiej pogawędki na temat Jocelyne.

Raz jeszcze zmierzyłam Aldero wzrokiem. Nie miałam pewności, co w ostatnim czasie było z facetami i ich nocnymi wizytami w naszym domu, ale nie podobało mi się to. Co prawda sprawy z Ryanem ostatecznie skończyły się nieźle – na tyle, na ile było możliwe. Jakby tego było mało, chłopak wrócił pod nasz dach, przy okazji zaczynając w bardziej otwarty sposób okazywać uczucia Joce. Jakaś część mnie cieszyła się z takiego stanu rzecz, zwłaszcza że wciąż martwiłam się o córkę. Z drugiej strony… Och, Ryan na pewno był lepszy niż niespokojny duch (i to mimo całej mojej sympatii do Dallasa), ale nie do końca czułam się pewnie na myśl zostawienia najmłodszej latorośli z wciąż chwiejna demoniczną hybrydą, o której wiedzieliśmy tak niewiele.

Słodka bogini, kogo próbowałam oszukać? Zdecydowanie nie czułam się swobodnie na myśl o zakochanej Jocelyne. Nie, skoro wydawała się taka krucha i delikatna, ale…

Potrząsnęłam głową. Zostawiałam sprawy własnemu biegowi, nawet jeśli to samo w sobie okazało się wyzwaniem. Chciałam tego czy nie, Jocelyne mimo swojej ludzkiej natury pozostawała dorosła.

To wcale nie tak, że byłam młodsza od niej, kiedy stało się… absolutnie wszystko.

Wątpiłam, by taki argument miał przekonać Gabriela, ale musiał wystarczyć.

Tak czy inaczej, Ryan wydawał się stabilny. Wciąż nie wiedzieliśmy, jak w takim razie sprawy miały się z Cassandrą, o Jaquesie nie wspominając, ale jak długo żadne z nich nie planowało ponownie uderzyć, mogliśmy przynajmniej udawać, że sytuacja wróciła do normy. Przynajmniej chwilowo, ale…

– To… długa historia – usłyszałam spięty głos Aldero. Jego słowa ani trochę mnie nie uspokoiły. – Tak naprawdę muszę porozmawiać z Joce.

– Jest pierwsza w nocy – powtórzyłam, nie odrywając od niego wzroku.

Nie podobało mi się to. Fakt, że z jakiegoś powodu przyjechał w takim stanie tylko po to, żeby zobaczyć się z Jocelyne, tym bardziej nie brzmiał dobrze. Jeśli jednak chodziło o Cassandrę…

– Wiem… Cholera, wiem – jęknął Al. Z westchnieniem opadł na najbliższe krzesło. – Miałem przyjechać rano, ale muszę się upewnić. No i pomyślałem, że spanikujecie mniej, niż gdybym wrócił do domu, więc…

– Chwila. Pleciesz od rzeczy, wiesz? – zauważyłam, przesuwając się bliżej. – Zacznij od początku.

Nie przypominałam sobie, żebym widziała go w takim stanie. Zdenerwowany Aldero nie należał do codziennych widoków, nie wspominając o tym, że jego słowa nie brzmiały ani trochę dobrze. Miałam ochotę nim potrząsnąć, ale powstrzymałam się, próbując skupić na tym, co podpowiadał mi zdrowy rozsądek. Jeśli faktycznie przyjechał tutaj zaraz po tym, jak z jakiegoś powodu ktoś rzucił się na niego z kołkiem…

Layla na szczęście okazała się bardziej przytomna ode mnie. Bez słowa doskoczyła do lodówki, by wyjąc kolejny woreczek z krwią. Nie pytając o nic, przelała zawartość do kubka i – darując sobie korzystanie z mikrofali na rzecz własnych zdolności – pośpiesznie odgrzała zawartość.

– Trzymaj. Pogadamy za chwilę – zadecydowała, podsuwając siostrzeńcowi zawartość.

Podchwyciłam jej zaniepokojone spojrzenie. Obie czekałyśmy aż Aldero dojdzie do siebie, o ile to w ogóle było możliwe. Nawet jeśli miał w planach się kłócić, głód ostatecznie wygrał. Żadna z nas nie odezwała się nawet słowem, póki nie nabrałyśmy pewności, że choć trochę udało mu się zapanować nad nerwami. Co prawda czekanie zdecydowanie nie było mi na rękę, zwłaszcza po wszystkim, co zdążył powiedzieć, ale nie zamierzałam naciskać.

Przez chwilę nasłuchiwałam, chcąc upewnić się, czy Jocelyne wciąż spała. Nie chciałam jej budzić, ale jeśli faktycznie sprawy miały okazać się wystarczająco poważne…

– Dzięki. – Aldero z powątpiewaniem spojrzał wpierw na mnie, a później na zatroskaną Laylę. – Wystraszyłem was. Niepotrzebnie, ale…

– Jeśli czujesz się lepiej, równie dobrze możesz nam powiedzieć, co się stało – zasugerowała wampirzyca, siadając na krześle.

Zajęłam miejsce u jej boku. W tamtej chwili błogosławiłam to, że nie spała. Co więcej, w domu nie było Rufusa i to też okazało się sprzyjające. Jakoś nie wątpiłam, że wampir bardzo szybko straciłby cierpliwość, zdecydowanie nie zamierzając czekać, aż Al zdoła otrząsnąć się na tyle, by cokolwiek powiedzieć.

– Chyba dużo prościej będzie, jeśli po prostu wam pokażę…

Skinęłam głową, nie zdając sobie sprawy, na co tak naprawdę się godziłam. Spodziewałam się wielu rzeczy, ale na pewno nie tego, co ostatecznie zobaczyłam, kiedy wampir dopuścił mnie do swojego umysłu. Wszystko sprowadzało się do pospiesznej migawki wspomnień, która co prawda wystarczyła, by nakreślić sytuację, ale mimo wszystko…

Przytrzymałam się krawędzi krzesła, by z wrażenia się z niego nie zsunąć. Serce zabiło mi szybciej, kiedy uświadomiłam sobie, że sprawy jak najbardziej miały związek z Jocelyne. Sądziłam, że Projekt Beta był zamkniętym rozdziałem, o którym wszyscy – z moją córką na czele – chcieliśmy jak najszybciej zapomnieć, a jednak…

Cóż, teraz z pewnością tak było.

Nie miałam czasu, by zastanawiać się nad szczegółami. Aldero szybko przeszedł ze wspomnienia planu do faktycznej uroczystości. Zaskoczył mnie udział Miry, ale i tego zdecydowałam się nie komentować. Nie żebym w ogóle miała okazję, skoro chwilę później uderzyło mnie zamieszanie. Nie pierwszy raz widziałam umierających ludzi, ale zdecydowanie nie często zdarzało mi się oglądać panikujący, mordujący się tłum.

Co do…?

Ale to nie było wszystko. I choć chwile poprzedzające moment, w którym Aldero faktycznie oberwał prosto w serce, sprowadzały się do kilku zaledwie migawek, dostrzegłam dość, by wspomnienia wampira wytrąciły mnie z równowagi.

– Słodka bogini!

Poderwałam się, gwałtownie zrywając połączenie. Nie zarejestrowałam tego, że stoję, a co dopiero faktu, że zaczęłam się trząść. Musiałam przytrzymać się stołu, żeby nie upaść.

Nie, nie… Nie może być… Nie może…

– Nessie? Nessie! – pisnęła Layla, próbując zwrócić na siebie moją uwagę. Pomachała mi dłonią przed twarzą, ale nawet wtedy po prostu ją zignorowałam. – Hej, co się…?

– To nie ma sensu… – wyszeptałam bezwiednie.

Aldero rzucił mi udręczone spojrzenie. W tamtej chwili wyglądał przede wszystkim na zmęczonego.

– Wiem o tym – przyznał, nie zdajać sobie sprawy z mętliku, który miałam w głowie. – Ale dlatego chcę porozmawiać z Joce. Skoro brała udział w tym projekcie, może ona… – zaczął, ale uciszyłam go machnięciem ręki.

– Nie muszę jej budzić. Wiem, kto cię zaatakował.

Coś ścisnęło mnie w gardle, ledwo wypowiedziałam te słowa. Jakaś część mnie wciąż protestowała, choć przecież widziałam dość. Rozpoznawałam głos ze wspomnień Aldero. Nawet jeśli nie zdołał dostrzec twarzy drugiego z mężczyzn, wychwycił dość, bym mogła wyciągnąć wnioski.

Tym razem to na mnie skupiły się spojrzenia zarówno szwagierki, jak i wyraźnie zaskoczonego Ala. Potrząsnęłam głową. Wciąż stojąc, zaczęłam niespokojnie krążyć, choć tym razem nie miało to żadnego związku z tym, że mogłaby zacząć panikować. Cóż, na pewno nie z powodu, który doskwierał mi do czasu, aż Layla zabrała mnie do świata snów.

Chodziło o coś innego. Jakby tego było mało, to wciąż nie miało dla mnie sensu, ale…

– Nessie, na litość bogini! Nie rób mi tak, bo naprawdę cię uderzę – zapowiedziała Layla, bezceremonialnie chwytając mnie za ramiona.

Chcąc nie chcąc zwróciłam się w jej stronę. Przystanęłam, nie chcąc martwić dziewczyny bardziej, niż było to konieczne.

– Przepraszam – zreflektowałam się. Zaraz po tym zwróciłam się do wciąż wpatrującego się we mnie Aldero. – Ten facet… Znam go. Ma na imię Castiel.