Siedem

Jocelyne

Miasto sprawiało wrażenie cichego i opustoszałego, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Trzymała się blisko Claire, kurczowo ściskając kuzynkę za rękę, chociaż podświadomie czuła, że gdyby przyszło co do czego, dziewczyna okazałaby się równie narażona na atak, co i ona sama. Tak naprawdę obie mogły liczyć na ochronę ze strony Rufusa, ale tymczasowo nic nie wskazywało na to, żeby okazało się to konieczne. Demonica i Elena zniknęły, a Joce nie była w stanie wyczuć obecności nikogo, kogo mogłaby uznać za potencjalnego wroga. Cóż, co jak co, ale te istoty wpływały na nią w stopniu wystarczającym, by była w stanie określić, kiedy się pojawiały. Teraz czuła wyłącznie pustkę i chłód, a skoro tak, mogła chyba założyć, że wszystko było w porządku.

Chłód nie opuszczał jej nawet na moment, sprawiając, że raz po raz wzdrygała się, żałując tego, że nie mogli tak po prostu zostać w hotelu. Nie miała pewności, co tak naprawdę się działo, ale podejrzewała, że to nic dobrego. Reakcja wujka, który wyglądał na chętnego, żeby coś rozwalić i przez większość czasu po prostu milczał, również niczego nie ułatwiała, wzbudzając w Jocelyne coraz więcej wątpliwości. Przynajmniej nie czuła się aż tak źle jak po przebudzeniu, zbytnio podenerwowana i pobudzona, żeby zwracać uwagę na niedogodności. Miała złe przeczucia i to również nie wróżyło dobrze, chociaż za wszelką cenę usiłowała ignorować narastające w jej wnętrzu emocje. Nic się nie dzieje…, powtarzała niczym mantrę, ale to było jak oszukiwanie samej siebie – na dłuższą metę pozbawione jakiegokolwiek sensu.

Od samego początku wiedziała, że z tym miejscem i nadchodzącym balem, coś będzie nie tak. Wszyscy zdawali sobie z tego sprawę, ale żadne z nich nie potrafiło określić, w czym tak naprawdę leżał problem i czego powinni się obawiać. Teraz nic nie stało się jasne, może pomijając to, że w okolicy znajdowały się demony, a Elena gdzieś zniknęła – i to akurat teraz, kiedy to nad nią wisiała groźba ewentualnej śmierci. Jasne, wizje Isabeau sprawdzały się zawsze, ale mimo wszystko nie wiedzieli w jaki sposób interpretować widzenie wampirzycy. To sprawiało, że tym bardziej martwiła się o kuzynkę, czego raczej nie dało się powiedzieć o Rufusie, któremu przejmowanie się upartą, irytującą go dziewczyną zdecydowanie nie było na rękę.

Do tego wszystkiego czuła, że chodzi o coś więcej. W pamięci majaczyły jej resztki snu – te szepty, a zwłaszcza jeden głos, mówiący tak niepokojące rzeczy na temat Eleny. Biorąc pod uwagę go, co wydarzyło się chwilę później…

W powietrzu wyczuwała coś niedobrego, bardziej intensywnie niż kiedykolwiek wcześniej. To od samego początku wisiało nie tyle nad miastem, co nad tym miejscem i nimi wszystkimi, ale dopiero teraz zaczynała być tego naprawdę świadoma. I bała się, sama już niepewna tego, dlaczego drży – przez nadmiar emocji czy może panujący na zewnątrz ziąb.

– Hej… – Claire bardziej stanowczo przygarnęła ją do siebie, kiedy Joce potknęła się o własne nogi, jedynie cudem nie lądując na bruku. – Ostrożnie… Wszystko w porządku?

– Nic mi nie jest – zapewniła, chociaż miała poczucie, że to wierutne kłamstwo. – Dokąd idziemy?

Dziewczyna spojrzała na nią z powątpiewaniem.

– Żebym to ja wiedziała… – westchnęła i to w gruncie rzeczy wystarczyło, żeby Jocelyne zorientowała się, że jej kuzynka była równie niespokojna, co i ona sama. – Tato?

– Co znowu? – zniecierpliwił się Rufus, wyraźnie niechętnie przystając, by móc obejrzeć się w ich stronę. Krótko zerknął na Joce, po czym wywrócił oczami, najwyraźniej rozdrażniony tym, że nie po raz pierwszy mogłaby mieć problem z tym, żeby utrzymać z góry narzucone tempo. – Wciąż myślę. Ustoisz na nogach, czy może od razu mam wziąć cię na ręce? – dodał, a ona mimowolnie się skrzywiła, nieusatysfakcjonowana tym, jak próbował ją traktować.

– Dokąd idziemy? – ponowiła wcześniejsze pytanie, obojętna na to, że zawsze drażniło go, kiedy ktoś próbował odpowiadać mu w ten sposób.

Była zmęczona i niespokojna, czego zresztą nawet nie próbowała ukrywać. Nie chodziło już nawet o to, że temperatura na zewnątrz już dawno musiała spaść poniżej zera, podczas gdy ona miała na sobie zaledwie cienką koszulę nocną i pośpiesznie narzuconą przed wyjściem kurtkę. Nie dziwiła się temu, że po akcji z Miriam, Rufus zabrał i ją, i Claire z tamtego hotelu, wcześniej dla bezpieczeństwa mieszając we wspomnieniach napotkanych po drodze pracowników (musiała przyznać, że umiejętności, którymi dysponował jako wampir, niepokoiły ją o wiele bardziej, aniżeli czysta telepatia), ale to nie zmieniało faktu, że wciąż nie potrafiła znaleźć sensu w ciągłym podążaniu przez miasto. Co więcej, jakoś nie miała wątpliwości co do tego, że wujek nie zamierzał zabrać ich na bal, chociaż – czego była dziwnie pewna – to właśnie tam powinni byli szukać zarówno Miriam, jak i towarzyszącej demonicy Eleny.

– Na litość bogini… – Wampir rzucił jej poirytowane spojrzenie. Przez chwilę była niemalże całkowicie pewna tego, że ją zignoruje i nie odpowie, dlatego zaskoczył ją, jednak decydując się przejść do rzeczy: – Szukam wam bezpiecznego miejsca, tak? Nie wiem, co jest nie tak z małą Cullenówną i średnio mnie to obchodzi. Tutaj są demony, a skoro tak…

– W pobliżu nie czuję żadnego – przerwała mu, zanim zdążyła ugryźć się w język.

Rzucił jej przenikliwe, co najmniej niepokojące spojrzenie. Równie niepewnie czuła się przy nim w chwili, w której rozmawiali na temat Rosy, a on chciał dowiedzieć się, czy wiedziała cokolwiek na temat tego, jakie relacje mogły łączyć go z dziewczyną w przeszłości.

– Demony też jesteś w stanie wyczuć? – zapytał z powątpiewaniem, a Jocelyne wzruszyła ramionami.

– Są martwe – zauważyła przytomnie. – Chyba. Czuję się przy nich tak źle, że jakby jakiś był w pobliżu, dawno bym wam powiedziała.

Cóż, wyczuła Miriam, chociaż nie miała okazji zareagować odpowiednio wcześnie, zwłaszcza zaspana i pod wpływem swego rodzaju szoku. Teraz nie czuła się jakoś szczególnie pewniej, ale to mogła powiedzieć z przekonaniem: żadna z tych istot nie próbowała ich obserwować, nawet jeśli dość oczywistym wydawało się podejrzenie, że skoro jedna demonica znalazła się w mieście, inne również musiały się gdzieś kręcić…

I jeśli miała być ze sobą szczera, chyba nawet wiedziała gdzie.

Rufus zawahał się, a po wyrazie jego twarzy podejrzewała, że przeczuwał dokładnie to samo. Wydał jej się bledszy niż zazwyczaj, przez co nabrała pewności, że czegoś im nie mówił, co zresztą było w jego przypadku do przewidzenia. Zdawała sobie sprawę z tego, że był połączony z Laylą, a tym bardziej na jakiej zasadzie działała wieź; jeśli coś złego działo się na balu, dzięki temu na pewno był o wiele bardziej świadom niż ona czy Claire.

– Nie podoba mi się to – powiedział w końcu, zwracając się chyba bardziej do siebie niż którejkolwiek z nich. – Jak dorwę Elenę, zabiję ją za ten numer. I dopiero wtedy będziemy mogli podyskutować o znaczeniu wizji Isabeau – stwierdził, ale Joce wcale nie była pewna, czy to mogło być aż do tego stopnia proste.

Podejrzewała, że sama Elena wolałaby znosić zdenerwowanego Rufusa, niż poznać pełne znaczenie dotyczącej jej wizji. Instynktownie objęła się ramionami, wciąż niespokojna i coraz pewniejsza tego, że coś jest nie tak. Nie miała pojęcia, czy była w stanie wyczuć śmierć, czy może nakręcała się myślą o swoich zdolnościach, doszukując się czegoś, czego faktycznie nie było, ale mimo wszystko…

– Pomijając Elenę, to czy nie powinniśmy iść na ten bal? – odezwała się z wahaniem Claire, zwracając bezpośrednio do ojca. – Miriam poleciała w tamtą stronę – skinęła głową w kierunku siedziby Volturi – więc…

– Jedna prosząca się o śmierć kretynka na wieczór wystarczy – przerwał spiętym tonem. – Najpierw znajdę wam bezpieczne miejsce, a potem zastanowię się, czy szukanie Eleny ma sens. W zasadzie jest mi wszystko jedno, czy ktoś przypadkiem nie postanowi jej zjeść. A tak swoją drogą…

– Ale on miły – usłyszała tuż przy uchu znajomy, pogodny głos i w pierwszym odruchu jakimś cudem zdołała się uśmiechnąć.

– Prawda? – odpowiedziała machinalnie.

Dopiero po chwili zrozumiała, że coś jest nie tak – i to najdelikatniej rzecz ujmując. W ułamku sekundy poczuła się tak, jakby ktoś zdzielił ją w brzuch, na dłuższą chwilę pozbawiając tchu. Jęknęła, po czym odskoczyła od Claire jak oparzona, zataczając się do tyłu, aż plecami uderzyła o ścianę najbliższego budynku. Na ułamek sekundy pociemniało jej przed oczami, ale sama nie była pewna, co takiego stanowiło przyczynę takiej reakcji – nadmiar emocji czy może fakt, że tuż za nią tak po prostu…?

Wrzasnęła, nawet nie próbując się powstrzymywać. Łzy jak na zawołanie napłynęły jej do oczu, jednak to było niczym w porównaniu z gniewem i frustracją, które tak nagle ją dosięgły. Zacisnęła dłonie w pięści, chociaż nawet gdyby skoczyła do przodu, mogłaby co najwyżej przelecieć przez znajomą, wpatrzoną w nią postać, która bezczelnie uśmiechała się przynajmniej do momentu, w którym przybysz nie uprzytomnił sobie, jak skutecznie wytrącił ją z równowagi.

– Dallas, ty palancie! – wydarła się i w tamtej chwili jej głos wydawał się idealny do tego, żeby obudzić umarłego, co w zestawieniu ze zdolnościami, którymi dysponowała, okazało się co najmniej przerażającą perspektywą.

Znów zadrżała, w pewnym momencie dochodząc do wniosku, że była na dobrej drodze do tego, żeby na domiar złego wpaść w histerię. Wielokrotnie zastanawiała się nad tym, jak zachowałaby się, gdyby Rosa w końcu spełniła złożoną jej obietnicę i pojawiła się wraz z chłopakiem. Czekała na to, przekonana, że kiedy nadejdzie odpowiedni moment, okaże się wystarczająco silna i że przy odrobinie szczęścia zdoła zjechać Dallasa od góry do dołu, jasno dając mu do zrozumienia, co takiego sądziła o całej tej sytuacji. Wciąż próbowała oswoić się z myślą, że on nie żyje – umarł przez nią, bo inaczej nie dało się tego nazwać. Uratował ją, a wcześniej wielokrotnie karmił swoją krwią, jakby to była najoczywistsza rzecz na świecie, obojętny na to, że był chory. Nie miała pojęcia, czy w ogóle podejrzewał, że coś jest nie tak z krzepliwością w jego przypadku, ale jakoś nie wyobrażała sobie, że w tym wieku mógł niczego nie dostrzegać. Zakładała raczej, że wiedział, ale pomimo to zachował się jak ostatni kretyn, pozwalając żeby…

Och, miała ochotę go za to zabić, chociaż teraz było już za późno!

Niebezpiecznie zachwiała się na nogach, dosłownie wciskając w ścianę budynku i przy okazji zaskakując samą siebie tym, że do tej pory przez nią nie przenikła. Z trudem łapała oddech, wciąż walcząc z pragnieniem, żeby zacząć krzyczeć – przez nadmiar emocji, zwłaszcza z narastającej z każdą kolejną sekundą frustracją. Nie ukrywała również tego, że była przerażona i bliska histerii, chociaż widok Dallasa nie wzbudził w niej aż tak silnych emocji, jak to było w przypadku ducha, który śledził ją aż do samej szkoły. Cóż, chłopak przynajmniej nie wyglądał na poranionego, tak jak i Rosa prezentując się po prostu dobrze – i to w stopniu wystarczającym, by w przypływie nieświadomości uznała, że tak naprawdę nic złego nie miało miejsca, a on żył i przez cały ten czas miał się znakomicie.

W jakiś pokrętny sposób zwłaszcza to ostatnie sprawiało, że dosłownie pękało jej serce.

– Co jest?! – Z opóźnieniem doszedł ją zniecierpliwiony, wręcz zaniepokojony głos Rufusa. Wzdrygnęła się, kiedy wampir chwycił ją za ramiona, szarpnięciem odwracając w swoją stronę. Zachwiała się, utrzymując pion tylko i wyłącznie dzięki jego uściskowi, chociaż miała ochotę się odsunąć. Nie była pewna, czy chciała spoglądać wujkowi w oczy, ale i do tego ją zmusił, ujmując jej twarz w obie dłonie i dosłownie przenikając spojrzeniem. – Uspokój się i mi odpowiedz. Jocelyne, na litość bogini…

– Dallas tutaj jest? – zapytała w tym samym momencie Claire.

Joce skrzywiła się, po czym oswobodziła z uścisku Rufusa na tyle, by móc spojrzeć na kuzynkę.

– Och, jest! – niemalże warknęła, w równym stopniu oszołomiona, co i rozeźlona. – Tuż obok ciebie – dodała, a dziewczyna instynktownie odskoczyła, nawet nie zastanawiając się nad reakcją.

– On… – zaczęła, a potem zmieszała się, nieswojo czując się z zaistniałą sytuacją. Więc co ja mam powiedzieć?, pomyślała mimochodem, ale ostatecznie nie skomentowała tego nawet słowem. – Ehm…Cześć, Dallas? – wyrzuciła z siebie z opóźnieniem Claire, niespokojnie wodząc wzrokiem po miejscu, gdzie Jocelyne bez trudu była w stanie dostrzec znajomą postać.

– No hej! – rzucił irytująco wręcz pogodnym tonem.

W tamtej chwili Jocelyne sama nie była pewna czy powinna się śmiać, czy może płakać.

– Wita się – wycedziła przez zaciśnięte zęby. – I właśnie ci macha, jakby był upośledzony bardziej niż zazwyczaj – dodała, nie mogąc się powstrzymać.

– Okej… Wnioskuję, że jesteś na mnie zła, Joce – stwierdził z przeciągłym westchnieniem Dallas, raptownie poważniejąc.

– Myślisz?!

Powiedzieć, że po prostu się denerwowała, byłoby niedopowiedzeniem stulecia. Sama już nie wiedziała, które z targających nią emocji przeważały, chociaż po chwili wahania zaryzykowała stwierdzenie, że to jednak gniew. Miała ochotę mu przyłożyć, nawet jeśli to było fizycznie niemożliwe. Inną kwestią pozostawało to, że wszystko w niej aż rwało do tego, żeby wpaść mu w ramiona i jednak go uściskać, chociaż również to nie wchodziło w grę. Ta świadomość bolała, bo choć Dallas z technicznego punktu widzenia znajdował się gdzieś na wyciągnięcie ręki, w rzeczywistości nadal…

Słodka bogini, nie tak dawno temu na widok ducha miała ochotę uciekać z wrzaskiem. Podejrzewała, że nadal istnieli tacy, którzy wzbudziliby w niej podobne pragnienia, ale w przypadku tego chłopaka chciała czegoś zgoła odmiennego, nawet jeśli to brzmiało jak czyste szaleństwo.

– O czym wy znowu…? – zaczął Rufus, ale prawie natychmiast urwał, a w jego spojrzeniu Joce doszukała się zrozumienia. – Ach… Twój martwy niedoszły? – zapytał jakby od niechcenia, ale dziewczyna i tak spojrzała na niego z niedowierzaniem. Nie sądziła, że akurat on zapamięta ten fakt, biorąc pod uwagę, że większość tłumaczeń i tak spadła na jej kuzynostwo, skoro sama wypłakiwała sobie oczy.

Dallas prychnął, chyba sam nie do końca pewien, jak powinien rozumieć te słowa.

– Jaki niedoszły? – powtórzył z powątpiewaniem. – Zresztą nieważne… To nie jest twój ojciec, nie Joce?

– Jasne, że nie! – Sama już nie była pewna do kogo powinna się zwrócić. – Co tu robisz, Dallas? – dodała i mimo wszystko zabrzmiało to jak oskarżenie.

Przez twarz chłopaka przemknął cień, ale nawet jeśli miał jej to pytanie za złe, ostatecznie zachował wszelakie uwagi dla siebie. W zamian wzruszył ramionami, dopiero po chwili decydując się pokusić o jakąkolwiek odpowiedź:

– Rosa mi powiedziała, co to za miejsce… I upierała się, że nie powinienem teraz zawracać ci głowy – powiedział, wywróceniem oczami kwitując starania swojej nieoficjalnej opiekunki. – Jasne. Puszczę moją dziewczynę gdzieś, gdzie w każdej chwili będzie mógł ją zjeść jakiś wampir! Już lecę! – zadrwił, a jej jak na zawołanie zrobiło się gorąco.

Nie chodziło tylko i wyłącznie o to, że w tak swobodny sposób mówił o sytuacji, zachowując się, jakby prowadzenie podobnych rozmów nie stanowiło dla niego najmniejszego nawet problemu. Wampir? W końcu czym się przejmowała, czyż nie? Już wcześniej zadziwiał ją swoim podejściem, tym bardziej, że w żaden sposób nie okazywał lęku, jeśli w grę wchodziło ona i istoty jej podobne. Pamiętała jego tłumaczenia, po części sensowne, jeśli wziąć pod uwagę to, że sam nie należał do osób w zupełności normalna, ale to i tak wystarczyło, żeby przyprawić ją o zawroty głowy. Zwłaszcza po jego śmierci fakt, że jako duch mógłby nie przejmować się istotami mroku, wydawał się uzasadniony, ale mimo wszystko…

Najbardziej jednak zszokowało ją to, co mówić na jej temat. Nazywał ją swoją dziewczyną, zupełnie jakby nic szczególnego się nie wydarzyło; nic nie uległo zmianie, podczas gdy oni… Słodka bogini, więc to miała na myśli Rosa, kiedy twierdziła, że czas przeszły może okazać się problematyczny! Nawet jeśli Dallas doskonale wiedział, co takiego się z nim działo, nie widział przeszkody w tym, żeby zachowywać się jak za życia. Co więcej, wciąż ją chciał – i to po tym, jak doprowadziła do jego śmierci.

– Dallas… – wyrwało jej się.

Przełknęła z trudem, poirytowana brzmieniem własnego, zdławionego głosu. Puls dziewczyny jeszcze bardziej przyśpieszył, a oczy znów zaczęły piec, chociaż za wszelką cenę próbowała powstrzymać się przed płaczem. Czuła, że musieli porozmawiać i to dość poważnie, ale nie wyobrażała sobie tego akurat w tym momencie, na dodatek będąc w towarzystwie Rufusa i Claire. Już i tak miała w głowie mętlik, ledwo nadążając za tym, co działo się wokół niej. Potrzebowała czasu, żeby to wszystko uporządkować, zresztą nagle zwątpiła w to, czy przy wpatrującego się w nią w tak zdecydowany sposób, wyraźnie usatysfakcjonowanym jej obecnością Dallasie, to w ogóle miało okazać się możliwe.

– Nie żebym chciał wam przerywać, nic z tych rzeczy – usłyszała i aż się w niej zagotowało, kiedy usłyszała zniecierpliwiony głos Rufusa – ale to nie jest odpowiedni moment. Pominę, że twój kolega jest… ehm… – Urwał, po czym wymownie machnął ręką w przestrzeń. Cóż, nie potrzebowała w tej kwestii żadnych wyjaśnień. – Tak czy inaczej, stanie tutaj nie jest dobrym pomysłem.

– Fakt – przyznała chcąc nie chcąc. – Elena… – zaczęła, ale po spojrzeniu wujka poznała, że kwestia dziewczyny martwiła go w najmniejszym stopniu, co zresztą dal do zrozumienia już wcześniej.

– Jak uważasz – rzucił jakby od niechcenia, bynajmniej jej słowami niezainteresowany. – Wracając do tematu, to…

Cokolwiek zamierzał powiedzieć, ostatecznie nie miał po temu okazji. Jocelyne zauważyła, że zesztywniał się, nagle prostując niczym struna i sprawiając wrażenie co najmniej wytrąconego z równowagi. Jego oczy na ułamek sekundy pociemniały i choć zapanował nad sobą niemalże natychmiast, na pierwszy rzut oka widać było, że co jest nie tak.

– Tato? – Claire zareagowała jako pierwsza. Do jej głosu jak na zawołanie wkradła się niespokojna, zdradzająca panikę nuta. – Co się…?

– Szlag by trafił tę więź – rzucił gniewnie, potrząsając z niedowierzaniem głową.

Claire jęknęła, wyraźnie nieusatysfakcjonowana taką odpowiedzią. Momentalnie stała się jeszcze bardziej niespokojna, co zresztą wcale nie wydało się Jocelyne dziwne, biorąc pod uwagę to, co dość jednoznacznie wynikało z jego słów i zachowania.

– Coś z mamą? – wyrzuciła z siebie na wydechu.

Zrobiła taki ruch, jakby chciała podejść bliżej i dla pewności go objąć, ale zbył ją niecierpliwym machnięciem ręki.

– Nie znam się, ale coś chyba jest nie tak – przyznał niechętnie. – Layla rzadko bywa aż tak podenerwowana, a skoro tak… Cóż, powinienem tam iść, chociaż ona oczywiście nie raczy poprosić – rzucił zniecierpliwionym tonem.

– Więc… – zaczęła, ale i tym razem nie dał jej dość do słowa.

– Zostajecie tutaj, oczywiście. A przynajmniej to mam w planach, o ile uda mi się znaleźć jakieś względnie bezpieczne miejsce… Jeśli coś takiego tutaj jest – dodał z irytacją. – Wiedziałem, że to się tak skończy.

– Poradzimy sobie z Joce – stwierdziła natychmiast Claire. – Tutaj nic się nie dzieje, tak? Mówiłam już, że Miriam i Elena poleciały w drugą stronę.

Wampir zawahał się, wymownie spoglądając na córkę i najwyraźniej nie śpiesząc się do tego, żeby tak po prostu zostawić je same w zaciemnionej uliczce. Jocelyne usłyszała, że Dallas znów prychnął, mrucząc coś na temat tego, że przecież miały jego (Duch. I walka wręcz. Tylko dla niej brzmiało to niedorzecznie?), nim jednak zdążyła zastanowić się nad tym, co powinna o tym myśleć, subtelny ruch przykuł jej uwagę.

– Powiedz mu, że może iść – usłyszała melodyjny głos Rosy. Po zachowaniu dziewczyny poznała, że ta nieszczególnie śpieszyła się do tego, by się ujawnić. – Jakkolwiek by to nie brzmiało, Dallas was ochroni.