Podziękowania

Ehm… Hej? Teraz wypada, żebym tradycyjnie napisała kilka słów, nie? I pewnie będzie długo, bo jak zwykle, chociaż kto wie – w głowie mam mętlik, a to, co akurat słucham – Joerge Méndez – „Cold” – wcale mi nie pomaga. No ale cóż, spróbuję.

Właściwie nie wiem, co tutaj się wydarzyło. Cała ta księga… Planowałam ją od lat, odkąd po raz pierwszy usłyszałam moje ukochane  Poets of the Fall – „War” i które towarzyszyło mi przy pisaniu większości epilogu (kto nie widział, zapraszam w pierwszej kolejności, żeby uniknąć spojlerów!), ale i tak nie spodziewałam się, że efekt będzie właśnie taki. Miałam jedynie świadomość, że sparowanie Rafaela z Eleną będzie trudne, zresztą tak jak i ich charaktery, opisanie przemiany obojga i połączenie tej dwójki w taki sposób, żeby wydało się to naturalne. Nie wiem, czy Waszym zdaniem mi to wyszło, ale ja jestem w zupełności usatysfakcjonowana. O długości części nie wspomnę, bo to, że z planowanej setki zrobiło się nagle trzysta pięćdziesiąt rozdziałów, to już chyba u mnie tradycja. I szczerze powiedziawszy, według oryginału, śmierć Eleny miała mieć miejsce przy końcu opowieści, a ja powinnam uraczyć Was jeszcze kilkunastoma rozdziałami właściwego zakończenia, ale… Cóż, stwierdziłam, że tak będzie lepiej, bo w trakcie pisania (i to nie tylko tej części) wiele się zmieniło, a pewna osoba (mówiłaś, że mogę na Ciebie w razie co zrzucić!) jedynie utwierdziła mnie w tym przekonaniu.

Mam wrażenie, że plotę od rzeczy. Tak czy inaczej, podejrzewam, jaka może być reakcja na końcówkę, ale tak wiele razy pisałam coś, za co teoretycznie ktoś kiedyś zechce mnie zabić, że chyba powinnam się przyzwyczaić – i Wy również. Od początku wiedziałam, że dojdzie do czegoś takiego, poza tym podkreślałam możliwość śmierci Eleny tak wiele razy, zwłaszcza powołując się na niezmienność wizji Isabeau… Z samego epilogu jestem bardzo zadowolona, a to u mnie rzadkość. Sądzę, że chociaż ten jeden raz zrobiłam wszystko dokładnie tak, jak chciałam, a może nawet lepiej. Początkowo ten moment miał być zupełnie inny i mniej krwawy, ale po scenie z Katherine z poprzedniej części, pomyślałam, że w przypadku Eleny, Isobel powinno być stać na coś o wiele więcej.

Co mogłabym jeszcze dodać? Oczywiście tradycyjnie dziękuję Wam za to, że wytrwaliście ze mną tyle czasu. Co więcej, nadal Was przybywa, a ja jestem w szoku za każdym razem, kiedy otrzymuję kolejnego mejla albo wiadomość na GG od osób, które z jakiegoś powodu czytają i chcą mnie poznać. Pierwszym miejscem w plebiscycie na najpopularniejszego autora, organizowanym przez Katalog Opowiadań o Wampirach, całkiem mnie rozbroiliście – a ja po raz kolejny napiszę, że bardzo dziękuję. Trochę to już przestarzałe, ale wywiad ze mną znajduje się [TUTAJ].

Cóż, tak przyszło mi do głowy, że w takim wypadku mogę zorganizować małe Q&A. Jeśli ktoś czuje niedosyt, śmiało piszcie pytania – tu, pod tym postem, również z anonima, bo to nie czyni mi różnicy. O ile nie będą zbyt osobiste albo za bardzo nie wnikną w fabułę opowiadania, odpowiem na nie w osobnym poście, który pojawi się wraz z prologiem kolejnej części, która…

O, ale o tym za chwile. Na początek część właściwa podziękowań:

Guśce – bo pisanie tej części szło mi tym sprawniej, kiedy przekonałam się, do jakiego stopnia oczarowała Cię para Elena i Rafael. Dziękuję za wszystkie te rozmowy, poświęcony czas i sprawdzone rozdziały. W wielu kluczowych momentach, kiedy miałam wątpliwości, dodawałaś mi pewności, zawsze dając mi do zrozumienia, czego zabrakło i co powinnam dodać, by efekt był jeszcze lepszy. Jestem za to bardzo wdzięczna – za wszystko w zasadzie, zwłaszcza za te liczne rozmowy przez telefon.
Gabi – czyli mojej „złotej rybce”. Ty jesteś ze mną zawsze, odkąd pamiętam, a ja nie żałuję momentu, w którym nazwałam Cię moją najlepszą przyjaciółką. Uwielbiam te nasze codzienne rozmowy; nawet milczenie, bo zawsze przychodzi nam tak naturalnie. Dziękuję za cierpliwość do mnie, moich pomysłów i fragmentów, którymi tyle razy Cię zasypywałam (i zasypywać będę). Wciąż uważam, że to nasze króciutkie spotkanie w wakacje było najlepszych prezentem od losu, jaki mógł mnie spotkać. A następnym razem będzie jeszcze dłużej (i może mniej nietypowo)!
Kaslet – którą poznałam stosunkowo niedawno, ale cieszę się z tego niezmiernie. Każdy Twój komentarz zawsze poprawiał mi humor, tak jak i mejle, które udało nam się wymienić. Dziękuję Ci za wszystko, no i mam wrażenie, że nadmiar zadań z matematyki i chemii aż tak Cię nie przytłoczy, byś nie miała czasu dla siebie. Powodzenia!
Rufusowi – czyli dziewczęciu, które tak bardzo dręczę moimi końcówkami (przepraszam!), co jednak nie zraziło jej do czytania. Dziękuję Ci za każdy komentarz, ciepłe słowo i to, że po prostu Tutaj jesteś. To ma dla mnie wielkie znaczenie, tak jak i świadomość tego, że ktokolwiek docenił moją historię w choć niewielkim stopniu.
Karolci – z którą przeprowadziłam kilka motywujących rozmów na GG. Dawno nie rozmawiałyśmy, prawda? Ale jestem Ci wdzięczna za chociaż tę odrobinę ciepłych słów, czasu i tego, że parokrotnie brałam się za rozdział ze świadomością, że czekasz. Za to, że cierpliwie podsyłałaś mi błędy, również dziękuję, bo w ten sposób te części na pewno bardzo wiele zyskały, zwłaszcza przy moim roztrzepaniu i wiecznym braku czasu na przejrzenie rozdziałów przed publikacją.
Crazy Girl – bo jednak przez pewien czas ze mną byłaś. I nieuczciwe byłoby, gdybym powiedziała, że nic Ci nie zawdzięczam. Wciąż zachwycałaś mnie entuzjazmem i tym, jak bardzo „uzależniłaś” się od tego opowiadania. Pamiętam nasze rozmowy, ciepłe słowa i tych kilka razy, kiedy brałam się za rozdział, by móc podesłać Ci chociaż fragment przedpremierowo – tak na poprawę humoru. Bez względu na wszystko, za to z czystym sumieniem Ci dziękuję.

Dziękuję każdemu, kto przeczytał, ale z jakiegoś powodu się nie ujawnił – bo wiem, że takie osoby są i w zupełności to rozumiem.

Dziękuję również Tobie, jeśli dotarłeś do tego momentu – nieważne czy teraz, czy za całe miesiące albo lata.

Nie wiem, czy ta wiadomość Was usatysfakcjonuje, ale to oczywiście wciąż nie jest koniec. Prolog siódmej księgi pojawi się już 7 listopada 2016, o ile do tego czasu mnie nie zjecie. Ale to tylko tydzień, prawda? Zresztą opis nowej części już jest dostępny na blogu, [TUTAJ].

Dla zainteresowanych wrzucam statystyki do tej księgi [KLIK]. Mój Word mnie nienawidzi.

Tak więc do Przebudzenia…