Sześćdziesiąt pięć

Alessia

– Alessia! Damien!

Ali zatrzymała się w pół kroku, szybko rozglądając się po zatłoczonym korytarzu Akademii. Głos Zoe rozpoznałaby wszędzie, ale i tak minęła dłuższa chwila, zanim wypatrzyła swoją drobną, niepozorną przyjaciółkę, starającą przedostać się w ich stronę. Złociste loki dziewczyny podskakiwały przy każdym kroku, kiedy próbowała zrobić wszystko, byleby przepchnąć się przez grupkę uczniów, nie robiąc sobie przy tym krzywdy.

Ciche parsknięcie dało Alessi do zrozumienia, że Damien również już dziewczynę zauważył. Kiedy spojrzała na brata, zauważyła, jak wymownie wywraca oczami, śledząc wzrokiem poczynania Zoe. Rzuciła bliźniakowi ostrzegawcze spojrzenie, chociaż dobrze zdawała sobie sprawę z tego, że na chłopaku nie zrobi to żadnego wrażenia. Damien był prawdziwą ostoją spokoju, przynajmniej w większości wypadków – no i jak każdy brat wziął sobie za punk honoru drażnienie siostry i jej najlepszych przyjaciółek.

– Cześć, Zoe – powiedział, rzucając dziewczynie nieco pobłażliwy uśmiech. Oczywiście, kiedy tylko znalazła się wystarczająco blisko, zaczął zachowywać się jak na dżentelmena przystało, może pomijając całowanie w rękę.

– Cześć? Tylko cześć?! – Zoe skoczyła w ich stronę niczym rozjuszona kotka, chociaż to Alessia była jej celem. Kiedy bez ostrzeżenia pół-wampirzyca zarzuciła jej obie ręce na szyję, Ali wygięła się do tyłu, żeby utrzymać równowagę. – Czy wyście całkiem powariowali? My tutaj odchodzimy od zmysłów, a wy świetnie bawicie się pod miastem! – zarzuciła im, w charakterystyczny dla siebie sposób wydymając usta.

– Wiesz, Zoe, ucieczka przez ciemne tunele raczej nie należy do mojej definicji „świetnej zabawy” – mruknęła Alessia, delikatnie acz stanowczo odsuwając dziewczynę od siebie. – Poza tym nic nam się nie stało, więc nie ma się czym przejmować.

Błękitne oczy Zoe rozszerzyły się w geście niedowierzania, jakby w słowach Alessi było cokolwiek abstrakcyjnego, co nie mieściło się w granicach tego, co dziewczyna była w stanie zrozumieć. Zoe pokręciła głową, ale przynajmniej powstrzymała się od komentarza, bardziej koncentrując się na tym, żeby przyjrzeć się rodzeństwu i wyciągnąć ewentualne wnioski.

Damien, jakby czytając jej w myślach (Alessia mogła się założyć, że faktycznie się do tego posunął), zdecydował się odezwać:

– Daj spokój, Zoe. Wiesz dobrze, że nawet gdyby coś nam się stało, to i tak tego nie zauważysz – przypomniał, splatając ręce razem. – Hej, słabo ci?

– No dobra, dobra… Trochę się zdenerwowałam, ale co w tym dziwnego? Plotki roznoszą się u nas ot tak – pstryknęła palcami – a ja nie miałam zielonego pojęcia, co… Ech, swoją drogą, co wy tutaj robicie? – dodała, wspierając obie dłonie na biodrach i rzucając wymowne spojrzenia to jednemu, to drugiego.

Alessia westchnęła i krótko spojrzała na Damiena. Nie masz przypadkiem czegoś do roboty, braciszku?, podesłała mu myśl, próbując w jakiś delikatny sposób dać mu do zrozumienia, że mógłby je zostawić same. Chciała z Zoe porozmawiać, a znając szczerość bliźniaka, byłoby to dość problematyczne, skoro nie pozwoliłby jej przynajmniej trochę złagodzić faktów.

– Och, no oczywiście… – Damien rzucił jej urażone spojrzenie. – Będziesz mnie jeszcze prosić, żebym ci pomógł, Ali. Wtedy też każę ci spadać – zagroził, odwracając się na pięcie. – Hej, Quinn! – dodał, przyśpieszając, kiedy zauważył brata Hayley.

– Oboje wiemy, że blefuje – mruknęła pod nosem, kiedy tylko brat i Quinn zniknęli jej z oczu. Ten drugi jeszcze zdążył skinąć jej głową, ale Damien nawet się nie obejrzał, najwyraźniej decydując się udawać obrażonego. Czasami bywał irytujący, zwłaszcza kiedy wywracał oczami nad brakiem jej wiedzy, ale zwykle litował się nad nią i pomagał jej w zadaniach domowych, zwłaszcza wtedy, kiedy miała nóż na gardle. Zostawienie bliźniaczki na lodzie, niezależnie od problemu, kłóciło się z charakterem Świętego Damiena. – Coś ważnego mnie ominęło, Zoe? – zapytała spokojnie, zachowując się tak, jakby nic złego nie wydarzyło się w ostatnim czasie.

– Ali… – westchnęła Zoe, ale przynajmniej odpuściła. – Pomijając to, że we trójkę umieraliśmy ze strachu? Nic.

– We trójkę? – Alessia uśmiechnęła się złośliwie. – Ty, Hayley i Quinn…?

Zoe zaczerwieniła się, po czym klepnęła ją w ramię. Alessia roześmiała się, w duchu gratulując sobie tego, że jednak udało jej się zapanować nad emocjami przyjaciółki. Nie miała ochoty wracać pamięcią do długich godzin błąkania się po tunelach, nie wspominając o pojawieniu się Marco i… spotkania z Arielem.

Kiedy tylko pomyślała o chłopaku, całym jej ciałem wstrząsnął dreszcz. Wspomnienie spotkania w tunelach o jedno, ale widok jego smutnych, czarnych oczu… Dobra bogini, jego spojrzenie będzie ją dręczyć w snach, jeśli to w jej przypadku w ogóle możliwe. Te oczy były piękne, chociaż ich wyraz sprawiał, że coś ściskało ją za gardło, uniemożliwiając złapanie oddechu. Nigdy nie widziała takich oczu, a również w samym Arielu było coś, co jednocześnie ją niepokoiło, co i do niego przyciągało.

Alessia, skup się, nakazała sobie, starając się wyrzucić chłopaka z pamięci. Szlag, dlaczego w ogóle o nim myślała, zwłaszcza po tym, jak najzwyczajniej w świecie ją zostawił, nagle po prosu rozpływając się w powietrzu? Nie widziała go od tamtego momentu i to ją martwiło, chociaż nie chciała przyznawać się przed samą sobą, że nieobecność wilkołaka jakkolwiek ją martwi. Pomógł jej, to wszystko. Jakimś cudem znalazł się w tunelach i niezależnie od przyczyn, znajdował się w równie wielkich tarapatach, co i ona. Właściwie wszystko jedno jej było, dlaczego wtedy na siebie wpadli. Przynajmniej próbowała przekonywać samą siebie, że tak jest, ale mimo wszystko…

Nie, to idiotyczne. Cokolwiek Ariel robił w korytarzach, nie powinno jej obchodzić. Mogła być mu co najwyżej wdzięczna za to, że jej pomógł, a później poprowadził ją do wyjścia. W końcu przez większość czasu i tak milczeli, a to jedynie potwierdzało, że niespecjalnie paliło mu się do kontaktu z nią, zwłaszcza, że była pół-wampirzycą. Pomógł jej, bo ją znał, a może tylko dlatego, że oboje byli zdesperowani, sytuacja zaś zmusiła ich do podróżowania we dwójkę. Niczego więcej w tym nie było. Niczego więcej…

Och, swoją drogą, znowu zaczynała doszukiwać się dziury w całym. To, że uratował ją dwa razy, a wcześniej ze sobą tańczyli, tak naprawdę niczego nie znaczyło.

– Alessia, czy ty mnie słuchasz? – zapytała Zoe, wbijając paznokcie w jej ramię.

Ali zamrugała mało przytomnie, po czym spojrzała na przyjaciółkę. Zoe miała o do siebie, że niewiele było trzeba, żeby coś rozproszyło jej uwagę. Co więcej, znów dostała słowotoku, mówiąc o wszystkim i wszystkich, byleby ukryć zdenerwowanie, które odczuwała. Niestety, nawet Zoe nie mogła nie zauważyć, że jej rozmówca zachowuje się trochę jak żywy trup, idąc przed siebie i nie wykazując żadnego zainteresowania padającymi w zawrotnym tempie słowami.

Alessia wysiliła się na przepraszający uśmiech.

– Oczywiście, że cię słucham – zapewniła, chociaż zdawała sobie sprawę z tego, że Zoe i tak wie swoje. – Przepraszam cię. Po prostu się zamyśliłam… Wiesz, trochę źle spałam – wyjaśniła wymijająco.

No dobrze, jeśli miała być ze sobą szczera, nie zmrużyła oka od przeszło doby. Gdyby mogła, cały dzień spędziłaby w łóżku, zwłaszcza, że zmęczenie i stres znacznie przyśpieszały proces spalania energii, więc na dniach mogła spodziewać się głosu związanego z niedoborem telepatycznej energii. Powinna była tego pilnować, bo gdyby straciła nad sobą kontrolę, sprawy mogłyby potoczyć się różnie, ale ostatecznie i tak zdecydowała się pokazać w Akademii – i to nie tylko dlatego, że powrót rodziców i wypełniający cały dom zapach ich pożądania dał jej i Damienowi do zrozumienia, że najlepiej jak najszybciej się ewakuować.

Alessia nie miała nic przeciwko temu, że Gabriel i Renesmee się kochali, ale to wcale nie znaczyło, że zamierzała tego słuchać. Swoją drogą, nie trzeba było obserwować tego, co wydarzyło się na placu, żeby dojść do wniosku, iż przez najbliższych kilka dni lepiej będzie, jeśli zacznie schodzić ojcu z drogi, tak na wszelki wypadek. Od zawsze wiedziała, że temat dziadka Marco jest wrażliwy, ale dopiero teraz zaczynała pojmować, że to więcej niż tylko delikatna sprawa.

– Właśnie widzę – skomentowała Zoe, lekko unosząc brwi ku górze. – Wyglądasz, jakbyś miała za moment odlecieć.

– Wierz mi, mam taki zamiar. – Zasłoniła usta, żeby powstrzymać ziewanie. – Powiedz mi, proszę, że się nie pomyliłam i za chwilę faktycznie mamy historię…

– Mamy. Chociaż wątpię, żeby Anastasia była zachwycona, jeśli utniesz sobie drzemkę… – Zoe wywróciła oczami. Alessia wiedziała, że wcale nie chodzi jej o ewentualną reakcję Anastasii, ale o sam fakt możliwości nie słuchania tego, co działo się na zajęciach. Zoe miała fioła na punkcie historii, zwłaszcza prowadzonej przez żywiołową wampirzycę, która większość tematów, które przerabiała, opierała na własnych przeżyciach. No cóż, na pewno w ludzkiej szkole nie rozmawiało się o upadku Rzymu czy rewolucji Francuskiej z kimś, kto faktycznie żył w tamtych czasach. Co więcej, gdyby snucie opowieści można było uznać za dar, Anastasię z czystym sumieniem można byłoby uznać za szczególnie uzdolnioną w tej kwestii. – Wracając do tego, co mówiłam, to czy zdajesz sobie sprawę z tego, że River Song cię szuka?

– River Song? – powtórzyła. Czuła się trochę tak, jakby jej mózg wyjechał na długie wakacje, żeby odreagować wszystkie stery, których doświadczyła w ostatnim czasie. Skupienie się zaczynało graniczyć z cudem. – Po co?

– Gdybym wiedziała, nie musiałabyś do niej iść.

Alessia westchnęła, więc Zoe szybko zmieniła temat, znów zaczynając trajkotać bez większego sensu. Ali lubiła słuchać jej głosu, zwłaszcza kiedy potrzebowała się wyłączyć albo odpocząć. Dźwięczny sopran pół-wampirzycy miał w sobie coś kojącego, podobnie jak i głos dziecka, którym Zoe na swój sposób wciąż była.

A więc River Song jej szukała? Ali mogła się założyć, że chodzi o ceremonię zakończenia szkoły, chociaż sama nie była pewna jaki to miało związek z nią. Może chodziło o Damiena albo Aldero i Camerona, którzy – mogła się założyć – wykorzystali sytuację i nie zamierzali pojawić się w Akademii Nocy przynajmniej przez kilka dni. Znając River Song, denerwowała się bez powodu, jak zwykle przekonana o tym, że coś pójdzie nie tak i przygotowania do ceremonii albo się opóźnią, albo nie dadzą tak zadowalających skutków, jakich wampirzyca mogłaby oczekiwać. I oczywiście przez kogo? Przez Licavoli i Devile’ów, którzy nie pojmują, że wszystko powinno przebiegać idealnie, jak wieki temu, kiedy Miasto Nocy było potęgą. Kobieta niejednokrotnie kręciła z niedowierzaniem głową, ubolewając nad zanikiem tradycji i tęskniąc do przeszłości, kiedy wampiry miały większy wpływ na to, co działo się w świecie.

Godziny zdawały się przeciągać w nieskończoność, ale Alessi wyjątkowo taki stan rzeczy odpowiadał. Chociaż zmęczona, w obecności Zoe i Hayley, która pojawił się krótko po rozpoczęciu zajęć, zdołała jakoś zapanować nad sennością. Co więcej, kiedy podczas zajęć na sali gimnastycznej nagle pojawili się Cameron i Aldero (– Nie chcesz wiedzieć, kuzyneczko, co dzieje się w domu – skomentował Al, ledwo otworzyła usta), w końcu miała okazję do tego, żeby trochę się rozruszać. Fakt faktem, że Aldero rozbroił zanim w ogóle zdążyła oswoić się z ciążącym jej w dłoni floretem, ale przynajmniej nie czuła się tak, jakby miała zasnąć na stojąco.

River Song – mimo obaw Alessi – nie wyglądała na rozdrażnioną, ale podekscytowaną. Krążyła po sali teatralnej, jakby nie mogąc ustać w miejscu. Na widok Alessi jej oczy rozbłysły, a na usta wkradł się pełen zadowolenia uśmiech.

– No proszę – powiedziała z uznaniem, spoglądając zawłaszcza na Aldero i Camerona. – Chyba powinien mi zacząć rosnąć kaktus na dłoni, skoro w końcu was u siebie widzę – skomentowała, nie kryjąc rozbawienia.

– Kiedyś trzeba się pokazać, prawda? – Aldero wyszczerzył się w uśmiechu, wygodnie rozsiadając na swoim miejscu. – Najwyraźniej nawet za szkołą można się stęsknić.

River jedynie wywróciła oczami.

– Już nie mogę się doczekać widoku ciebie podczas ceremonii – stwierdziła z przekąsem. – Nie muszę dodawać, że jeśli wytniecie mi jakikolwiek numer, gorzko tego pożałujecie, prawda? – zapytała ociekającym słodyczą głosem.

– Obiecuję zamknąć Aldero w piwnicy, jeśli tylko przyjdzie mu coś głupiego do głowy – obiecał przymilnie Cameron, ignorując urażone spojrzenie brata.

– Dzięki, Cammy. Twoje słowa sprawiają, że zaczynam wierzyć w więzy rodzinne – zakpił Aldero, wnosząc oczy ku górze.

River Song z premedytacją ich zignorowała, ponownie koncentrując wzrok na całej grupie. Alessia ledwo powstrzymała się od parsknięcia śmiechem, słysząc dość wymowne i coraz odważniejsze komentarze Aldero i Camerona. Wcale nie byłaby zdziwiona, gdyby ta dwójka przy najbliższej okazji zdecydowała się rzucić sobie do gardeł. W zasadzie w przypadku synów Isabeau była zdolna uwierzyć we wszystko, może pomijając to, że Al byłby w stanie komukolwiek wybaczyć.

Przestała o tym myśleć, czując na sobie przenikliwe spojrzenie nienaturalnie ludzkich oczu River Song. Zdolności kobiety niejednokrotnie sprawiały, że czuła się nieswojo, nawet kiedy starała się o tym nie myśleć.

– Mamy coraz mniej czasu, dlatego chciałabym od razu przejść do rzeczy, zwłaszcza teraz, kiedy jesteście wszyscy razem – odezwała się, starannie akcentując poszczególne słowa. – Dobrze wiedzie, jak wygląda ceremonia zakończenia. Będą tańce, będziemy się bawić i świętować aż do momentu ponownego wzejścia słońca. To radosny okres, na dodatek w pełni oddany naszej bogini, bo wierzymy, że Selene sprawuje nad wami piecze. Swoją drogą, to właśnie hybrydy są ulubieńcami Selene, bo…

– Bo obdarzyła nas ludzkimi cechami – wtrącił usłużnie Damien. – Według naszych wierzeń, dzieci wampira i człowieka to prawdziwe błogosławieństwo, zwłaszcza, że przypomina o równowadze. Kiedyś ludzie i wampiry żyli razem.

– Bardzo dobrze, Damien – rzuciła z uznaniem River Song. – Mów dalej. Do czego zmierzam, przypominając wam o ceremonii?

– Jak mniemam, do wyboru królowej – odpowiedział bez wahania.

Oczy River Song znów zabłysły podekscytowaniem. Skinęła głową, po czym pośpiesznie podjęła przerwany wątek:

– Otóż to – potaknęła, uśmiechając się. – Kobiety odgrywają ważną rolę w naszej tradycji… Nie to, co u zdominowanych przez samców ludzi – dodała, a przez jej twarz przemknął cień. – Tradycją jest, że wśród wchodzących w dorosłość kobiet, ulubienic bogini, wybierana jest jedna, która poprowadzi ceremonię. Można powiedzieć, że to królowa, chociaż nikt tutaj nie zamierza wchodzić w kompetencje Dimitrowi i Isabeau – zapewniła, uśmiechając się pod nosem. – Właśnie dlatego od rana próbowałam znaleźć Alessię. Sądzę, że jako przyszła wybranka i kandydatka na kapłankę, sprawdzi się w tej roli doskonale.

Alessia zesztywniała, zaskoczona. Natychmiast przeniosła wzrok na River Song, czując mieszaninę oszołomienia, euforii i pewnych obaw. Zupełnie zapomniała o przebiegu ceremonii, dlatego bezpośredniość wampirzycy wytrąciła ją z równowagi.

– Ja… – Pokręciła głową. – Dziękuję, River Song – zreflektowała się, spuszczając z szacunkiem głowę dokładnie w taki sposób, jakiego uczyła ją Allegra.

– Mam rozumieć, że wszystko mamy ustalone? Znakomicie – stwierdziła zadowolona z siebie River Song. – Wkrótce wszystko ci wyjaśnię, Alessiu. A teraz, skoro nikt nie ma żadnych uwag, po prostu zejdźcie mi z oczu. Też nad tym ubolewam, ale dzisiaj mam jeszcze sporo do zrobienia – oznajmiła, po czym bezceremonialnie odwróciła się na pięcie, już chwilę później znikając za kulisami sali teatralnej, gdzie znajdowało się tylne wyjście.

O tak, takie zachowanie było jak najbardziej w stylu River Song. Alessia wciąż siedziała w miejscu, oszołomiona, zaraz jednak zmusiła się do tego, żeby poderwać się z miejsca. U jej boku w ułamku sekundy zmaterializował się zadowolony z siebie Damien, szczerząc się w uśmiechu. Jego oczy błyszczały, co uświadomiło Alessi, że…

– Wiedziałeś, prawda? – zarzuciła mu, ale nie potrafiła się na niego zdenerwować. – Damien, na litość bogini…

– Przecież to było oczywiste. – Chłopak wywrócił oczami. – Moja mała Alessia – dodał i odskoczył, bo spróbowała trzepnąć go w ramię. – Swoją drogą, uwielbiam River Song. Potrafi przedstawić sprawy w taki sposób, żeby nie zabrzmiało to zbyt… Czy ja wiem? Postawiła cię przed faktem dokonanym, nie robiąc z tego szopki, na całe szczęście – wyjaśnił, rzucając wymowne spojrzenie w stronę miejsca, gdzie chwilę wcześniej zniknęła River.

– Fakt. – Alessia machinalnie podążyła za spojrzeniem brata. – River Song to River Song… A co? Boisz się, że woda sodowa mogłaby mi uderzyć do głowy? – zapytała z uśmiechem, kątem oka obserwując maszerująca w stronę wyjścia Grace; co prawda nie widziała twarzy dziewczyny, ale drżenie jej mięśni było dość wymowną odpowiedzią, jeśli chodziło o to, co musiał sobie myśleć o oświadczeniu River.

– Już i tak jesteś zbyt pewna siebie – zarzucił jej Damien, poprawiając torbę na ramieniu. – Hm, chyba na miejscu Ethana dzisiaj bym do naszej królewny nie podchodził… Idziemy? – dodał, kierując się w stronę wyjścia.

– Szczerze powiedziawszy, zamierzam cały dzień spędzić z Zoe i Hayley – przyznała, uśmiechając się przepraszająco. – Nie lubię spać w dzień, poza tym nie jestem pewna, czy bezpiecznie jest wracać do domu.

– Szczęściara. – Damien zachichotał. – Mnie jest wszystko jedno. Jak nie do domu, może zaszyję do kliniki albo do domu Isabeau. Co prawda nie mam ochoty na spotkanie z Marco, przynajmniej nie teraz, ale… – Zawahał się na moment. – Ali… Uważaj na siebie, okej? – powiedział, raptownie poważniejąc.

Zmiana w jego nastroju ją zaskoczyła, zwłaszcza, że Damien nigdy nie był chwiejny ani nie miał skłonności do przesady. Lekko uniosła brwi ku górze, uważnie przyglądając się bliźniakowi, ale nie była w stanie stwierdzić jakie targały nim emocje.

– Zawsze uważam – powiedziała w końcu. – Ale dlaczego?

Damien wzruszył ramionami.

– Tak jakoś… Chyba zaczyna mi odbijać ze zmęczenia – zbagatelizował, ale objął ją ramieniem i przyciągnął tak, żeby móc pocałować ją w policzek. – Do później – rzucił na odchodne.

– Aha, cześć… – mruknęła z opóźnieniem, pocierając twarz dłonią. Cholera, nie znosiła, kiedy zachowywał się względem niej w taki sposób, zwłaszcza w szkole.

Chwyciła za torbę, jednocześnie kierując się w stronę wyjścia z sali teatralnej. Pomieszczenie praktycznie opustoszało, ale wiedziała, że Zoe i Hayley czekają na nią przy wyjściu z Akademii, tam gdzie zawsze. Obie już wyszły, dając jej czas na rozmowę z Damienem, a Alessia mogła się założyć, że Zoe za jej plecami zdawała siostrze Quinna pełne sprawozdanie, nawet jeśli niewiele wyciągnęła od Ali na temat tunelów i tego, co się tam wydarzyło.

Alessia była przy drzwiach, kiedy uświadomiła sobie, że ktoś ją obserwuję. Pod wpływem impulsu obejrzała się za siebie, ale nie zobaczyła nikogo ani niczego podejrzanego. Przekonana, że to jak nic zaczątki paranoi, ponownie obróciła się w stronę wyjścia i…

Z krzykiem odskoczyła do tylu, kiedy znikąd zmaterializowała się przed nią jakaś postać. Machinalnie uniosła dłoń do ust, po czym omal nie zapadła się pod ziemię, uważniej przyglądając się przybyszowi.

– Ariel! – zawołała, nie kryjąc oszołomienia. – Na litość bogini, nie skradaj się tak! – wyrzuciła z siebie, coraz bardziej zażenowana.

– Przepraszam? – Chłopak zamrugał. Jego piękne, ciemne oczy zdawały przenikać ją na wskroś. – Przepraszam, ale… Wiesz, chciałem tylko się upewnić, że jesteś cała – wyjaśnił cichym, aksamitnym głosem.

Alessia poczuła, że robi jej się gorąco.

– Jestem. – Dlaczego czuła się jak kompletna idiotka? – Jeśli już ktoś powinien się martwić, to ja. Poza tym jestem zła. Zostawiłeś mnie – naskoczyła na niego, robiąc stanowczy krok do przodu.

– Jak widzisz, mnie również nic się nie stało. Zresztą… Chyba wytłumaczyłem ci, dlaczego cię zostawiam, prawda? – zauważył przytomnie.

– To i tak dla mnie bez sensu… – mruknęła, ale nie zamierzała się z nim kłócić. – Co tutaj robisz? – dodała, nie dbając o tym, że to zabrzmiało niegrzecznie. Przy nim czuła się co najmniej niezręcznie, zwłaszcza kiedy tak na nią patrzeć.

Ariel zawahał się, chyba dopiero po chwili pojmując sens jej pytania.

– Chciałem tylko… – zaczął, ale urwał wpół słowa. – Już nieważne. Bardzo się cieszę, że jesteś cała, Alessiu – rzucił.

Odszedł zanim zdążyłaby go powstrzymać.