Czterdzieści trzy

Aldero

Kebi nie odezwała się ani słowem przez całą drogę. Jej milczenie doprowadzało Aldero do szału, ale doszedł do wniosku, że zmuszanie jej do rozmowy nie ma najmniejszego sensu. Gorsze było to, że nastrój wampirzycy z jakiegoś powodu udzielał się pozostałym, przez co podróż do kryjówki Egipcjan minęła im w absolutnej ciszy. Aldero sam nie był pewien dlaczego, ale z jakiegoś powodu czuł się trochę tak, jakby brał udział w marszu pogrzebowym. Sama myśl o tym sprawiła, że ledwo powstrzymał się od bladego uśmiechu, powstrzymując się jedynie dzięki świadomości tego, że w ten sposób może co najwyżej zirytować pozostałych.

– Mógłbyś przestać? – mruknęła cicho idąca u tuż za nim Eve. Z zaciekawieniem obejrzał się na nią, jednocześnie unosząc lekko obie brwi ku górze, żeby pokazać jej, że nie ma pojęcia o co chodzi. – Mruczeć. Ogólnie nie mam nic przeciwko temu, kiedy ktoś śpiewa, ale marsz pogrzebowy to lekko przygnębiający wybór – żachnęła się.

– Przepraszam – mruknął, chociaż nie przypominał sobie, żeby w ogóle otwierał usta. Swoją drogą, nie miał pojęcia dlaczego na myśl przyszedł mu właśnie przenikliwy, oklepany już utwór Chopina. – Ale przecież nie każę ci siedzieć w mojej głowie, prawda? – dodał z przekonaniem; teraz już wyraźnie czuł obecność telepatki, która raz po raz narzucała mu się swoją mentalną obecnością.

– Nudzę się – poskarżyła się dziewczyna, bezradnie rozkładając ręce, jakby to miało wszystko wytłumaczyć. Aldero ledwo powstrzymał się od poirytowanego prychnięcia. A podobno to on zachowywał się dziecinnie! – Co poradzę na to, że twoje myśli bywają najciekawsze, Al?

Świetnie! Po prostu marzył o tym, żeby nagle dowiedzieć się, iż jest dla kogokolwiek najlepszym źródłem rozrywki! Warknął cicho, chociaż to i tak nie zrobiło na Eve wrażenia, po czym skoncentrował się na próbach wytworzenia wokół swojego umysłu mentalnego muru, który zapewniłby mu przynajmniej minimum prywatności. Zauważył, że telepatka teatralnie wzniosła oczy ku górze, uśmiechając się pod nosem w konspiracyjny sposób, jakby chciała mu w ten sposób dać do zrozumienia, że i tak zorientował się zbyt późno, a ona jest w posiadaniu wielu ciekawych informacji. Postanowił powstrzymać się od dalszego okazywania złości, pocieszając się tym, że już nie czuł obecności dziewczyny w swojej głosie, ale i tak martwiło go to, jak wielu jego przemyśleniom zdążyła się już przysłuchać.

– Wiesz, nie patrz na mnie tak, jakbym robiła cokolwiek złego. Odbieram pobieżne informacje, więc nie wiem niczego ponad kilka złośliwych komentarzy. Swoją drogą, dobrze wiedzieć, że czasami potrafisz się powstrzymać – podjęła temat Eve, wymownie wpatrując się w atramentowe niebo. – To i tak lepsze od ciszy albo przemyśleń Theo na temat River Song i…

– Słucham? – Kristin dosłownie zmaterializowała się u boku dziewczyny. Aldero podchwycił zdezorientowane spojrzenie Theo do którego dopiero po dłuższej chwili dotarł pełen sens słów wampirzycy. Sądząc po minie, specjalnie dla Eve wahał się nad złamaniem przysięgi Hipokratesa, a zwłaszcza fragmentu „po pierwsze, nie szkodzić”. – Co ty właśnie powiedziałaś, Eve? – zapytała niemal gniewnie Kristin, zaciskając palce na ramieniu telepatki z taką siłą, że brunetka aż się skrzywiła.

– Kris, wyluzuj. To, że wszystko goi się na mnie ot tak, wcale jeszcze nie znaczy, że pozwolę złamać sobie rękę – zastrzegła, stanowczo wyrywając ramię z uścisku pół-wampirzycy. – I nie, nic nie powiedziałam. Po prostu sprawdzam, czy nas podsłuchujesz – wyjaśniła pośpiesznie, unosząc obie ręce ku górze w poddańczym geście.

Kristin warknęła coś w odpowiedzi, ale Aldero już nie był zainteresowany tym, co takiego miała na temat swojej przyjaciółki do powiedzenia. Dla pewności przyśpieszył, ledwo powstrzymując się przed zrównaniem z Kebi. Ta i tak wyglądała na spiętą, zupełnie jakby miała cichą nadzieję na to, że jakimś cudem zgubi ich po drodze, więc lepiej było trzymać się od niej na dystans. Tak przynajmniej mu się wydawało, nie miał zresztą specjalnej ochoty na towarzystwo kogoś, kto wzdrygał się i peszył, kiedy tylko się na niego spojrzało.

Gdzieś za jego plecami Kristin na przemian zadręczała Theo pytaniami o River Song i wyklinała na czymś świat stoi… Albo raczej na Eve, która z kolei raz po raz przepraszała i zapewniała, że to miał być po prostu żart. No cóż, Aldero nie miał wątpliwości co do tego, że wampir jest swojej partnerce wierny. Wystarczyło spojrzeć na jego relacje z River Song, żeby zorientować się, że z jakiegoś powodu ona i lekarz najchętniej rzuciliby sobie do gardeł. Jednak – jak wszyscy wiedzieli z dość wiarygodnego źródła, czyli od Pavarottich – w przeszłości para wampirów miała ze sobą sporo wspólnego. Co prawda ani Lucas, ani Matthew nie chcieli rozwinąć tematu, ale coś bez wątpienia było na rzeczy, a taka niechęć nie brała się znikąd.

– Kristin, ja ciebie proszę – westchnął Theo. – Czy możemy porozmawiać o tym kiedy indziej? – zaproponował, jednocześnie rzucając wymowne spojrzenie Eve.

– Nie tylko możemy, ale zrobimy to – odparła dziewczyna, odrzucając ciemne włosy na plecy. – A ja sobie chętnie pogawędzę z River Song, kiedy tylko będę miała po temu okazję.

– Proszę bardzo. Ale teraz w końcu przestań mnie dręczyć – mruknął sam zainteresowany. – Dziękuję bardzo, Eve.

Eve nie zdążyła odpowiedzieć, bo wtedy – ku uldze nie tylko Theo, ale i pozostałym – doszedł ich cichy, spięty głos Kebi:

– Jesteśmy na miejscu.

Aldero natychmiast wyprostował się i spojrzał przed siebie. Już jakiś czas temu opuścili las i biegli nieosłoniętym pasem ziemi, którego nie dało się określić mianem pustyni, ale już bardziej kojarzył się z suchym klimatem Egiptu. W którymś momencie rośliny zaczęły być istną rzadkością, zaś trawa pod ich stopami ustąpiła spalonej słońcem ziemi i całkowitemu pustkowiu. Paradoksalnie noc okazała się chłodna, chociaż żadnemu z nieśmiertelnych niska temperatura nie przeszkadzała, zwłaszcza, że w górach Eyre, gdzie znajdowało się Miasto Nocy, noce z natury były zimne.

Kebi zwolniła, przechodząc z biegu do spokojnego, ludzkiego kroku. Spokojnie szła przed siebie, uważnie wpatrując się w jakiś punkt przed sobą. Dopiero po dłuższej chwili Aldero zauważył kształt okazałego budynku o imponujących kształtach. Sam nie był pewien, czego się spodziewał, ale na pewno nie tego, że nagle po środku niczego zobaczy coś, co można było określić mianem rezydencji albo małego pałacu. Co prawda „pałac” było określeniem trochę na wyrost – w porównaniu z Niebiańską Rezydencją, miejsce to wydawało się niepozorne i nudne – ale budynek i tak robił ogromne wrażenie.

Pałac (Aldero postanowił zostać przy tej nazwie) zbudowano na planie prostokąta. Budynek był stosunkowo niski, bo ograniczał się do zaledwie do parteru i pierwszego piętra. Na wysokości położonej wyżej kondygnacji znajdował się niewielki balkon, zajmujący niemal centralne miejsce elewacji. Po obu stronach sterczały niewiele wyższe od głównej części budowli, idealnie okrągłe wieże, zwieńczone zmyślnymi kopułami. Pałac wyglądał na żywcem wyjęty z jakiejś bajki, poza tym paradoksalnie wpasowywał się w otaczającą go pustkę. Przepych pośrodku niczego. W jakiś sposób położenie na pewno sprawiało, że budynek wydawał się bardziej okazały i wartościowy. A co więcej, na pewno nie wyglądał na kryjówkę, bo ludzie musieliby być ślepi, żeby nie zwrócić na niego uwagi.

– Cóż… – wyrwało mu się; na więcej nie było go stać, bo po prostu nie miał pojęcia, co powinien powiedzieć.

– Bardzo przytulnie – skomentował Cammy, rzucając bratu krótkie, znaczące spojrzenie. Aldero uśmiechnął się pod nosem, w duchu czując ulgę płynącą ze świadomości, że nie tylko on czuje się tak bardzo nieswojo.

Jako pierwsi ruszyli za Kebi, która bez chwili wahania skierowała się w stronę drewnianych, strzelistych wrót. Aldero, chociaż nigdy nie przepadał za zwiedzaniem i zwracaniem uwagi na detale, musiał przyznać, że ciągnąca się wzdłuż ścian kolumnada była całkiem ciekawym dodatkiem. Również kwiatowe motywy i wszechogarniająca biel na swój sposób się ze sobą komponowały, dopełniając całości.

Kebi pchnęła drzwi. W porównaniu z nimi wydawała się słaba i drobna, ale to były oczywiście tylko pozory, bo jak każda wampirzyca dysponowała imponującą siłą. Wrota ustąpiły natychmiast, otwierając się z cichym skrzypnięciem i ukazując pogrążony w ciemności, równie chłodny i pełen zdobień przedsionek. Wypolerowana podłoga zdawała się lśnić nawet w ciemności, zaś znajdując się tam kolumny (znowu!) i freski na ścianach kuły po oczach tak, że Aldero przez moment miał wrażenie, że zdobienia wypalą się w jego pamięci i już nigdy więcej nie dadzą mu spokoju.

Kiedy tylko przestąpili próg, światło rozbłysło samoistnie, zalewając przedsionek jasnym blaskiem. Al syknął i zmrużył w oczy, potrzebując dłuższej chwili, żeby przywyknąć do zmiany oświetlenia i atakujących go ze wszystkich stron detali oraz jaskrawych kolorów. Chyba jedynie na wampirach wizualne doznania nie robiły żadnego wrażenia, a przynajmniej Esme, Theo, Lilianne i Eve nie dali nic po sobie poznać.

– Bardzo długo cię nie było, Kebi – doszedł ich spokojny, dziwnie bezbarwny głos. Aldero dopiero po chwili dostrzegł prowadzące na wyższą kondygnacje kręcone schody, znajdując się po prawej stronie przedsionka. Mniej więcej w połowie ich długości, opierając się o poręcz, stał ciemnowłosy wampir, w którym momentalnie rozpoznał Amuna. – Mogę wiedzieć, co cię zatrzymało i…? Och – zreflektował się, nagle dostrzegając, że jego małżonka nie jest sama.

– Spotkałam ich, kiedy wracałam z polowania, kochanie – wyjaśniła posłusznie Kebi, pokornie spuszczając wzrok. Odczekała chwilę, zanim odważyła się unieść wzrok i popatrzeć na wampira. – Bardzo chcieli się z tobą zobaczyć.

– Ach, tak? – mruknął w roztargnieniu Amun, szybko omiatając wzrokiem przedsionek i zgromadzonych w nim nieśmiertelnych.

Jedno było pewne – nie podchodził do ich wizyty z entuzjazmem. Aldero doskonale widział, jak mięśnie wampira napinają się, zdradzając podenerwowanie i niepokój. Podobnie jak i Kebi, wydawał się ich nie rozpoznawać, przynajmniej do momentu, w którym jego wzrok nie spoczął na Esme. Kiedy tylko zauważył wampirzycę, krwiste tęczówki rozszerzyły się nieznacznie, a w oczach pojawiło się zrozumienie.

Esme również musiała dostrzec jego reakcję, bo natychmiast wystąpiła do przodu, zrównując się z Kebi. Kobieta popatrzyła krótko na przedstawicielkę rodziny Cullenów, po czym bez słowa ruszyła w stronę Amuna, z gracją pokonując dzielące ją od niego stopnie. Wampir nawet na nią nie spojrzał, nawet wtedy, gdy stanęła za jego plecami i położyła obie dłonie na jego szerokich ramionach. Po prostu nadal wpatrywał się w Esme, marszcząc brwi i praktycznie nie odrywając od wampirzycy wzroku.

– Witaj, Amunie – odezwała się z wahaniem Esme, dochodząc do wniosku, że jako pierwsza musi zacząć rozmowę. Sądząc po wyrazie jej twarzy, wzrok wampira zaczynał ja peszyć, chociaż starała się tego nie okazywać. – Przepraszam, jeśli naruszyliśmy was spokój, ale bardzo zależało nam na spotkaniu z tobą. Kebi była na tyle miła, że zechciała nam pomóc… – Posłała wampirzycy blady uśmiech, ale Kebi nawet go nie odwzajemniła. – Nie jestem pewna, czy mnie rozpoznajesz, ale…

Amun uniósł dłoń, dając jej do zrozumienia, że ma zamilknąć.

– Oczywiście, że cię pamiętam, Esme – zapewnił, bezceremonialnie przechodząc z nią na „ty”. – Dobrze pamiętam twój ślub z Carlisle’m. Było… interesująco – powiedział. Przez jego twarz przebiegł cień, jakby przypomniał sobie coś wyjątkowo nieprzyjemnego, ale prawie natychmiast wziął się w garść. – Nie ukrywam, że jestem zaskoczony wizytą twoja i twoich przyjaciół. No i nie ma z tobą Carlisle’a… Czy coś się stało? – zapytał, całkiem wprawnie analizując fakty.

Jeszcze kiedy mówił, zaczął ludzkim krokiem pokonywać kolejne stopnie. Dopiero kiedy stanął przed nimi, Aldero miał okazję do tego, żeby mu się uważniej przyjrzeć. Jak każdy wampir, Amun miał bladą (w jego przypadku lekko oliwkową) cerę, odpowiednio umięśnioną sylwetkę i niezwykłe oczy. Jego tęczówki błyszczały czerwienią, zdradzając skłonność do naturalnych metod pozyskiwania krwi i zaspokajania pragnienia. Czarne, gęste włosy mocno kontrastowały z jego cerą, a zarost i ostre rysy twarzy nadawały mu srogi wygląd.

Amun mógł budzić respekt, poza tym jak każdy wampir musiał mieć łatwość w pozyskiwaniu sympatii kobiet, ale z jakiegoś powodu Aldero już na wstępie doszedł do wniosku, że mężczyźnie nienależny ufać. Nie chodziło już nawet o sposób, w jaki traktował Kebi; Amun po prostu wydawał się kimś, kto sprzedałby własną rodzinę i duszę, gdyby tylko miał w tym jakiś interes. Carlisle zresztą wspominał kiedyś o tym, że jego przyjaciel z Egiptu aż nadto szanuje Volturi i zwykle stara się trzymać z daleka od wszystkiego, co mogłoby narazić go na konflikt z królewską rodziną. Innymi słowy, Amun wyglądał na tchórza, a to niekoniecznie czyniło z niego kogoś, kto byłby chętny im pomóc, zwłaszcza, że wampir bał się zbytniego obnoszenia ze zdolnościami i samym istnieniem Benjamina. Odkąd Volturi podstępem przekabacili na swoją stronę Demetriego, wampir dość ostrożnie podchodził do nawiązywania kontaktów z innymi nieśmiertelnymi, nawet swoimi znajomymi.

– Obawiam się, że jak najbardziej coś się stało – przyznała Esme. A potem coś nagle w niej pękło i bez chwili zastanowienia przeszła do sedna sprawy: – Przyszliśmy, żeby prosić się o pomoc. Potrzebujemy zdolności Benjamina, Amun’ie.

– Doprawdy? – Wampir zachowywał się trochę tak, jakby jej słów nie usłyszał. Wciąż wpatrywał się w Esme, ale chociaż w wyrazie jego twarzy nic się nie zmieniło, Aldero poczuł, że słowa wampirzycy bynajmniej nie przypadły mężczyźnie do gustu. – W takim razie zapraszam. Kebi, przygotuj, proszę, salon. Zapraszam na górę – dodał, machnięciem ręki wskazując schody.

Kiedy ruszyli za nim, Aldero nie mógł pozbyć się wrażenia, że poszło zdecydowanie zbyt łatwo. Czuł, że szykują się kłopoty.

Renesmee

Idąc przed siebie, czułam się tak, jakbym po raz kolejny śniła jeden ze swoich starych koszmarów z przeszłości. Chociaż siedem lat to dużo, ja i tak w pamięci miałam wszystko to, co wydarzyło się krótko po moim pojawieniu się w Columbus, kiedy Michael przeniósł mnie w przeszłość. Pamiętałam zwłaszcza wszystko to, co wiązało się z Gabrielem, a więc i pierwszy sen, w którym go zobaczyłam. To z kolei sprowadzało się do bezsensownego koszmaru, kiedy to bez celu błąkałam się po lesie, wiedząc, że muszę coś znaleźć, ale nigdy nie będąc w stanie tego dokonać.

Tym razem było podobnie, chociaż zamiast lasu był ciemny korytarz, a ja nie byłam sama. Z drugiej strony, pewnie mniej nieswojo czułabym się w pojedynkę, bo Rufus i Isabeau zdawali mi się towarzyszyć jedynie duchem, oboje milczący i przesadnie skoncentrowani na metodycznym przesuwanie się przed siebie. Jeśli chodziło o Beau, nie rozmawiałyśmy z braku tematów i tego, że wciąż rozdrażniona dziewczyna nie miała nastroju na jakąkolwiek wymianę zdań. Rufus z kolei najwyraźniej wciąż był na mnie z jakiegoś powodu zły, chociaż nie miałam poczucia, żebym zrobiła cokolwiek złego, pytając go o cokolwiek podczas naszej ostatniej rozmowy. To nie moja wina, że przypadkiem trafiłam w jego słaby punkt. Przecież gdybym wiedziała, nie odzywałabym się wcale, a jego zachowanie wydawało mi się co najmniej dziwne.

Tak czy inaczej, czułam się co najmniej nieswojo. Znów straciłam poczucie czasu, a pewnym czasie stwierdziłam, że w takich warunkach za moment oszaleję albo umrę z nudów. Mimo świadomości niebezpieczeństwa, które mogło czaić się gdzieś w ciemnościach, nie potrafiłam zmusić się do tego, żeby poczuć się zagrożoną. Ciężko było koncentrować się na strachu, skoro przez cały czas szło się przed siebie, a kolejne godziny zlewały się ze sobą, składając się na nieznośną, monotonną wędrówkę.

– Jak głowa? – usłyszałam tuż przy swoim uchu. Wzdrygnęłam się i zamrugałam pośpiesznie, zaskoczona tym, że Rufus nie wiadomo kiedy zmaterializował się u mojego boku.

– Jak co…? Aha. Chyba w porządku – zreflektowałam się, w roztargnieniu przeczesując palcami grzywkę, żeby lepiej zakryć rozcięcie na czole. Ledwo powstrzymałam się od komentarza na temat tego, żeby więcej mnie tak nie nachodził, dochodząc do wniosku, że wtedy mógłby znowu się na mnie obrazić. Nastroje Rufusa były zmienne, a ja powoli zaczynałam się do tego przyzwyczajać. – Coś się stało? Nagle się do mnie odzywasz…

– A nie powinienem? – Wampir uniósł brwi, chyba naprawdę nie rozumiejąc w czym mam problem. – Chciałem przeprosić. Ale jeśli widzisz w tym jakiś problem, oczywiście mogę sobie darować i wrócić do jakże rozkosznego milczenia.

Jedynie wzruszyłam ramionami, dochodząc do wniosku, że lepiej jest kiedy milczę – wtedy przynajmniej nie mam możliwości, żeby cokolwiek spieprzyć. Rufus wywrócił oczami i dalej mi towarzyszył, najwyraźniej nie zamierzając znów zacząć traktować mnie jak powietrza. Nie byłam pewna, co powinnam o tym myśleć, ale jego towarzystwo bardziej mi odpowiadało, skoro wiedziałam, że już nie zamierza się na mnie boczyć.

– No dobra, powiedzmy, że miałaś racje. Coś jest na rzeczy, jeśli chodzi o mnie i Laylę, tak? – Westchnął i potarł skronie, jakby bolała go głowa. – Zdenerwowałaś mnie tym pytaniem, wiesz? Nie podoba mi się myśl o tym, że aż tak wyraźnie widać, że mamy jakikolwiek problem – wyznał.

Ach, więc to go bolało! Nie chodziło o mnie, ale o to, że ktokolwiek mógł wyczuć jego słabość – a przynajmniej zdaniem Rufusa emocje równały się słabości. Chyba nawet nie powinnam być zdziwiona, bo już wcześniej zaobserwowałam, że wampir jest irytująco dumny, podobnie zresztą jak i Licavoli. Najwyraźniej taki już był urok nieśmiertelnych, że lubili czuć się silnymi, nawet wtedy, kiedy strach albo wątpliwości nie były czymś dziwnym.

– Rozumiem. Ale dalej nie wiem, dlaczego w takim razie mi o tym mówisz – przyznałam, nieco zdezorientowana. Nie miałam pojęcia, ja powinnam z nim rozmawiać, skoro raz wybuchał gniewem, a raz sam poruszał temat. – Przecież nie musimy o tym rozmawiać, jeśli nie chcesz.

– Chcę. Chyba chcę… – Rufus zawahał się. – No dobra, po prawdzie sam nie jestem pewien, dlaczego czuję się tak cholernie źle z tym, co wcześniej ci powiedziałem. Uznajmy, że ci ufam i to chyba bardziej niż się tego spodziewałem, dobrze? Poza tym… Czy ja wiem? Przestań mnie dręczyć, dziewczyny. Chciałbym z tobą porozmawiać, wiec jeśli nie masz nic przeciwko…

– Oczywiście, że nie mam – zreflektowałam się pośpiesznie. – Po prostu mnie zaskoczyłeś… O co chodzi, Rufusie?

Wampir westchnął cicho, po czym bezceremonialnie ujął mnie pod ramię. Biorąc pod uwagę to, że Rufus zwykle ograniczał fizyczny kontakt do minimum, chyba powinnam być zaszczycona, ale z jakiegoś powodu poczułam się co najmniej niezręcznie. Znów miałam wrażenie, że wokół nas pojawiła się ta dziwna atmosfera i to odkrycie sprawiło, że moje serce gwałtownie przyśpieszyło biegu. Brwi Rufusa powędrowały ku górze, ale przynajmniej nawet słowem nie skomentował mojej reakcji.

– Jak mówiłem, ufam ci – podjął temat. Ostrożnie dobierał słowa, najwyraźniej chętny do tego, żeby w razie potrzeby po raz kolejny się wycofać. – Jesteś inna, Renesmee. Dla mnie… Myśl sobie o tym, co chcesz, ale z jakiegoś powodu nie potrafię być na ciebie złym, nawet jeśli to wydaje się sensowne. No i wydaje mi się, że mogłabyś mi pomóc, ale… – Urwał i wzruszył ramionami. – Mamy z Laylą wiele powodów do tego, żeby się martwić. Może zacznijmy od tego, że… Ech, jak sądzisz, jak ona przyjmie to, co zrobiłem? Wiesz, co mam na myśli.

Wiedziałam, ale nie byłam w stanie się skoncentrować, kiedy się tak na mnie patrzył. Miałam zresztą wrażenie, że tak naprawdę chodzi o coś zdecydowanie bardziej złożonego, ale postanowiłam nie uprzedzać faktów.

– Rufus, posłuchaj… – zaczęłam, ale nie dane było mi dokończyć.

Gdzieś przed sobą usłyszałam ciche przekleństwo Isabeau, a potem z ciemności doszedł nas odgłos szybko zbliżających się do nas kroków.