Sześćdziesiąt osiem

Ariel

Ariel stawiał kolejne kroki w skupieniu, napawając się bliskością Alessi. Czuł jej wątpliwości w postaci goryczy na języku, ale nie widział powodu, żeby jakkolwiek przejmować się jej reakcją. Wręcz przeciwnie – dobrze było, że mu nie ufała, a przynajmniej nie w pełni, bo jakieś częściowe zaufanie wchodziło w grę, skoro jeszcze nie wysłała go do diabła.

W zasadzie sam powinien to zrobić, ale to byłoby zbyt proste i nieegoistyczne. Na pewno należało do czynów z kategorii „uczciwe”, jednak Ariel nie potrafił zdobyć się na to, żeby zachować się właściwie. Ali zaprzątała każdą jego myśl; od dnia w którym zobaczył ją po raz pierwszy, walczącą z Riddley’em, nie potrafił wytrzymać nawet doby bez przynajmniej kilkukrotnego zastanawiania się nad tym, czy wszystko z nią w porządku. Co więcej, jego ciało całym sobą domagało się jej widoku, pragnęło tego słodkiego zapachu, żądało słyszeć ten melodyjny sopran. To było coś, czego do tej pory nie doświadczył i co teraz napawało go wątpliwościami, zwłaszcza, że wystarczył mu już jeden problem nad którym za żadne skarby nie potrafił zapanować. Odkąd sięgał pamięcią, musiał mierzyć się z czymś albo kimś, co było poza jego kontrolą i powoli doprowadzało go do szaleństwa – od ojca zaczynając, na ciążącej na nim klątwie kończąc.

Zacisnął usta, po czym niespokojnie spojrzał w atramentowe niebo nad ich głowami. Przez ułamek sekundy miał przerażającą wręcz pewność, że dostrzeże lśniący czystym srebrem, ogromny księżyc w całej okazałości i rozpęta się koszmar, ale jakaś cząstka jego świadomości zdawała sobie sprawę z tego, że tak się nie stanie. Faktycznie, kiedy uważniej się przyjrzał, dostrzegł pomiędzy gałęziami drzew zaledwie połowę koła, na dodatek niepełną. Tłusty rogalik przypominał trochę przekrzywione, na wpół przymknięte oko, które zdawało się łypać na niego groźnie, karcąc za to, co właśnie robił.

– Coś nie tak? – zapytała Alessia, rzucając mu niespokojne spojrzenie.

Jej dłoń drgnęła, jakby zamierzała ją wycofać, więc machinalnie wzmocnił uścisk, nie chcąc dopuścić do tego, żeby tak po prostu się odsunęła. Teraz, kiedy w końcu mógł ją trzymać, ciężar jej ręki w jego własnej wydawał mu się największą nagrodą, jaką kiedykolwiek otrzymał od losu. Tym gorsza wydawała się świadomość tego, że niczym sobie na taki przywilej nie zasłużył, ale po raz kolejny do głosu doszedł jego egoizm. Dobra bogini, gdyby był rozsądny, na pewno nie pozwoliłby sobie na to, żeby ją narażać!

– Oczywiście – zapewnił z opóźnieniem, co raczej nie dodało jego słowom wiarygodności. Opuścił głowę, po czym spojrzał na Ali, jak zwykle starając się zachować neutralny wyraz twarzy. Była piękna, a w panującym półmroku wyglądała niezwykle eterycznie, wręcz niczym rusałka. – Po prostu się zamyśliłem.

– Patrzysz na księżyc – zauważyła przytomnie. W jej ciemnych oczach dostrzegł lęk, chociaż zapanowała nad nim w zaledwie ułamku sekundy. Musiał przyznać, że bawiła go tym swoim uporem i próbami udawania odważnej nawet wtedy, kiedy czuła strach. Jej charakter był niesamowity, a osobowość tak silna, że momentami czuł się przytłoczony. – Arielu, czy…?

– Nie. – Zacisnął usta, żeby nie zacząć krzyczeć z frustracji. – Nic mi nie jest.

Skinęła głową, ale nie był pewien, czy mu uwierzyła. Bardzo prawdopodobne, skoro nie zaprotestowała, kiedy ruszyli dalej, ale po tej istocie sam nie był pewien, czego powinien się spodziewać. Alessia była dla niego zagadką i to mu się podobało. Nigdy nie był pewien tego, jak mogłaby zareagować, nie wspominając o słowach, które w każdej chwili mogły paść z jej ust. Zdążył się zorientować, że czasami bywała lekkomyślna – jak chociażby teraz, skoro zgodziła się gdziekolwiek z nim pójść – i wręcz przesadnie szczera, ale to jedynie dodawało jej uroku. Ta niezdrowa pewność siebie i upór coraz bardziej go zachwycały, jakby niewystarczająco dziwny był sam fakt tego, że łaknął obecności kogoś, kto przecież w połowie był wampirem.

Nie, do diabła. Księżyc w tej fazie nie był w stanie wywołać przemiany. Ten okres, kiedy przemiana w bestię następowała niezależnie od pory dnia i księżyca miał już dawno za sobą, a przynajmniej tak mu się do tej pory wydawało. Kiedy poznał Alessię, pojawiły się również wątpliwości i niepokojące uczucie, że w każdej chwili może wydarzyć się coś, co wytrąci go z równowagi. To z kolei mogło spowodować, że…

Nie, naprawdę nie chciał o tym myśleć. Ani o tym, ani o towarzyszących mu mdłościach, które nasilały się za każdym razem, kiedy ona była tak blisko.

Ariel powstrzymał się od tego, żeby ze świstem wypuścić powietrze z płuc. Wiedział, że Alessia uważnie go obserwuje, analizując każdy ruch i gest, jaki wykonał. Może i zgodziła się z nim pójść, ale to jeszcze nie znaczyło, że była aż tak bardzo naiwna. Trochę uspokoiło go to, że wciąż zachowywała czujność, nawet jeśli sam siebie próbował przekonać do siebie, że to jedynie nadmierne środki ostrożności. W końcu lepiej było dmuchać na zimne, prawda?

Jakby w odpowiedzi na jego myśli, mdłości wzmogły się. Ariel miał wrażenie, jakby coś w jego wnętrzu niecierpliwie wierciło się i drapało, starając wydostać się na zewnątrz. Wilk w jego wnętrzu był od rana aż nadto pobudzony, a obecność Alessi jedynie wszystko komplikowała. Kiedy rozmawiał z nią w Akademii, przez chwilę miał wrażenie, że za moment jakimś cudem przeistoczy się w wilka, a na to nie mógł sobie pozwolić. Teraz sądził, że jest dość silny i pewny siebie, żeby bezpiecznie przy niej przebywać, ale to wciąż było trudne. Nie rozumiał tego, bo kiedy miał styczność z innymi wampirami albo hybrydami, bestia pozostawała w uśpieniu – przy wszystkich z wyjątkiem jednej jedynej Ali.

Idąc przez las, starał się robić wszystko, byleby ignorować swoją drugą naturę. Czuł się trochę tak, jak w pierwszych miesiącach po przemianie, kiedy żył w ciągłym napięciu, czekając na kolejne nieregularne przemiany. Z czasem zaczął nad tym panować, powoli przywykając do istnienia kogoś jeszcze – wilka, którym stawał się każdej pełni. To było trudne, ale możliwe, więc z czasem udało mu się zacząć nad zwierzęciem panować, dzięki czemu doszedł do swojego rodzaju stabilizacji. Co prawda wciąż był młody i zdarzało się, że ciało odmawiało mu posłuszeństwa nie tylko podczas pełni, ale to zdarzało się coraz rzadziej i już tak bardzo mu nie przeszkadzało.

Stawał się wilkiem; nigdy nie próbował robić tego na własne życzenie, nie tylko dlatego, że wtedy mógłby przeistoczyć się w na wpół ludzką, na wpół zwierzęcą istotę, której nie potrafił sobie wyobrazić. Prawda była taka, że gdyby istniał jakikolwiek sposób na pozbycie się tej drugiej natury – na zdjęcie rodzinnej klątwy, która została mu przekazana w genach – zgodziłby się na to bez chwilę wahania. Niestety, jedynym warunkiem na zaznanie spokoju w jego przypadku była śmierć, a na to nie czuł się gotowy. Może i wilkołactwo było najgorszym, co mogło go w życiu spotkać, ale nie czuł się na tyle zdesperowany, żeby próbować się zabić. Kiedyś tak, ale nie teraz.

Wyczuł zniecierpliwienie Alessi, kątem oka zresztą widział, jak dziewczyna niespokojnie rozgląda się dookoła, próbując stwierdzić, jaki mógł być cel ich podróży, ale uparcie udawał, że nie dostrzega jej starań. Zdawał sobie sprawę z tego, że muszą błądzić po lesie już dobrych półtora godziny, ale nie czuł wyrzutów sumienia z powodu tego, że uparcie opóźniaj moment dotarcia na miejsce. Chciał spędzić z nią trochę więcej czasu, nawet w milczeniu, zresztą po zachodzie słońca czuł się zdecydowanie pewniej.

Wykorzystując to, że Ali nie zadawała żadnych pytań, bez pośpiechu szedł dalej. W końcu skręcił we właściwym kierunku, mając nadzieję, że dziewczyna nie zauważyła, że wcześniej przynajmniej dwukrotnie szli tą samą trasą. Nawet jeśli cokolwiek podejrzewała, nie dawała tego po sobie poznać, po prosty trzymając go za rękę i pozwalając, żeby prowadził ją przed siebie, w pełni mu ufając. Nie wyglądała na specjalnie spiętą, doszedł więc do wniosku, że dobrze zna tę okolicę. To dobrze; znajomość gęstwiony mogła jej kiedyś uratować życie, zwłaszcza w Mieście Nocy.

Zwłaszcza przy mnie…

– Idziemy w stronę świątyni? – zapytała bezceremonialnie, zachowując się tak, jakby wcale nie przerywali rozmowy. Doprawdy, sam już nie był pewien, jak powinien czuć się w jej obecności.

– Trochę. – Co innego mógł jej powiedzieć. – Zresztą sama zobaczysz.

Wywróciła oczami, nie kryjąc rozdrażnienia.

– Dlaczego non stop odpowiadasz mi monosylabami? Nie żebym miała coś przeciwko spacerom, ale od czasu do czasu przydałyby się jakieś wyjaśnienia.

Puści jej słowa mimo uszu, co skwitowała kolejnym teatralnym westchnieniem. Przez cały czas spodziewał się tego, że za moment całkiem straci cierpliwość i jednak zdecyduje się go zostawić, ale nie zrobiła tego, w zamian wbijając wzrok w jakiś punkt w przestrzeni. Zaczęła coś cicho nucić i chociaż nie rozpoznał melodii, musiał przyznać, że sprawiała mu przyjemność. Alessia miała ładny głos, czysty i dźwięczny, a może myślał tak dlatego, że zachwycała go całą sobą – nie miał pojęcia, to zresztą było dla niego najmniej istotne.

Przyłapał się na tym, że wpatruje się w nią bezwstydnie, nawet nie starając się z tym kryć, ale nie odwrócił wzroku. Alessia uśmiechnęła się, po czym mrugnęła do niego porozumiewawczo, co ośmieliło go jeszcze bardziej. Czuł się przy niej coraz bardziej swobodnie, poza tym szarpiący się w jego wnętrzu wilk w końcu dał sobie spokój, dzięki czemu Ariel poczuł się lepiej.

Zauważył, że Alessia znów cicho wzdycha. Lekko przygryzła idealnie pełne wargi, wciąż wpatrując się w coś poza zasięgiem jego wzroku. Widok ten przyprawił go o zawroty głowy, ale jednocześnie trochę zaniepokoił, zwłaszcza, że zaczął zastanawiać się nad tym, czy wszystko było w porządku.

– W porządku? – mruknął, nie mogąc powstrzymać się przed zadaniem tego pytania. Spojrzała na niego nieco zaskoczona, ale pokręciła głową.

– Wszystko gra – zapewniła z przekonaniem. – A dlaczego?

Wzruszył ramionami.

– Czy ja wiem? – W końcu oderwał wzrok od jej rozkosznie zarumienionych policzków. – Wydawało mi się… Dobra, zapomnij. Po prostu mam wrażenie, że coś cię dręczy – przyznał, zastanawiając się jednocześnie od kiedy to miał w zwyczaju bawić się w pocieszyciela.

– Ach… – W jej oczach pojawiło się zrozumienie. – To nic takiego… Jestem trochę głodna i to wszystko. Długo by tłumaczyć.

– To znaczy… Potrzebujesz krwi, tak? – A niby czego innego, durniu?!, skarcił się w duchu, walcząc z nagłym pragnieniem, żeby uderzyć głową w coś solidnego. Znów coś przewróciło mu się w żołądku, ale tym razem z zupełnie innego powodu niż wcześniej. Co więcej, nie czuł się zaniepokojony jej dietą, ale myślą o Alessi, przyciskającej ust do szyi jakiegoś innego mężczyzny. – Nie ma sprawy. Mam na myśli… Jeśli chcesz wrócić do miasta i się posilić, mogę tutaj zaczekać.

W oczach dziewczyny pojawiło się coś na pograniczu rozbawienia i zażenowania. Ariel czuł, że najchętniej zapadłby się pod ziemię albo w jakiś inny magiczny sposób zniknął dziewczynie z oczu, żeby nie ryzykować, iż jeszcze bardziej się pogrąży. Swoją drogą, ciekawe, czy to w ogóle było możliwe.

– Ja nie poluję na ludzi, Arielu – powiedziała w końcu Alessia, siląc się na łagodny uśmiech. – Jestem wegetarianką, jeśli wiesz, co mam w tym momencie na myśli.

Wiedział, chociaż i tak potrzebował chwili na zebranie myśli i przypomnienie sobie pewnych pojęć. Jak mógł być taki głupi? Przecież dobrze wiedział, że Ali jest nie tylko jedną z Licavoli, ale również ma powiązanie z Cullenami. Doktor, jego żona i ich przybrany syn byli dość znani, nie tylko dlatego, że niejednokrotnie mieli styczność z Dimitrem, ale właśnie z powodu diety, która dla większości wampirzych mieszkańców miasta była czymś niedorzecznym. Wilkołaki również kręciły z niedowierzaniem głowami nad możliwością żywienia się zwierzęcą krwią, ale głównie dlatego, że starały doszukać się w tych praktykach jakiegoś drugiego dna. Arielowi było wszystko jedno, ale dla nienawidzących wampirów dzieci księżyca każde odstępstwo od normy zdawało się podejrzane – zwłaszcza jeśli miało związek z krwiopijcami.

Co więcej, Ariel już zdążył poznać Carlisle’a i jego żonę. Jak podejrzewał, żadne z nich nie wspominało tego spotkania pomyślnie.

Och, gdyby tylko Alessia wiedziała… Swoją drogą, Cullenowie też raczej nie byliby zachwyceni, gdyby dowiedzieli się, że członkini ich rodziny spotyka się z wilkołakiem. Jeśli z kolei chodziło o Licavolich, może pomijając Isabeau, to wtedy…

– Ariel? – Alessia pstryknęła mu palcami przed twarzą, próbując jakoś zwrócić nań jego uwagę. Zamrugał i wzdrygnął się, zaskoczony tym, że nagle znalazła się tak blisko – i to do tego stopnia, że ocierali się biodrami. – Ziemia do Ariela – powtórzyła śpiewnie, pozwalając sobie na nieco zawadiacki uśmiech.

Dobra bogini, ona chyba nie zdawała sobie sprawy z tego, co z nim robiła. Albo wręcz przeciwnie i w okrutny sposób potrafiła to wykorzystać.

– Przepraszam?

Uśmiech Alessi stał się bardziej złośliwy.

– Musimy przez cały czas się przepraszać? – zapytała retorycznie. – Przecież nic się nie stało. Nie musisz wiedzieć o mnie wszystkiego – zauważyła przytomnie.

Ale chciałbym, pomyślał i ledwo powstrzymał się od wypowiedzeniem tych słów na głos. Pośpiesznie odchrząknął i ostrożnie odsunął się od dziewczyny, niechętnie zwiększając dzielący ich dystans. Przez twarz Alessi przemknął cień, ale przynajmniej w żaden sposób tego nie skomentowała, nie wyglądała zresztą na urażoną.

– No dobrze, więc zwierzęta – mruknął nerwowo. – Jeśli tylko nie masz nic przeciwko wilkom, ja bardzo chętnie popatrzę na twoje polowanie – zapewni, starając się rozluźnić atmosferę; wiedział, że idzie mu to co najmniej marnie.

– Więc jednak zdarza ci się żartować. – Kolejny ironiczny uśmieszek. – Ech, gdyby to było takie proste… Nie, Arielu. Możemy iść dalej.

– Jak sobie chcesz – dał za wygraną – ale powiedziałem już, że…

Stanowczo potrząsnęła głową.

– Wiem, co powiedziałeś – przypomniała mu, nerwowo oblizując wargi. – Z tym, że tutaj nie chodzi po prostu o krew.

Nie musiała dodawać niczego więcej, żeby domyślił się, że nie ma co liczyć na wnikliwsze wyjaśnienia. Znów ruszyli przed siebie, wracając do wcześniejszej zmowy milczenia, chociaż tym razem cisza nie ciążyła mu aż tak bardzo. Raz po raz zerkał na idącą u jego boku dziewczynę, przyglądając się zwłaszcza jej twarzy, ale ciężko mu było ocenić, co takiego sobie myślała albo czy była na niego z jakiegokolwiek powodu zła.

Tym razem poprowadził ja prosto na polanę, którą od samego początku chciał jej pokazać. Kiedy wyszli spomiędzy drzew, zatrzymując się na niewielkim skrawku zieleni, brwi Alessi powędrowały ku górze, gdy spojrzała na niego z niedowierzaniem. Westchnął, bo zdawał sobie sprawę z tego, iż nie jest jak te wszystkie przesadnie romantyczne dziewczyny, które zaczął wzdychać na widok skrawka natury.

Otworzyła usta, chcąc coś powiedzieć, ale ostatecznie zamknęła je, najwyraźniej nie będąc w stanie znaleźć odpowiednich słów, żeby przy okazji go nie urazić. Ariel pomyślał, że to zabawne, iż to właśnie ona boi się o to, że przypadkiem sprawi mu przykrość; jeśli miał być szczery, sytuacja powinna prezentować się zupełnie odwrotnie.

– Hm… Całkiem tutaj ładnie – powiedziała w końcu, siląc się na entuzjazm, ale kłamca był z niej marny.

– W taki sam sposób zapewniłabyś człowieka, że nie ma w tobie niczego dziwnego? – zadrwił, siląc się na uśmiech. – Jej, przyszłość naszych ras jest w bardzo dobrych rękach.

Wydęła usta i spróbowała trzepnąć go w ramię.

– I pomyśleć, że wystarczyła chwila ze mną, żebyś zaczął być nieprzyjemny – parsknęła, uśmiechając się jeszcze szerzej. – Niech ci będzie, Arielu. W takim razie jest tutaj bardzo ładnie, tak ładnie, że…

– Dobra, możesz się nie wysilać – uspokoił ją. – Nie przyszedłem tutaj z tobą, żebyś zachwycała się drzewami i trawą.

– Kamień spadł mi z serca – stwierdziła, podchodząc bliżej. Wyminęła go i przeszedłszy kilka kroków, odwróciła się na pięcie, żeby móc na niego spojrzeć. – W zasadzie zaczynam już wątpić w to, czy faktycznie chcesz mi coś pokazać.

Ariel nie podjął tematu, po prostu ruszając za nią. Czuł, że obserwowała go, kiedy zaczął okrążać polanę, przechodząc na drugą stronę i zatrzymując się przy linii drzew. Zadowolony z siebie, znacząco skinął głową w stronę gęstwiny, zachęcając ją do tego, żeby podeszła bliżej. Usłuchała bez chwili wahania, materializując się u jego boku i niecierpliwie spoglądając przed siebie. Na początku wyczuł jej rozdrażnienie, kiedy najwyraźniej po raz kolejny doszła do wniosku, że się z nią drażni, ale potem jej tęczówki rozszerzyły się nieznacznie, kiedy dostrzegła majaczący w ciemnościach kształt.

– Co to jest? – zapytała, marszcząc brwi i lekko wyginając się na boki, żeby lepiej widzieć to, co znajdowało się pomiędzy drzewami. – Ariel…

– Podejdź i zobacz – zaproponował z nieco pobłażliwym uśmiechem; teraz sam miał ochotę wywrócić oczami.

Usłuchała, nawet słowem nie komentując pobrzmiewającej w jego głosie złośliwej nutki. Razem ruszyli w stronę kształtu, tak blisko siebie, że Ariel doskonale czuł ciepło bijące od smukłego ciała jego towarzyszki. Ciemne włosy Ali podskakiwały przy każdym niecierpliwym kroku, kiedy z ciekawością parła przed siebie, chcąc jak najszybciej zobaczyć, co takiego miał jej do pokazania.

Omal nie uśmiechnął się, kiedy w końcu ich oczom ukazał się idealnie okrągły, kamienny stół. Zachowując neutralny wyraz twarzy, bez pośpiechu podszedł bliżej i położył dłoń na ułożonym na ziemi, mającym dobrych pięć metrów średnicy blacie, kątem oka spoglądając na zastygłą w bezruchu Alessię. Widział, jak wodzi wzrokiem po kamieniu, śledząc wzrokiem kształt wyrytego w kamieniu pentagramu, zupełnie jakby w znaku było coś hipnotyzującego. Pięcioramienna gwiazda robiła wrażenie, w świetle księżyca wyglądając na jeszcze bardziej eteryczną i tajemniczą. Gdyby to było możliwe, Ariel powiedziałby nawet, że jarzyła się łagodnym, wewnętrznym blaskiem.

– Co to jest? – Alessia powtórzyła wcześniejsze pytanie, w końcu będąc w stanie ruszyć się z miejsca. Drżącą dłoń położyła na kamieniu, tuż obok ręki Ariela. – Zimny…

– Naprawdę? – Zmarszczył brwi, dopiero po chwili uświadamiając sobie, że miała rację. Chociaż noc była stosunkowo ciepła, kamień wydawał się swoją temperaturą przypominać lód. – Jest taki odkąd pamiętam – przyznał.

Ali wzdrygnęła się i zabrała rękę. Jej skóra wydała się jeszcze bledsza, chociaż równie dobrze to mogło być jedynie wyrażeniem.

– Dlaczego mnie tutaj przyprowadziłeś? – zapytała nerwowo, niespokojnie zerkając na stół, jakby podejrzewała, że byłby w stanie w jakiś sposób zrobić jej krzywdę.

– Czy ja wiem? Pomyślałem, że może cię zainteresować – przyzna zgodnie z prawdą, prostując się. Sztywno skinęła głową, ale nie odezwała się ani słowem. – Wszystko gra? Możemy stąd iść, jeśli…

– Nie, jest w porządku. – Raz jeszcze rzuciła nieufne spojrzenie na wyryty w kamieniu pentagram. – Po prostu dziwnie się przy nim czuje… To pewnie zmęczenie – dodała pewniejszym tonem głosu, ale Ariel zdawał sobie sprawę z tego, że niekoniecznie jest z nim szczera. W zasadzie brzmiała tak, jakby za wszelką cenę starała się przekonać samą siebie.

Obserwując Alessię, wsparł się obiema dłońmi o blat stołu, po czym z gracją usiadł na kamieniu. Zauważył obawę w oczach dziewczyny, jakby podświadomie wyczekiwała, że coś się wydarzy – coś, cokolwiek, co…

Z tym, że oczywiście nie wydarzyło się nic. Ali rozluźniła się nieznacznie, po czym w końcu zmusiła do tego, żeby pójść w jego ślady. Ariel cały zesztywniał, czując jej obecność tuż obok, tak blisko, jak tylko było to możliwe.

Powoli zamknął oczy. Do diabła, co teraz powinien był zrobić?