Dimitr
Melodyjny śmiech Isabeau miał
w sobie coś, co za każdym razem przyprawiało Dimitra o dreszcze.
Bawiło ją to, bo nie wyobrażała sobie, że jakikolwiek mężczyzna – wampir na
dodatek – mógłby reagować w taki sposób na jej bliskość i dotyk.
Fakt, że sama dostawała palpitacji, kiedy król przytulał ją albo dotykał, to
była zupełnie inna sprawa, poza tym już dawno do reakcji własnego ciała się
przyzwyczaiła. Za to obserwowanie Dimitra… To było zupełnie coś innego i musiała
przyznać, że czuła się zafascynowana i przeszczęśliwa, kiedy znajdowała
się w sytuacji podobnej do tej.
Dimitr
wsparł się na łokciu i spojrzał na nią z uśmiechem. Leżała naga,
okryta zaledwie cienkim skrawkiem materiału, który zaściełał łóżko w zajmowanej
przez wampira komnacie. Uwielbiała miękkość pościeli i materaca, podobnie
jak i czuła się wspaniale, mogąc wracać pamięcią do wcześniejszych
momentów, kiedy byli razem, ale i tak czuła się trochę winna. Nie sądziła,
że po weselu i ceremonii trafi właśnie do Niebiańskiej Rezydencji, i to
u boku Dimitra, poza tym nie była pewna, czy to najrozsądniejsza decyzja,
skoro kilka godzin wcześniej odrzuciła jego zaręczyny.
Ale jeśli
spojrzeć na to z drugiej strony, uśmiech wampira był tego warty.
– Z czego
się śmiejesz, moja ty Nemezis? – zapytał ją, a ona nie powstrzymała się od
promiennego uśmiechu; zawsze czuła przyjemne ciepło, które rozchodziło się po
jej ciele, kiedy nazywał ją w ten sposób, w dość specyficzny sposób
przeciągając sylaby, dzięki czemu jego słowa brzmiały niczym fragment piosenki
albo melodyjnego wiersza.
–
Absolutnie z niczego – odparła z niewinnym uśmiechem, przysuwając się
tak blisko, że czuła chłód bijący od jego marmurowego ciała. Wciąż rozbawiona,
wyciągnęła dłoń, muskając palcami jego odsłonięte ramię i starannie
zakreślając kształt mięśni. – Powiedz mi, mój królu, co my właściwie robimy? –
dodała i odrobinę spoważniała, próbując zmusić się do zachowania zdrowego
rozsądku.
Wampir
wywrócił oczami, jakby w ten sposób chciał przekazać jej, że ma już
serdecznie dość zachowywania się tak, jak wydawało się to właściwe. Bacząc na
to, jak nieznośnie poważny zwykle był, wydawało się to przyjemną odmianą; chyba
jedynie Isabeau znała tę jego twarz, bo i wyłącznie przy niej był sobą,
zdolny do okazywania słabości, gdyby naszła go taka potrzeba. Przy niej nie
musiał starać się zachowywać tak, jak mogliby oczekiwać tego mieszkańcy miasta,
bo i Beau nie zamierzała go oceniać.
Nie
zauważyła, kiedy się poruszył, ale nagle przewrócił się tak, że wylądowała na
nim. Jego dłonie znalazły się na jej biodrach, kiedy pociągnął ją tak, że
wylądowała na jego umięśnionym brzuchu. Usiadła na nim okrakiem, jednocześnie
zaciskając palce na krawędzi miękkiej kołdry i podciągając ją aż po samą
szyję, żeby okryć swoje nagie ciało. Ciemne włosy opadły jej na twarz, ale
nawet wtedy była w stanie dostrzec błysk w rubinowych tęczówkach
zapatrzonego w nią Dimitra.
– Hej! –
zaoponowała, kiedy wampir stanowczym szarpnięciem odebrał jej kołdrę,
odrzucając ją na tyle daleko, żeby nie mogła jej sięgnąć. Objęła się ramionami,
usiłując się zasłonić, chociaż nie czuła wstydu; przecież już niejednokrotnie
widział jej ciało i wiedziała, że nie ma powodów, żeby się go wstydzić. –
Chcesz, żeby ktoś tutaj wszedł?
– Niech
patrzą – stwierdził z entuzjazmem, ujmując ją za nadgarstki i rozplatając
jej ramiona. Pozwoliła mu na to, jednocześnie obserwując z jaką fascynacją
wodził wzrokiem po całej jej sylwetce, dosłownie ją pochłaniając. Jego
spojrzenie było tak intensywne, że sama dziwiła się tego, że udało jej się nie
zawstydzić. – Dlaczego miałbym wstydzić się piękna mojej królowej? – dodał,
a Isabeau poczuła, że coś ściska ją w gardle.
– Dimitrze…
Uśmiechnął
się łagodnie, tym samym jakoś ją uspokajając. Isabeau z westchnieniem
nachyliła się i pod wpływem impulsu musnęła jego wargi, jednocześnie cały czas
patrząc mu w oczy. Wampir zacisnął powieki i lekko odchylił głowę,
rozkoszując się jej pocałunkami i dotykiem, i najwyraźniej wciąż nie
mając jej obecności dość.
– Nie martw
się. Nie to miałem na myśli – zapewnił cicho, wodząc palcami po jej nagich plecach.
Czułym gestem zakreślił krzywiznę jej kręgosłupa, a ona wzdrygnęła się,
nie mogąc się powstrzymać. – Nie potrzebujemy ślubu, skoro ta perspektywa cię
przeraża. I tak jesteś moja – stwierdził z przekonaniem; zaskoczyła
go władcza nuta w jego zwykle opanowanym głosie.
– Jestem –
zgodziła się, nie zamierzając zaprzeczać. Pragnęła oddać mu się w pełni,
chociaż jednocześnie ślub był czymś na co jak na razie nie potrafiła się
zdobyć. – Przynajmniej po części, jeśli oczywiście nie masz nic przeciwko temu,
żeby się mną dzielić – dodała.
Reakcja
była natychmiastowa – Dimitr cały zesztywniał i usiadł tak gwałtownie, że
omal nie zrzucił jej na ziemię. W ostatniej chwili zreflektował się,
a jego ramiona owinęły się w jej pasie, przyciągając ją bliżej
i pozwalając utrzymać równowagę. Machinalnie objęła go za szyję, a ich
usta znalazły się tak blisko siebie, że lodowaty, słodki oddech wampira raz po
raz muskał jej policzek.
– Dzielić?
– powtórzył wyraźnie wstrząśnięty. Czuła, że jego mięśnie napięte się do granic
możliwości i przez moment szczerze zaczęła się obawiać, że w afekcie
wampir zrobi coś, czego będzie żałował. – O czym ty do mnie mówisz,
Isabeau? – zapytał gniewnie, a ona zapragnęła roześmiać się, chociaż to
wydawało się szalone.
– Dobra
bogini, ty naprawdę jesteś o mnie chorobliwie zazdrosny! – stwierdziła
z rozbawieniem, które w obecnej sytuacji czyniło z niej niemal
okrutną istotę. Dimitr popatrzył na nią w taki sposób, jakby widział ją po
raz pierwszy i zupełnie nie poznawał. – Dimitrze, przecież ja żartowałam.
Mam na myśli Aldero i Cammy’ego – wyjaśniła mu litościwie, nie mogąc
powstrzymać się od uśmiechu.
Dimitr
zamrugał i przez kilka sekund patrzył na nią tępo. Minęła dłuższa chwila,
zanim pełen sens jej słów dotarł do jego świadomości, kiedy zaś do tego doszło,
wampir opadł na łóżko, wbijając wzrok w sufit. Wylądowała na nim i uniosła
głowę, spoglądając wprost w jego krwiste tęczówki i czekając na jego
reakcję.
– Masz
pojęcie, że jesteś najokrutniejszą i najbardziej bezczelną kobietą, która
kiedykolwiek stanęła na mojej drodze? – zapytał, starając się sprawiać wrażenie
rozgoryczonego, ale łagodny uśmiech, który pojawił się na jego ustach,
skutecznie psuł zamierzony efekt.
– Doskonale
zdaję sobie z tego sprawę – zapewniła go spokojnie. – A teraz będę
jeszcze bardziej okrutna, bo odważę się zasugerować, że najwyższa pora wstawać
– dodała, wymownie zerkając na zaciągnięte zasłony; grube kotary nie
przepuszczały szkodliwego dla niej światła, ale Isabeau czuła, że na dworze już
od dawna panuje dzień.
Usłyszała
przeciągłe westchnienie, ale zignorowała je. Zsunęła się z brzucha Dimitra
i usiadła na krawędzi łóżka, zamierzając wstać, jednak powstrzymały ją
lodowate palce, które zacisnęły się na jej nadgarstku. Z błyskiem w oczach
obejrzała się na Dimitra, a ten z uśmiechem wzmocnił uścisk i przyciągnął
jej dłoń do swoich ust, wargami muskając to miejsce, w którym można było
wyczuć słaby puls.
– Nawet nie
wiesz ja bardzo błogosławię to, że twoje serce wciąż bije – westchnął z rozmarzeniem,
chociaż oboje zdawali sobie sprawę z tego, że w jej przypadku
jakiekolwiek oznaki życia to jedynie pozory. W rzeczywistości była
niewiele żywsza od zwykłego wampira. – Dlaczego tak upierasz się, żeby mnie
zostawić? Przecież do zapadnięcia zmroku i tak nigdzie nie pójdziesz, więc
równie dobrze możemy jeszcze trochę nacieszyć się sobą – zaproponował,
szczerząc się w uśmiechu.
– Kusząca
propozycja – zgodziła się, odwzajemniając uśmiech – ale problem leży właśnie
w tym, że jestem matką. Co więcej, jako taka powinnam przynajmniej wiedzieć,
gdzie są moje dzieci, a jednak…
– Uważasz,
że jestem aż do tego stopnia nieodpowiedzialny, żeby o to nie zadbać? –
Dimitr rzucił jej urażone spojrzenie, ale zaraz po tym jego twarz rozjaśnił
uśmiech. – Dzieci są z Lucasem i Matt’em. Poprosiłem ich, żeby mieli
na nie oko, zanim zacząłem cię szukać – wyjaśnił, a Beau zamrugała
zdezorientowana.
–
Poprosiłeś ich żeby… – Pokręciła z niedowierzaniem głową. – Dziękuję. Nie
popisałam się ostatni, prawda?
– To nie
jest twoja wina – przerwał jej niemal gniewnie. – Poza tym nie widzę niczego
nadzwyczajnego w tym, że przejmuję się Aldero i Cameronem. Może to
nie są moi synowie, ale tak ich traktuję, jeśli jeszcze tego nie zauważyłaś.
Nie
odpowiedziała, ale pokiwała głową w zamyśleniu. Oczywiście, zauważyła, że
Dimitr stara się zastąpić jej dzieciom ojca, ale do tej pory nigdy wprost jej
tego nie powiedział. Taka deklaracja zresztą wcale jej nie pomagała, chociaż
starała się nie myśleć o tym oraz o odrzuconych oświadczynach.
Przecież to niczego między nimi nie zmieniało, a przynajmniej starała się
w to uwierzyć.
– Dziękuję
ci – powtórzyła raz jeszcze, po czym podniosła się w pośpiechu, nie
zamierzając dać mu okazji do tego, żeby ponownie ją powstrzymał. – Ale to nie
zmienia faktu, że muszę do nich pójść. Nie żebym nie ufała Pavarottim, ale
obawiam się, że opieka nad dziećmi to nienajlepszy pomysł – wyjaśniła,
wysilając się na uśmiech.
Dimitr
jedynie parsknął śmiechem, po czym teatralnym gestem zakrył twarz poduszką,
stanowczo protestując przed wstawaniem. Rozbawiona Isabeau odszukała kołdrę
i ponownie otuliła się nią jak ręcznikiem. Wciąż podtrzymując pościel,
zaczęła rozglądać się po komnacie w poszukiwaniu swojej sukienki, ale to
okazało się trudniejsze niż mogła przypuszczać. Dopiero po chwili przypomniała
sobie, że rozemocjonowani zupełnie nie panowali nad sobą i własnymi
decyzjami, przez co jej piękna, czarna suknia już dawno nie nadawała się do
ponownego użytku.
Wydęła usta
i z niedowierzaniem pokręciła głową. Chciała się za to na Dimitra
zdenerwować, ale nie potrafiła; prawda była taka, że nie mogła zmusić się do
żałowania żadnej z decyzji, którą podjęła ostatniej nocy, a to, co
wydarzyło się między nią a ciemnowłosym wampirem było piękne.
Czując, że
Dimitr dyskretnie ją obserwuje, znalazła swoją bieliznę (przynajmniej ona
okazała się nienaruszona). W pośpiechu wciągnęła ją na siebie, celowo
zasłaniając się przy tym pościelą, zupełnie jakby znajdowała się za
prowizorycznym parawanem. Zaraz po tym doskoczyła do szafy i ignorując
zaintrygowane spojrzenie króla, w pośpiechu przetrząsnęła jej zawartość,
decydując się na długą, flanelową koszulę, która oczywiście okazała się zbyt
szeroka, ale przynajmniej sięgała jej do połowy ud. Zarzuciwszy ją na siebie,
przewiązała ją w pasie skórzanym paskiem, który również znalazła w rzeczach
Dimitra, tym samym tworząc coś na kształt króciutkiej sukienki. To jak na razie
musiało jej wystarczyć, poza tym na pewno było zdecydowanie lepsze od turbanu
z kołdry, który tak intrygował zakochanego w niej nieśmiertelnego.
– Wisisz mi
nową sukienkę – oznajmiła obojętnym tonem, przechodząc przez komnatę
i w ruchu wsuwając stopy w szpilki. Wysoki obcas zastukał
o drewnianą podłogę, kiedy Beau ruszyła w stronę drzwi. – A teraz
wstawaj. Musisz mi pomóc – dodała nieznoszącym sprzeciwu tonem.
– Pomóc w czym?
– zapytał z powątpiewaniem Dimitr, ale przynajmniej zaczął podnosić się
z łóżka. Beau pomyślała, że całkiem wprawnie udawał, że jest zmęczony
i rozleniwiony, chociaż w przypadku wampira było to niemożliwe. – Tak
swoją drogą, powinnaś częściej chodzić w moich koszulach – stwierdził,
ukazując w uśmiechu komplet białych, równych zębów.
– Może na
początek w śniadaniu – zasugerowała, ignorując jego prowokacyjny
komentarz. – A później byłabym wdzięczna za coś, co skutecznie osłoni mnie
i dzieci przed słońcem. Pewnie uznasz, że zwariowałam, ale zamierzam wyjść
w środku dnia z domu – oznajmiła, dobrze wiedząc jaka będzie reakcja.
Tym razem
nawet nie musiała czekać na to, żeby Dimitr ruszył się z miejsca. W jednej
sekundzie leżał na łóżku, a już w następnej znalazł się u jej
boku, zaciskając obie dłonie na jej ramionach. Isabeau skrzywiła się, ale nie
próbowała się z nim szarpać, w zamian decydując się spojrzeć mu
w oczy.
– Isabeau,
o czym ty mówisz? – zapytał ją natychmiast, lustrując jej twarz w poszukiwaniu
jakichkolwiek oznak tego, że sobie z niego żartowała. – Jak to: zamierzasz
wyjść na zewnątrz w środku dnia? Chcesz się zabić, czy…?
– Nie marzę
o śmierci – przerwała mu natychmiast, odrobinę tylko zniecierpliwiona. –
Dimitrze, posłuchaj mnie. Myślałam o tym, kiedy jeszcze byliśmy na
cmentarzu i… Och, po prostu mam serdecznie dość tego, że muszę się ukrywać!
Chcę sprawdzić, czy istnieje jakikolwiek sposób na to, żebym mogła
przemieszczać się przed zachodem słońca. To dla mnie ważne, tym bardziej, że
jeszcze dzisiaj pragnę coś zrobić – oznajmiła, chociaż na samą myśl robiło jej
się gorąco.
Dimitr
zmarszczył brwi.
– Co
takiego jest warte tego, żeby do tego stopnia ryzykować? – zapytał, wciąż jej
decyzji nie rozumiejąc.
– Powiem ci
po drodze – zaproponowała, nie chcąc tracić czasu. Ujęła go za rękę, po czym
przyłożyła sobie jego dłoń do policzka. – Ufasz mi, prawda? A więc wiesz,
że nic złego się nam nie stanie. Najwyższy czas, żeby
przestać żyć w mroku… To dotyczy się również uciekania przed przeszłością,
dlatego sądzę, że najwyższa pora, żeby moje dzieci dowiedziały się o wszystkim.
Isabeau
Dom Devile’ów wyglądał
dokładnie tak, jak Isabeau go zapamiętała. Nie musiała patrzeć na Aldero
i Camerona, żeby wyczuć ich zwątpienie i strach. Obaj zastygli
w bezruchu, przez co omal na nich nie wpadła, zatrzymując się dosłownie
w ostatniej chwili. Czuła się nieswojo, nie tylko przez miejsce w którym
się znajdowali, ale również przez instynkt, który powoli doprowadzał ją do
szaleństwa, raz za razem przypominając jej o tym, że ze wszystkich stron
otacza ich śmierć.
Isabeau
poprawiła poły czarnej peleryny, która chroniła ją przed zabójczymi
promieniami. Poczuła ulgę, kiedy odkryła, że materiał powstrzymuje słońce,
chroniąc jej skórę przed poparzeniami, ale przebywanie na zewnątrz wciąż
pozostawało katorgą. Cały czas pilnowała dzieci, instynktownie prowadząc je
tak, żeby przez cały czas przebywać w rzucanym przez drzewa cieniu, jednak
nawet to nie wystarczyło. Pocieszając był fakt, że powoli zbliżała się burza
i niebo częściowo przysłaniały deszczowe chmury, ale wciąż było
wystarczająco jasno, żeby czuła się zagrożona.
– Mamo –
usłyszała podenerwowany głos Aldero. Chłopiec przeniósł na nią spojrzenie
swoich szokująco niebieskich oczu, równie zimnych co jej własne. – Dlaczego
tutaj wracamy? Nie lubię miejsca, gdzie Aqua…
– Wiem, że
Aqua was tutaj zabrała – przerwała mu uspokajającym tonem – ale to nie dlatego
tutaj jesteśmy. Chodźcie, w środku wam wszystko wyjaśnię – odparła
lakonicznie, wyciągając zachęcająco ręce w ich stronę.
Milczący do
tej pory Cameron bez wahania chwycił jej dłoń, ale Aldero nie od razu
zareagował. Przez kilka sekund patrzył na matkę, po czym obejrzał się na
wyróżniający się na tle lasu budynek. Isabeau czuła, że stara się nie okazywać
strachu, ale doskonale widziała, że drży lekko, jakby spodziewał się, że
w momencie, kiedy przekroczy próg rezydencji, już nigdy więcej z niej
nie wyjdzie.
Isabeau
westchnęła w duchu. Pragnęła jakoś go pocieszyć, zapewnić, że jest
bezpieczny, ale powstrzymała się. Aldero pod tym akurat względem był podobny do
niej… i do Drake’a – nie lubił okazywać strachu, nawet jeśli miał do niego
prawo. Właśnie z tego powodu Beau zdecydowała się nie reagować, nie chcąc
dawać mu powodów do tego, żeby niepotrzebnie się zawstydził.
Milczenie
się przeciągało, ale ostatnie się opłacił. Aldero jęknął cicho, po czym z ociąganiem
ponownie zwrócił się w stronę matki, ujmując ją za rękę. Beau mocno
ścisnęła jego dłoń i stanowczo pociągnęła obu swoich synów za ręce, niemal
biegiem kierując się w stronę domu. W pośpiechu pokonali otwartą
przestrzeń, wpadając na werandę, a Isabeau od razu wyciągnęła dłoń w stronę
klamki, modląc się, żeby drzwi nie były zamknięte. Zamek kliknął, a ciężkie
wrota otworzyły się z przerażającym wręcz skrzypnięciem, umożliwiając wejście
do środka. Tym razem żadne z nich nie pozwoliło sobie na chwilę
zwątpienia, dlatego już po chwili cała trójka znalazła się w zacienionym
przedsionku.
Korytarz
wyglądał dokładnie tak, jak Isabeau go zapamiętała. Powoli zamknęła za sobą
ciężkie drzwi, opierając się o nie plecami i z melancholią
rozglądając się dookoła. Wspomnienie wędrówki przez las i tego, jak Drake
zmusił ją, żeby wróciła do tego domu, pojawiło się – niemożliwie wręcz wyraźne
i żywe – ale Isabeau nie czuła się z tego powodu przygnębiona. Nic co
dotyczyło Drake’a już nie sprawiało jej bólu, chociaż nie sądziła, że
kiedykolwiek mogłaby być w stanie wybaczyć błędy, które oboje popełnili
w przeszłości.
Aldero
i Cammy przez kilka sekund stali w bezruchu, rozglądając się z rezerwą,
ale w końcu ciekawość wzięła nad nimi górę i ruszyli przed siebie.
Beau odprowadziła ich, kiedy powoli skierowali się w stronę salonu, ale
dopiero po dłuższej chwili zdecydowała się ruszyć za nimi. Zniszczony dywan
tłumił jej kroki, kiedy skierowała się przed siebie, palcami muskając
zniszczoną, ciemną tapetę ze złotymi zdobieniami. Na jej ustach pojawił się
cień uśmiechu, kiedy przypomniała sobie pocałunek, którego jeszcze jako
niedoświadczony dzieciak doświadczyła w tym właśnie miejscu.
Salon
również wyglądał tak, jak go zapamiętała, chociaż ostatnim razem, kiedy była
w tym miejscu, meble były poodsuwane, a na podłodze jarzył się
ognisty krąg ze świec oraz kotłujące się na jego krawędzi postacie telepatów.
Pamiętała aż nazbyt dobrze moment, kiedy zdecydowała się oszukać Drake’a
i zadeklarowała mu posłuszeństwo, a on wepchnął ją w ramiona
Jaquesa, zmuszając ją do napicia się jego krwi. Teraz wiedziała, że tamtej nocy
najprawdopodobniej uratował jej życie i ta świadomość przyprawiła ją
o dreszcze oraz poczucie winy. Być może nieświadomie pomógł jej, ale jakie
to miało znaczenie, skoro sam pozostawał martwy?
– Mamo? –
Cammy pociągnął ją za skraj płaszcza, tym samym wyrywając ją z zamyślenia.
Spojrzała na niego mało przytomnie, bo nie zauważyła, kiedy właściwie znalazł
się u jej boku. – Mamo, czy ty płaczesz? – zapytał wyraźnie
zdezorientowany; nigdy nie pozwalała sobie na słabość przy nim i jego
bracie.
– Ja… –
Zamrugała pośpiesznie, całkowicie zdezorientowana. Nie przypominała sobie, żeby
do oczu napływały jej łzy, ale teraz faktycznie czuła wilgoć na policzkach. –
Nie, to nic takiego. Po prostu kurz… – odparła wymijająco, zrzucając z głowy
kaptur i skrajem rękawa ocierając oczy.
Cameron
rzucił nieodgadnione spojrzenie; Isabeau nie musiała długo się zastanawiać,
żeby zorientować się, że nawet kilkumiesięczny pół-wampir jej nie wierzy.
– Dalej nie
rozumiem, dlaczego musieliśmy tutaj przyjść – poskarżył się Aldero, rozglądając
się dookoła. Powoli wycofał się w kierunki jej i Cammy’ego, dla
bezpieczeństwa trzymając się z daleka od pozasłanianych okien. – Ten dom
mnie przeraża – przyznał, chociaż jednocześnie z zaciekawieniem obserwował
meble.
Isabeau
powoli wypuściła powietrze z płuc, ale nawet to nie pomogło się jej
uspokoić. Ostatecznie dała za wygraną i bez ostrzeżenia osunęła się na
kolana, przygarniając do siebie dzieci. Obaj bracia spojrzeli na nią
niespokojnie, dobrze interpretując jej emocje i będąc z tego powodu
coraz bardziej zdenerwowanymi. Znali ją aż nazbyt dobrze, więc jej zachowanie
ich niepokoiło.
–
Posłuchajcie mnie przez chwilę, dobrze? – poprosiła cicho, kołysząc się
miarowo, żeby się uspokoić. – Opowiem wam historię i… I mam nadzieję, że
żaden z was mnie po tym nie znienawidzi – wyszeptała.
Popatrzyli
na nią z niedowierzaniem, ale przynajmniej pokiwali głowami. Isabeau
nabrała powietrza do płuc, zamierzając zmusić się do mówienia, kiedy
zdekoncentrował ją cichy szelest, który dobiegł ją ze strony znajdujących się
w przedsionku, prowadzących na piętro kroków. Zesztywniała cała, po czym
obejrzała się w tamtą stronę, akurat w momencie, kiedy drobna postać
stanęła w progu pokoju.
Intruz
zesztywniał, a z jego ust wyrwał się pełen niedowierzania okrzyk.
– To
niemożliwe…
Isabeau! Tak długo czekałem na rozdział z jej perspektywy i sie doczekałam. Nie zawiodłam się co mnie bardzo cieszy. Ona i Dimitr są tacy cudowni we dwoje, ale chyba nadal bede obstawiam, ze ona i Drake to lepsze połączenie, mi się wydaje czy bracia Pavarotti - znowu chyba źle napisałam nazwisko xD - chcą się bawić w wujków.? :D oczywiście nie mam nic przeciwko, bo to nawet zabawne xD
OdpowiedzUsuńKurde, końcówka jest po prostu zajebista *-* czyżby Bills chyba tak sie pisze jej imię nadal mieszkała w zniszczonej willi? O.o liczę, ze to będzie ona, a nie ktoś kto namieszalas jeszcze bardziej. Jestem zadowolona z tego rozdziału, a najbardziej podoba mi sie taka duża ilośc Beau <3 scenki jej i Króla były naprawdę urocze. Cieszę sie, ze sie na nią nie gniewa za odrzucenie oświadczyn ^^ na nią nie da sie gniewnych ;**
A, więc weny kochana ;** i kolorowych snów <3
Gabi