Podziękowania

Nie potrafię opisać słowami tego, co w tym momencie czuję. Zrozumieć chyba potrafią jedynie ci, którzy kiedyś doświadczyli czegoś podobnego – po tak długim czasie dotarli do końca czegoś tak niezwykłego, jak chociażby ta historia dla mnie. A raczej pierwsza jej część, bo z góry zaznaczam, że to nie koniec i jeszcze w tym tygodniu pojawi się prolog drugiej księgi.

Ponad rok – tyle zajęło mi opisanie całej historii, a jednak mam wrażenie, jakbym dopiero co dodała początek. To jeden z moich największych sukcesów i pierwsze takie opowiadanie, które doprowadziłam do końca, dlatego nie mogę ukryć, że jestem dumna. Sto pięćdziesiąt rozdziałów – liczba, która jeszcze kilka lat temu wydawała mi się nieosiągalna, nie wspominając już o tak regularnym pisaniu. Jedynie tutaj coś podobnego mi się udało.

Ale nigdy nie osiągnęłabym tego, gdyby nie Wy – moi czytelnicy, których komentarze, e-maile i rozmowy bardzo mi pomagały i dodawały skrzydeł. Bo jak każdy czasami miałam chwilę załamania i odnosiłam wrażenie, że w którymś momencie zrobię coś źle i po prostu stracę serce do tej niezwykłej historii. Dzięki Wam mi się udało.

Oczywiście, jestem niezmiernie wdzięczna każdemu, kto przeczytał chociaż jeden rozdział, ale jest kilka osób, którym chciałabym bardzo podziękować. Kolejność jest zupełnie bez znaczenia, dlatego mam nadzieję, że nikt nie poczuje się urażony.

Caroline – nie mam pojęcia, czy wciąż czytasz, ale dodawałaś mi energii od samego początku, regularnie utwierdzając mnie w przekonaniu, że to, co piszę jest naprawdę dobrze. Serdecznie Ci za to dziękuję.

Madala – która również mi gdzieś z czasem zniknęła, ale mam szczerą nadzieję, że kiedyś to przeczyta. Twoje komentarze dodawały mi skrzydeł i sprawiały, że mogłam latać, pisząc kolejne rozdziały tej historii.

Justyna – moja imienniczka, która rzadko komentowała, ale rozmowy na gadu-gadu były bezcenne. Jesteś jak jakiś mój osobisty anioł, który zawsze czuwał nad tą historią – naprawdę jestem Ci wdzięczna za każde słowo wsparcia.

Wierna fanka – czasami wręcz zamęczałaś mnie pytaniami o to, co będzie dalej i to było cudowne, wierz mi. Czuję się wspaniale za każdym razem, kiedy mogę odpowiadać ze szczegółami na każdą Twoją wątpliwość.

Aviesaline – która pojawiała się w najmniej oczekiwanych momentach, a na którą zawsze mogłam liczyć. Wspierałaś mnie w każdym moim pomyśle i jestem Ci za to niezwykle wdzięczna.

Alex – moja niecierpliwa istota, która dręczy mnie w e-mailach o szczegóły, irytując się za każdym razem, kiedy urywam w kluczowym momencie. Kobieto, twoje wsparcie jest nieocenione.

Chciałabym również podziękować trzem osobom, których opinia jest dla mnie równie istotna: Oli, Renesmee oraz Jake'owi, którzy od jakiegoś czasu często zaglądają na mojego bloga. Bardzo cieszy mnie, że i Was oczarowałam moją historią. Każdy, kogo pisząc uszczęśliwiłam, dodaje mi skrzydeł; mam nadzieję, że również kontynuacja nie będzie rozczarowująca.

Dziękuję wyżej wymienionym osobom, ale nie tylko im. Równie mocno dziękuję wszystkim swoim czytelnikom; mogłabym Was wypisywać długo, ale boję się, że wtedy kogoś pominę, tym bardziej, że nie wszyscy musieli komentować. Również pięknie dziękuję każdemu, kto dopiero poznał moje opowiadanie i w tym właśnie momencie dobiegł do końca.

Ale teraz już starczy mojego plecenia, w końcu to nie jest ostateczny koniec. Dokładnie 25 stycznia pojawi się prolog drugiej księgi, bezpośrednio powiązanej z tą. Do końca historii daleko – zbyt wiele niewiadomych pozostawiłam, jak najbardziej celowo. Poza tym od początku mówiłam, że to zaledwie pierwszy tom, więc nikt nie powinien być zdziwiony.

Ale teraz już cii...

Przedstawienie dobiegło końca.

A wkrótce nadejdzie Północ…