Dwieście osiemdziesiąt siedem

Renesmee

Elena i Liz zniknęły gdzieś w lesie, ale nie czułam się tym szczególnie zaniepokojona. Wiedziałam, że okolica jest bezpieczna, a przynajmniej do tej pory nie istniały żadne powody, dla których mielibyśmy się obawiać, że wydarzy się coś niedobrego. Być może stanowiło to swego rodzaju niedopatrzenie z mojej strony, ale naprawdę nie wyobrażałam sobie tego, że ktokolwiek mógłby nam zagrażać, zwłaszcza przez wzgląd na obecność telepatów.

Zdawałam sobie sprawę z tego, że Gabriel i jego siostry jak zwykle lubili mieć wszystko pod kontrolą, więc przynajmniej teoretycznie mogłam założyć, że również teraz tak jest. To, że w pobliżu znajdował się również Marco, na swój sposób również mnie uspokajało, chociaż mój mąż zdecydowanie nie miał podzielać mojego entuzjazmu. W zasadzie wątpiłam w to, żeby chłopak kiedykolwiek tak po prostu zaakceptował to, że jego ojciec mógłby wciąż mieć się za mojego osobistego wojownika; w zasadzie sama momentami temu nie dowierzałam, chociaż zdaniem Isabeau, śluby, które mi złożył, pozostawały wiążące.

Damien był zły, ale to akurat wydało mi się czymś w zupełności do przewidzenia. Co więcej, prócz złości na kuzynkę, w jego przypadku pozostawała jeszcze troska o Liz, ale przynajmniej udało mi się przekonać go do tego, żeby wrócił z nami do domu i dał dziewczynom chwilę na poważniejszą rozmowę. Obserwowałam go i miałam wrażenie, że spoglądam na urażonego Gabriela, co w jakimś stopniu mnie bawiło. Jasne, do mnie również nie docierało to, że Elena mogłaby wygrać, ale z drugiej strony… Właściwie dlaczego nie?

– Przepraszam was za nią – odezwała się Esme, ledwo tylko znaleźliśmy się z powrotem w salonie. Uniosłam brwi, bynajmniej nie widząc powodu, dla którego miałaby aż do tego stopnia przejmować się zachowaniem córki. – Ostatnio przechodzi samą siebie.

– Elena nie jest dziwniejsza niż zwykle – mruknął z rozdrażnieniem Damien. Podejrzewałam, że szybko mu nie przejdzie, tym bardziej, że kuzynka od zawsze działała mu na nerwy.

– W ostatnim czasie… to coś więcej – przyznała z wahaniem babcia.

Wydała mi się zmartwiona i to nie tylko tym, co w ostatnim czasie mogłoby dziać się z jej dzieckiem. Wiedziałam, że duży wpływ na to musiała mieć wizja Isabeau, co zresztą wcale nie wydawało się dziwne – trudno było nie panikować przy świadomości tego, iż widzenia wampirzycy zawsze ostatecznie się sprawdzały. Nad Eleną wisiało coś złego, a to, że ta od zawsze traktowała najbliższych z rezerwą, nie ułatwiało zadania. Zdawałam sobie również sprawę z tego, jak trudna musiała być dla Esme świadomość tego, że jej jedynej córce mogłoby cokolwiek grozić, nie wspominając o perspektywie ewentualnej śmierci.

– To znaczy? – odezwała się Isabeau, spoglądając na wampirzycę w bliżej nieokreślony sposób. Wydała mi się zamyślona, chociaż nie mogłam mieć pewności, tym bardziej, że Beau jak zwykle doskonale panowała nad emocjami. – Coś jest nie tak, prawda? Nie tylko Elena.

– Dopiero co odprawiliśmy kolejną delegację z Volterry – oznajmił wprost Carlisle i to wystarczyło, żeby wytrącić mnie z równowagi bardziej niż wcześniejsza rozmowa.

– Co takiego?! – wyrwało mi się.

Nie podziewałam lekceważącego podejścia Gabriela, nawet jeśli wiedziałam skąd się brało. Być może to, że spoglądałam na Włochów z większą obawą, brało się stąd, że od dziecka przywykłam do myśli o tym, że powinnam się ich obawiać. Wiedziałam, że od zawsze szukali pretekstu, żeby uprzykrzyć życie moim najbliższych, widząc w naszej liczebności potencjalne zagrożenie dla swojej pozycji. Teraz mogło być jeszcze gorzej, zarówno przez wzgląd na Licavolich, jak i to, że mieliśmy okazję poznać kilka ich sekretów – z tym, że przez lata oszukiwali Lorenę oraz że doskonale wiedzieli o pół-wampirach na czele.

Jakkolwiek by nie było, nasze relacje z Volturi pozostawały dość napięte, chociaż łatwo było mi o tym zapomnieć, kiedy wszyscy mieszkaliśmy w Mieście Nocy. W porównaniu z polityką tego miejsca albo tym, co działo się pod rządami Isobel, Włosi faktycznie wydawali się mało znaczącym problemem, co jednak nie znaczyło, że przez to zaczynali być mniej problematyczny. Wręcz przeciwnie – obawiałam się, że wciąż mogli dać nam się we znaki, zwłaszcza teraz, mając za dodatkowy argument świadomą wszystkiego Liz.

– Właściwie nie jestem pewien, co powinniśmy o tym myśleć – przyznał Carlisle, chcąc nie chcąc decydując się na wyjaśnienia. – Zaskoczyli nas. Poza tym nie mieli złych zamiarów, ale…

– Od kiedy mają dobre? – zapytałam, nie mogąc się powstrzymać.

Dziadek westchnął, ale nie skomentował mojego podejścia nawet słowem.

– To może zabrzmieć znajomo, ale Aro przesyła zaproszenie na bal – oznajmił z powagą.

Powiedzieć, że byłam po prostu zaskoczona, okazałoby się niedopowiedzeniem. Samo słowo „bal” kojarzyło mi się w najgorszy możliwy sposób, nie tylko dlatego, że ostatnie takie przedsięwzięcie skończyło się w co najmniej przerażający sposób. Kiedy w grę wchodzili Volturi, moje skojarzenia z jakimikolwiek uroczystościami nie były wcale lepsze…

Nie, skoro dobrze pamiętałam, jak skończyła się dla mnie ostatnia wizyta we Włoszech.

– Znowu? – zapytałam z niedowierzaniem. – To coś jak bal pięciuset? Nie żebym coś sugerowała, ale ostatni organizowali niecały wiek temu, więc…

– To coś innego – przyznał niechętnie Carlisle. – Wiem, że chcieli skontaktować się również z wami, ale zapewniłem, że wszystko przekażę. Lepiej byłoby, żeby przypadkiem nie wpadli na Liz – zauważył przytomnie, krótko spoglądając na Damiena. Nie musiałam nawet się wysilać, by zorientować się, że chłopak pobladł. – Heidi nie chciała za dużo zdradzić, ale to i tak nie wygląda dobrze. Duża grupa nieśmiertelnych w jednym miejscu nigdy nie wróży nic dobrego.

– Heidi? – powtórzyła Isabeau. – Och, cudownie. Wysłali panienkę po zapasy – mruknęła i chociaż brzmiało to jak złośliwa uwaga, jednocześnie wydawało się niepokojąco wręcz prawdopodobne.

Pokręciłam głową, woląc nie zastanawiać się nad sposobem, w jaki Volturi zdobywali potencjalne ofiary do krwawych polowań. Wystarczyła mi ostatnia masakra, którą zorganizowała Isobel – ulice spływające krwią, obecność śmierci i liczne szkody. Dodatkowe wyobrażanie sobie tego, co regularnie działo się w twierdzy Włochów, było mi całkowicie niepotrzebne.

– Kiedy? – zniecierpliwiłam się, coraz bardziej zaniepokojona. Chociaż to jeszcze nie musiało o niczym świadczyć, coś w zaproszeni Volturi wydało mi się co najmniej podejrzane.

– Mówili o końcu grudnia… Coś na kształt bożonarodzeniowego balu czy coś takiego – wyjaśniła nieśmiało Esme, a jak wypuściłam powietrze ze świstem. Więc miesiąc. To nie wyglądało dobrze, mimo wszystko. – Aro ma coś ogłosić – dodała po chwili wahania.

Tym razem Isabeau parsknęła pozbawionym wesołości śmiechem.

– Może przynajmniej on jeden wyzna kto tu kogo na boku pierdoli – rzuciła z irytacją, nawet nie zastanawiając się nad doborem słów. – Mieliście wizytę zdradzonej żony, a teraz nagle zaczęli się wami interesować. Tylko mi wydaje się to podejrzane?

– Niekoniecznie – przyznałam niechętnie.

Beau wzruszyła ramionami; po wyrazie jej twarzy trudno było stwierdzić, czy się przejmowała, czy może miała równie ambiwalentne podejście, co i Gabriel.

– Zastanawia mnie również to, że nie zaczęliście od tych rewelacji, dlatego zakładam, że Elena niczego nie wie – podjęła ze spokojem wampirzyca. Mimo wszystko poczułam ulgę, słysząc niemalże znajomy ton; Beau wciąż była przygaszona, ale to nie był ten rodzaj depresji, który okazywała w ostatnim czasie. Wręcz przeciwnie: była skupiona, zdecydowana i pełna charyzmy, która zadecydowała o tym, że Dimitr już lata temu wyznaczył ją na dowódcę straży. – Przypadek czy teraz planujecie trzymać ją pod kloszem?

– Trudno, żebyśmy się nie martwili. – Doktor westchnął cicho, po czym uważnie przyjrzał się mojej szwagierce. – Isabeau, czy ty…? Jesteś w stanie powiedzieć cokolwiek więcej o tym, co ma spotkać Elenę? Widziałaś jakieś miejsce, charakterystyczny punkt… Cokolwiek? – zapytał z naciskiem. Był podenerwowany, co zwłaszcza w jego przypadku jednoznacznie świadczyło o tym, że sprawy nie miały się dobrze.

– Pytasz mnie o to, czy Elena może zginąć w Volterze. – Isabeau nie tyle zapytała, co po prostu stwierdziła fakt. – Być może.

Carlisle spojrzał na nią tak, jakby widział ją po raz pierwszy.

– I to wszystko?

Beau pokręciła głową.

– Jeśli szukasz rozwiązania, to przypominam, że tracisz czas. Może to wciąż dla was nie do pojęcia, ale prawda jest taka, że moje wizje spełniają się zawsze – prędzej czy później. Wiem dobrze, że to przerażające i bolesne jak cholera, ale taka jest prawda i nauczyłam się tego już dawno temu – oznajmiła z powagą. Sposób, w jaki wypowiadała kolejne słowa, momentalnie przyprawił mnie o dreszcze, tym bardziej, że Beau wydawała się przesadnie wręcz spokojna. W przypadku tej wampirzycy to wydawało się o wiele gorsze od krzyku, zwłaszcza w ostatnim czasie, kiedy tak rzadko okazywała jakiekolwiek emocje. – Jeśli chcecie, zamknijcie Elenę w piwnicy na czas balu i zobaczcie, co się stanie. Najpewniej nic, a prędzej czy później i tak spotka ją to, co zobaczyłam. Tak jest zawsze, a wy nie będziecie w stanie chronić jej w nieskończoność. Nie jestem Alice. Nie widzę alternatywnych wersji tego samego wydarzenia, zależnego od podjętych decyzji. Bogini zsyła na mnie tylko ostatecznie wydarzenia… To jak fatum, przed którym i tak nie będziemy w stanie uciec. Jasne, niesprawiedliwe i tak dalej, ale po prostu prawdziwe. Tak więc darujmy sobie jakiekolwiek wymówki już w tym miejscu, bo wszyscy wiemy, że to niczego nie zmieni… A już zwłaszcza ja zdaję sobie z tego sprawę, zresztą jak i z tego, że świadomość tego, co się wydarzy, jest całkowicie bez sensu, skoro nie potrafię tego wykorzystać. – Zamilkła, po czym z uwagą powiodła wzrokiem po twarzach zebranych, ostatecznie na powrót koncentrując się na Carlisle'u i Esme. – Przepraszam bardzo, że was rozczarowuję, ale właśnie tak to wygląda.

– Isabeau – odezwałam się z wahaniem, próbując zwrócić na siebie uwagę dziewczyny.

Zamrugała kilkukrotnie, po czym błyskawicznie odwróciła się w moja stronę. W pierwszym odruchu zapragnęłam odsunąć się o krok, tym bardziej, że wyglądała na chętną, żeby na mnie naskoczyć, ostatecznie jednak okazało się to zbędne.

– Przepraszam – westchnęła i mimo wszystko zabrzmiało to szczerze. – Jeśli to już wszystkie rewelacje, to pozwólcie, że wrócę do mamy. I tak powiedziałam już to, co chciałam.

Nie dodała niczego więcej, to zresztą wydawało się zbędne. Zawahałam się, w milczeniu odprowadzając dziewczynę wzrokiem, kiedy szybkim krokiem ruszyła w stronę chodów. Żadne z nas nie próbowało jej zatrzymywać, tym bardziej, że mimo wszystko zdawaliśmy sobie sprawę z tego, że powiedziała prawdę – wizje, które miewała, działały w dokładnie taki sposób.

Cokolwiek miało spotkać Elenę, tak czy inaczej musiało się wydarzyć – prędzej albo później.

Elizabeth

Nie wierzyła w to, co słyszy. Co prawda powinna była przywyknąć do tego uczucia w chwili, w której poznała prawdę o wampirach i sekrety własnej rodziny, ale to i tak wydawało się ponad jej siły. Słuchała i nie wierzyła, początkowo mając wrażenie, że Elena mówi do niej w obcym języku. Z czasem było już tylko gorzej, a Liz potrzebowała dłuższej chwili, żeby właściwie uporządkować w głowie to, co właśnie tłumaczyła jej przyjaciółka.

Dziewczyna związała się z demonem, na dodatek wysłanym po to, żeby ją zabić – tak po prostu, chociaż ani on, ani sama zainteresowana nie mieli pojęcia, czym Cullenówna mogłaby podpaść samej królowej wampirów. Co więcej, Rafael powstrzymał się przed wypełnieniem rozkazu tylko dlatego, że otrzymał inny, ponoć ważniejszy, a z czasem relacje jego i Eleny zagmatwały się do tego stopnia, by konieczność chronienia jej wynikała również z osobistych pobudek nieśmiertelnego. To właśnie z powodu tego, że ktoś pragnął śmierci pół-wampirzycy, w okolicy kręciło się coraz więcej wrogo nastawionych istot, a jakby tego było mało…

Gdyby nie ten rozkaz, nigdy nie zostałaby zaatakowana przez Huntera – demonicznego brata Rafaela, jak się nagle okazało.

Gdyby nie rozkaz, nigdy nie stanęłaby twarzą w twarz z własnym bratem…

Była w stanie doszukać się paniki w spojrzeniu przyjaciółki, kiedy ta opowiadała jej o tym ostatnim, ale początkowo nie miała pewności skąd brało się to uczucie. Kolejne informacje przemykały przez wymęczony umysł dziewczyny, nie pozostawiając po sobie żadnego śladu, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Najwyraźniej po raz kolejny bezwiednie próbowała bronić się przed czymś, co mogłoby okazać się bolesne, choć naturalnie nie miała prawa o tym wiedzieć. Dopiero z czasem wszystko wyklarowało się na tyle, żeby w pełni pojęła to, co działo się wokół niej.

W chwili, w której zrozumiała, poczuła się trochę tak, jakby ktoś z całej siły przyłożył jej w głowę – najpierw raz, a później drugi, ot tak dla lepszego efektu.

Elena klęczała przy niej, raz po raz nerwowo mamrocąc coś, co chyba było przeprosinami, ale Liz nie miała pewności. Zadrżała niekontrolowanie, sama niepewna dlaczego – przez chłód powietrza i ziemi na której siedziała, czy może z jakiegoś innego powodu. Od nadmiaru emocji kręciło jej się w głowie, więc spróbowała nad tym zapanować, ale to okazało się o wiele trudniejsze, aniżeli mogłaby sobie tego życzyć. Raz po raz przeczesywała włosy palcami, czasami pociągając za kosmyki, w nadziei na to, że ból chociaż trochę ją otrzeźwi, to jednak okazało się całkowicie bezskuteczne.

– Liz…

Słysząc swoje imię, na dodatek kolejny raz i to wypowiedziane dość specyficznym, zdradzającym narastające przerażenie tonem, ostatecznie zmusiła się do uniesienia głowy. Spojrzenie skoncentrowała na siedzącej przed nią Elenie, w końcu decydując się na to, żeby spojrzeć dziewczynie w oczy – parę lśniących, niebieskich tęczówek ze złocistymi cętkami, których można było doszukać się przy odrobinie uwagi. Coś w sposobie, w jaki patrzyła na nią przyjaciółka, wydało jej się podejrzane, a po kilku kolejnych sekundach, Elizabeth w pełni uprzytomniła sobie, że to przez łzy. Elena płakała, chociaż to nie zdarzało jej się często, a to…

Nie miała pewności, kiedy i dlaczego tak naprawdę zdobyła się na reakcję. Nawet nie zastanawiając się nad tym, co robi, wyciągnęła przed siebie ramiona, bez słowa obejmując dziewczynę. W pierwszej chwili zamarła, wyraźnie zaskoczona, po chwili jednak zdołała odwzajemnić uścisk – bardzo delikatnie, jakby obawiając się, że Liz zmieni zdanie albo że nadmiar emocji sprawi, że straci kontrolę nad siłą. Sama Elizabeth nie potrafiła określić tego, jak się czuła, niemniej jedno wydało jej się oczywiste: nie wyobrażała sobie tego, żeby tak po prostu odtrącić przyjaciółkę, zwłaszcza za coś, na co ta tak naprawdę nie miała wpływu.

– O mój Boże, Elena… – wyszeptała drżącym głosem, próbując jakkolwiek zebrać myśli i zdobyć się na jakąkolwiek sensowniejszą reakcję. – Tak mi…

– To nic takiego – przerwała jej dziewczyna. – Serio. Jestem… bezpieczna. Dzięki Rafaelowi – dodała z naciskiem, a Liz wzdrygnęła się, po czym bezwiednie przeniosła wzrok na wpatrzonego w nie demona. Zdążyła prawie zapomnieć o tym, że nie są z Eleną same, choć przez wzgląd na obecność kogoś aż tak wyrazistego, jak skrzydlaty nieśmiertelny, wydawało się to nie lada wyczynem. – Ja po prostu…

– Nie mówmy o Jasonie – wyrzuciła z siebie na wydechu Elizabeth. Sama skrzywiła się w odpowiedzi na brzmienie własnego tonu, zwłaszcza kiedy uniosła głos. – Przepraszam. Chodzi mi o to…

Urwała, niezdolna do tego, żeby dokończyć. To zresztą wydawało się zbędne, a przynajmniej takie odniosła wrażenie, kiedy obejmowana przez nią dziewczyna skinęła głową. Nie chciała rozważać tego, co miało miejsce, kiedy zaatakował ją Hunter albo tego, co wynikło z powrotu Jasona. Być może to jednoznacznie świadczyło o tym, że tchórzyła – po prostu się bała, tym bardziej, że strach towarzyszył jej nieustannie w ostatnim czasie – ale nie dbała o to, w zamian woląc koncentrować się na Elenie.

To była jej przyjaciółka, niezależnie od wszystkiego. Teraz, kiedy już nie miały przed sobą tajemnic, tym bardziej zamierzała zrobić wszystko, byleby odbudować relację, którą tworzyły przez ostatnie lata. Nie znały się od urodzenia, nie wychowywały się razem i nie miały okazji zbliżyć do siebie w jakikolwiek spektakularny sposób, ale Elizabeth o to nie dbała, mimo wszystko czując się tak, jakby trzymała w ramionach siostrę – kogoś bliskiego, kto był dla niej ważny. Dlaczego miałaby to tak po prostu zaprzepaścić, tylko dlatego, że sprawy się skomplikowały – i to na dodatek przez coś, na co Elena nie miała wpływu?

Powrót jej brata mimo wszystko był dobry – w jakiś pokrętny sposób, tym bardziej, że Liz nie wyobrażała sobie dalszego życia w kłamstwie. Wciąż nie docierała do niej śmierć najbliższych oraz to, że mogłaby stać się potencjalnym celem Jasona, jednak mimo wszystko czuła ulgę w związku z tym, że teraz wiedziała. Miała niejasne przeczucie, że pewne rzeczy tak czy inaczej miałyby miejsce – że wampir kiedyś pojawiłyby się w jej życiu, być może w najmniej oczekiwanym momencie, kiedy nie miałaby przy sobie nikogo, kto by ją uratował. Mimowolnie pomyślała o tym, że to strasznie samolubne, ale zmusiła się do tego, żeby odrzucić od siebie tę i jej podobne myśli. Jeśli ktoś miał prawo do odrobiny egoizmu, to na pewno ona.

– W porządku – zgodziła się pośpiesznie Elena. Zabawne, ale zapłakana i drżąca, wydała się Liz bardziej ludzka niż kiedykolwiek wcześniej. Miała wrażenie, że dziewczyna się zmieniła i to na lepsze, chociaż zarazem nie miała pewności co do tego, czy pochopne wyciąganie wniosków było słuszne. – Tak więc… Hm, to jest Rafael – dodała, ostatecznie decydując się na zmianę tematu.

Liz nie zaprotestowała, kiedy przyjaciółka się od niej odsunęła, prostując i zwracając ku swojemu… Hm, podobno chłopakowi. Sama spojrzała na demona w nieco nieprzytomny sposób, bezwiednie kładąc dłoń na brzuchu – dokładnie w miejscu, gdzie jego brat wbił swoją dłoń w jej ciało. Wpatrywała się w nieśmiertelnego w oszołomieniu, nie kryjąc zażenowana… ale i swego rodzaju fascynacji. Wciąż nie przywykła do oszołamiającej urody istot takich jak Damien czy Elena, zresztą nie mogła zaprzeczyć, że mężczyzna przed nią był doskonały pod każdym z możliwych względów. Jego wygląd oszałamiał, zresztą jak i złocisty odcień jego skóry, hipnotyzujące spojrzenie albo…

Spróbowała się podnieść, chociaż ciało niezmiennie odmawiało jej posłuszeństwa. Ostatecznie to Elena musiała jej w tym pomóc, wciąż trzymając się ramienia Liz i na wszystkie sposoby starając się uspokoić przyjaciółkę. Uwadze Elizabeth nie uszło również to, że dziewczyna przesunęła się w taki sposób, by znaleźć się pomiędzy nią a swoich partnerem. Chociaż to było głupie, przez myśl przeszło jej, że w taki sposób mógłby zachowywać się opiekun dzikiego zwierzęcia; Rafael wyglądał na niebezpiecznego – bez wątpienia taki był – poza tym…

– Nie wolno ci powiedzieć – odezwał się powagą demon i coś w jego tonie sprawiło, że Liz momentalnie zrobiło się zimno. – Nikomu. Bez względu na wszystko.

Jakie to miłe, że on tak wierzy w moją inteligencję…

Nerwo zacisnęła usta, przez dłuższą chwilę musząc niemalże siłą powstrzymywać się przed rzuceniem jakiejkolwiek złośliwej uwagi. To nie było w jej stylu, ale w ostatnim czasie w ogóle nie czuła się sobą. Nic nie było znajome, nie sądziła zresztą, by jakiekolwiek niewłaściwe uwagi z jej ust wydały się nieśmiertelnemu jakoś szczególnie szokujące.

– Zrozumiałam za pierwszym razem – mruknęła. Głos Liz mimo wszystko zadrżał, zdradzając narastający z każdą kolejną sekundą niepokój.

Rafael skinął głową. Po wyrazie jego twarzy trudno było jednoznacznie stwierdzić, co takiego musiał sobie myśleć albo czuć, dla Elizabeth zresztą spoglądanie na tego mężczyznę przypominało raczej konieczność patrzenia prosto w słońce – oszałamiało ją, nie wspominając o problemach z zebraniem myśli. To wydawało się niepokojące, chociaż ostatecznie doszła do wniosku, że powinna się do takiego stanu rzeczy przyzwyczaić, zwłaszcza teraz.

Elena rzuciła demonowi poirytowane spojrzenie, ale ten najzwyczajniej w świecie ją zignorował. On naprawdę mógłby mnie zabić, przeszło Liz przez myśl.

Z jakiegoś powodu ta świadomość nie wydała jej się szokująca.