Dwieście osiemdziesiąt osiem

Jocelyne

Otworzyła oczy z poczucie, że spała dłużej niż zwykle. To uczucie było znajome, ale i tak nie przypadło jej do gustu, zwłaszcza przez wzgląd na narastającą dezorientację. Potrzebowała dłuższą chwili na to, żeby uporządkować myśli i przypomnieć sobie, co takiego miało miejsce, zanim zasnęła. Pamiętała psa, uczucie paniki, którego doświadczyła w odpowiedzi na wywrócony do góry nogami pokój – zwłaszcza brak pamiętnika – oraz…

– Joce?

Wzdrygnęła się, po czym gwałtownie usiadła, omal nie wpadając na siedzącego u jej boku Dallasa. Chłopak w porę chwycił ją za ramiona, przy okazji pomagając utrzymać pion, bo zachwiała się niebezpiecznie, wciąż zbytnio oszołomiona, by w pełni zapanować nad własnym ciałem. Uniosła brwi, zaskoczona zwłaszcza tym, jak bardzo zmęczony wydawał się jej towarzysz. Nie miała pewności, która jest godzina, ale jak go znała, pewnie znowu wymknął się ze swojej sypialni tylko po to, żeby móc nad nią czuwać.

– O bogini… – wyrwało jej się. Przeczesała włosy palcami, odgarniając niesforne kosmyki na bok, by łatwiej móc skoncentrować się na twarzy Dallasa. – Co…?

– Odpłynęłaś prawie na cały dzień – oznajmił z powagą i to wystarczyło, żeby poczuła się jeszcze bardziej niespokojna.

Potrzebowała dłuższej chwili, żeby przypomnieć sobie, co takiego miało miejsce, zanim straciła przytomność. Pamiętała powrót Julie oraz to, że ta przyniosła jej wspominają wodę, ale…

Z tym, że to wcale nie musiała być woda i ta myśl wzbudziła w niej najgorsze z możliwych przeczuć.

– Jocelyne? – odezwał się ponownie Dallas, wyraźnie zaniepokojony przeciągającym się milczeniem. – Hej, co się dzieje? Dobrze się czujesz?

– Tak… – Głos lekko jej zadrżał, nie brzmiąc nawet po części tak, jak mogłaby tego oczekiwać. Wyprostowała się, po czym – wcześniej ostrożnie oswobodziwszy z objęć siedzącego przy niej chłopaka – ostrożnie spuściła nogi z łóżka. – Chyba. Mógłbyś… przynieść mi coś do picia? – poprosiła, w ostatniej chwili powstrzymując się przed dodaniem, żeby przypadkiem nie poprosił o to, by ktoś go wyręczył.

Dallas rzucił jej wymowne spojrzenie; jego dłoń drgnęła, a on przez moment wyglądał na chętnego, żeby unieść ją do gardła, jednak ostatecznie z tego zrezygnował. Joce nie miała pojęcia, jak prezentował się wyraz jej twarzy, ale najwyraźniej wyglądała wystarczająco źle, by nie chciał dyskutować. Przyjęła to z ulgą, tym bardziej, że nie miała pewności, jak długo miała być w stanie odmawiać mu, gdyby zasugerował jej swoją krew.

Czuła, że wciąż ją obserwował, kiedy z wolna wycofał się do drzwi. Przez chwilę jeszcze przysłuchiwała się jego krokom, w miarę jak te zaczęły się oddalać. Mimo wszystko koncentracja przyszła jej z trudem, nawet pomimo tego, że wcale nie czuła się aż tak słabo, jak wcześniej myślała. Najbardziej uciążliwy w tym wszystkim wydał się dziewczynie ból głowy – przenikliwy i nieprzyjemny, sprawiający, że miała wrażenie, iż coś za moment rozsadzi jej czaszkę. Krzywiąc się, nachyliła się do przodu, przez kilka minut mając wrażenie, że zwymiotuje, chociaż jednocześnie nie miała czym. To było marne pocieszenie, ale uznała, że to lepsze, aniżeli konieczność kolejnego szaleńczego biegu do łazienki.

W pokoju panowała cisza, ale wcale nie poczuła się dzięki temu lepiej. Wręcz przeciwnie – była gotowa przysiąc, że w tym milczeniu jest coś niewłaściwego; swego rodzaju napięcie, którego w żaden sposób nie potrafiła zignorować i które stopniowo doprowadzało ją o szału. Czuła się dziwnie pusta, jakby odebrano jej coś ważnego, czego nawet nie potrafiła sprecyzować, chociaż zarazem pozostawało wystarczająco istotne, by czuła się bez tego źle. To uczucie ją zaskoczyło, chociaż powoli zaczynała przywykać do kolejnych niejasnych przeczuć, skoro znamienita większość rzeczy, które działy się wokół niej, wydawała się co najmniej dziwna.

– Rosa? – wyszeptała pod wpływem impulsu, w zasadzie sama niepewna tego, czego się spodziewała. Mimo wszystko poczuła się okropnie, kiedy odpowiedziała jej znajoma już cisza.

Podniosła się z trudem, początkowo chwiejąc się niebezpiecznie, zanim w pełni zdołała odzyskać równowagę. Z wolna ruszyła w stronę okna, w tamtej chwili obojętna na blokujące je kraty. Chłodne, wieczorne powietrze okazało się prawdziwym wybawieniem, przynajmniej częściowo łagodząc łomotanie w skroniach, ale i tak czuła się źle. Oparła czoło o chłodną szybę, w milczeniu wodząc wzrokiem po okolicy, ale nie będąc w stanie skoncentrować się na żadnym konkretnym szczególe. Widziała drzewa i ciągnące się w oddali ogrodzenie – to samo, które wraz z Dallasem nie tak dawno temu musieli przeskoczyć, by być w stanie uciec. W tamtej chwili przez myśl przeszło jej, że być może mieli być zmuszeni to powtórzyć, chociaż…

Cichy szelest wyrwał ją z zamyślenia, niepokojąc do tego stopnia, że z wrażenia omal nie zsunęła się z parapetu. Natychmiast poderwała się na równe nogi, zwracając twarzą ku zamkniętym drzwiom.

– Dallas?

Odpowiedziała jej cisza, to jednak nie wystarczyło, żeby poczuła się spokojniejsza. W pośpiechu podeszła bliżej, dosłownie materializując się przy wejściu i nerwowo zaciskając dłoń na klamce. Przez kilka sekund trwała w bezruchu, licząc kolejne oddechy i nasłuchując, nic jednak nie wskazywało na to, żeby ktokolwiek był w pobliżu. Zmartwiło ją to, tym bardziej, że wyostrzone zmysły nie po raz pierwszy wydawały się zawodzić, chociaż to zdecydowanie nie powinno było mieć miejsca.

Z tego też powodu zdecydowała się szarpnięciem otworzyć drzwi, dosłownie wypadając na korytarz i niespokojnie wodząc wzrokiem na prawo i lewo.

Hall był pusty, jednak uszu Joce dobiegł cichutki szelest, kiedy malutki, wetknięty pomiędzy drzwi a framugę kawałek papieru opadł na podłogę. Karteczka zaległa na ziemi, serce omal nie wyskoczyło jej z piersi, tym bardziej, że momentalnie rozpoznała zarówno zapisane słowa, jak i charakter pisma – wszystko to uwiecznione na cieniutkim paseczku, wyrwanym bezpośrednio z jej pamiętnika.

To jakaś gra czy może wszyscy naprawdę jesteśmy szaleni?

Rosa

Unoszenie się w powietrzu niezmiennie sprawiało jej wiele przyjemności. Co prawda świadomość bycia niematerialnym bytem mogła wydawać się przygnębiająca, ale Rosa już dawno zdążyła przywyknąć do tego, że w tym świecie jest czymś mniej niż cień, bo te przynajmniej były przez ludzi zauważane. Zdążyła do tego przywyknąć, zresztą tak jak i do bycia Obserwatorką – kimś, kto patrzył, ale nie był w stanie zainterweniować.

Do czasu.

Wiedziała, że mocno ryzykuje, raz po raz wnikając w życie Jocelyne, ale nie była w stanie postąpić inaczej. Coś ściągnęło ją do jedynej osoby z którą mogła porozmawiać i która sprawiała, że Rosa czuła się niemalże tak, jakby znowu była żywa. Rozmawiały i to sprawiało, że miała wrażenie, iż ma przyjaciółkę. Nigdy nie potrzebowała wiele czasu, żeby przywiązać się do ludzi, więc i tym razem było podobnie, nawet pomimo tego, jak bardzo niebezpieczna potrafiła być aż taka otwartość. Jeszcze za życia popełniła błąd, zbyt szybko zaczynając ufać komuś, kto zdecydowanie nie był tego warty, jednak nawet tamte wydarzenia nie wpłynęły na charakter Rosy. To, że ufała Joce, aż nazbyt świadoma tego, że ma do czynienia po prostu z wystraszoną, przytłoczoną darem dziewczyną, na swój sposób związaną z kimś, kto był jej bliski, stanowiło sprawę drugorzędną.

Najbardziej martwiło ją to, że najpewniej nieświadomie wpakowała Jocelyne w kłopoty, chociaż zdecydowanie nie to miała na celu. Zdawała sobie sprawę z tego, że ryzykuje, opowiadając dziewczynie o wszystkim tym, co wiązało się ze światem umarłych, ale jaki tak naprawdę miała wybór? Kto, jeśli nie poruszająca się na granicy śmierci nekromantka, miał prawo wiedzieć o wszystkich tych niepokojących kwestiach i istotach, które prędzej czy później mogły stanąć na jej drodze? Co więcej, czuła się za dziewczynę odpowiedzialna, powoli zaczynając pojmować, dlaczego do tej pory sama we wszystkich wokół wzbudzała instynkty opiekuńcze – to się po prostu działo, a wzbranianie się przed tym uczuciem stanowiło dość problematyczną kwestię.

Nie zmieniało to jednak faktu, że powrót do ośrodka zawsze wiązał się ze stresem i obawami, które nie pozwalały jej się rozluźnić. Wiedziała, że to niebezpieczne, bo w tym miejscu po prostu działo się coś złego – czuła to całą sobą; rodzaj złej energii, który przyprawiał ją o zawroty głowy, co w przypadku ducha wydawało się być niebezpieczne. Jasne, wiedziała o tym, że istniały sposoby na wypędzenie kogoś takiego, jak ona, jednak do tej pory nie miała „przyjemności” osobiście zaobserwować takich praktyk. Pozostawała jeszcze kwestia tego, że nie tylko Joce mogłaby ją zobaczyć, ale… w tej jednej dziedzinie chcąc nie chcąc musiała milczeć.

Chyba nigdy nie miała w pełni zrozumieć i zaakceptować zasad, które ją obowiązywały, ale to niczego nie zmieniało, Chciała czy nie, musiała milczeć, nie będąc w stanie udzielić Jocelyne wszystkich informacji, których mogłaby sobie życzyć. Nie chciała narazić się na Jego gniew, chociaż w ostatnim czasie rzadko zaprzątał sobie głowę takimi jak ona. Uwagę Ciemności zaprzątało coś innego i Rosa coraz częściej to wykorzystywała, nawet pomimo świadomości tego, iż cena za takie występki może być wysoka.

Odnalezienie Jocelyne nigdy nie stanowiło problemu, tym bardziej, że dziewczyna miała tak silną, nietypową aurę, że pominięcie jej stanowiłoby nie lada wyczyn. Już jakiś czas temu zaobserwowała, że to jasny, przyciągający blask – coś, co sprawiało, że duchy w naturalny sposób do niej lgnęły. Tak przynajmniej powinno było to wyglądać, a Rosa nie potrafiła wytłumaczyć, dlaczego stanowiła jedną z nielicznych dusz, którą regularnie widywała Jocelyne. Podejrzewała, że ktoś – albo coś – starannie chronił małą Licavoli, dopuszczając do niej tylko tych, którzy nie zamierzali jej skrzywdzić, jednak nie miała pewności.

To, że coś jest nie tak, pierwszy raz przyszło Rosie do głowy jeszcze na krótko przed tym, jak znalazła się w korytarzu, gdzie mieścił się pokój Joce. Niespokojnie rozejrzała się dookoła, przez dłuższą chwilę zdezorientowana, bo zew, który zawsze przyzywał ją do dziewczyny, wydał się nagle bardzo słaby i anemiczny. Zamarła w bezruchu, próbując ocenić skąd brało się to dziwne uczucie, jednak żadne sensowne wyjaśnienie nie przychodziło jej do głowy. Swoją drogą, do tej pory nie poznała żadnego nekromanty, więc może takie etapy były normalne. Co więcej, po ostatniej rozmowie Jocelyne mogła dowiedzieć się dość, by zacząć uczuć panować się nad mocą i w jakiś sposób próbować się maskować. To byłoby naturalne, ale…

Wciąż pełna złych przeczuć, ostrożnie przesunęła się naprzód, decydując się skoncentrować przede wszystkim na spotkaniu z przyjaciółką. Wszystko jest w porządku, pomyślała z naciskiem, próbując przekonać samą siebie, że tak jest w istocie, ale to wcale nie było takie proste, jak mogłaby tego oczekiwać. Zawsze przejmowała się bardziej niż było to konieczne, o czym zresztą jeszcze za życia dał jej do zrozumienia Rufus, niejednokrotnie zwracając uwagę na to, że byłaby w stanie zawodzić nad więdnącymi jesienią kwiatami, nawet pomimo tego, że właśnie taka była kolej rzeczy.

No cóż, niejednokrotnie słyszała, że nie wygląda jak ktoś, kto nadawałby się na wampira – i to nawet połowicznie. Była zbyt słodka, zbyt delikatna i zbyt skora do paniki, przynajmniej na pierwszy rzut oka. Zdecydowanie nie wyglądała jak ideał istoty nieśmiertelnej – jak ktoś, kto w razie potrzeby potrafiłby odebrać życie. To nie było dla niej, zaś sam fakt tego, że żywiła się ludzką krwią, wydawał się co najmniej nienaturalny.

Jeśli po śmierci nic się pod tym względem nie zmieniło, mogła chyba założyć, że niepotrzebnie panikowała.

Pomimo usilnych starań, Rosa nie była w stanie w to uwierzyć.

Nie była pewna, w którym momencie usłyszała dziwny, początkowo zdławiony dźwięk. Potrzebowała dłuższej chwili, by zinterpretować go jako szloch – początkowo przytłumiony, jakby płacząca osoba jeszcze próbowała się powstrzymywać, żeby ostatecznie się poddać. Ten dźwięk ostatecznie pozwolił jej podjąć decyzję o tym, żeby podejść bliżej, tym bardziej, że doskonale wiedziała do kogo należał głos.

– Joce? – zmartwiła się.

Zauważyła dziewczynę przy wejściu do sypialni, drżącą i z niepokojem wpatrzoną w coś, co znajdował się na podłodze przed nią. Podeszła bliżej, natychmiast materializując u boku małej Licavoli, by móc lepie się przyjrzeć. Aż wzdrygnęła się, kiedy w tym samym momencie Jocelyne jednak osunęła się na ziemię, żeby móc podnieść skrawek papieru i błyskawicznie zmiażdżyć go w dłoni. Rosa uniosła brwi, początkowo przekonana, że to jakaś zemsta za to, że ostatnim razem mogłaby czytać dziewczynie przez ramię albo…

A potem do głowy przyszło jej coś innego i to wystarczyło, żeby poczuła się naprawę zaniepokojona.

– Hej, kochanie, co się stało? – zaryzykowała. Ostrożnie dobierała słowa, siląc się na łagodny ton, żeby dodatkowo pół-wampirzycy nie przestraszyć. Zakładała, że ta po prostu nie zorientowała się, że już nie jest sama, co zwłaszcza przy płaczu wydawało się dość prawdopodobne. – Hej, Joce…

Znowu nie doczekała się odpowiedzi i tym razem to wystarczyło, by Rosa zaczęła panikować. Pośpiesznie przykucnęła, próbując zrównać się z siedzącą przed nią dziewczyną i w przypływie desperacji machając jej dłonią przed twarzą. Czuła się niemalże tak, jak krótko po swojej śmierci, kiedy jeszcze nie oswoiła się z byciem duchem i mimo wszystko próbowała zwracać na siebie uwagę osób, które nie miały prawda dostrzec przebywającej z nimi duszy.

Co, do jasnej…?, pomyślała w przypływie frustracji, w żaden sposób nie będąc w stanie wytłumaczyć samej sobie tego, czego właśnie doświadczała. Z niepokojem spojrzała na drżącą Joce, która spróbowała nad sobą zapanować i raz po raz ocierała oczy wierzchem dłoni. W garści wciąż ściskała karteczkę, która doprowadziła ją do takiego stanu i z której treścią Rosa nie miała okazji się zapoznać.

– Joce, co się dzieje? – nie dawała za wygraną. – Nie ignoruj mnie, bo przecież obie wiemy, że mnie słyszysz i że mogę ci pomóc – wyrzuciła z siebie na wydechu, pod wpływem impulsu podrywając się na równe nogi. Stanęła tuż nad przyjaciółką, spoglądając na nią z góry i coraz bardziej zaczynając się niecierpliwić. – Jocelyne, na litość bogini…!

Chciała dodać coś jeszcze, ale powstrzymał ją cichy jęk, kiedy nekromantka nagle skrzywiła się i – nachyliwszy do przodu – chwyciła za głowę. Rosa zacisnęła usta, po czym dla pewności wycofała, ogarnięta niejasnym przeczuciem, że to właśnie ona jest przyczyną takiego stanu. To nie miało sensu, ale wszystko wskazywało na to, że Joce naprawdę jej nie widziała – jakkolwiek miałoby to być możliwe w przypadku kogoś, kto został obdarowany szczególną umiejętnością komunikowania się z umarłymi.

Raz jeszcze zmierzyła dziewczynę wzrokiem, zwracając uwagę zwłaszcza na otaczający jej ciało blask – migocącą łagodnie aurę, tym silniejszą, skoro Joce dysponowała telepatycznymi zdolnościami. To oraz zdolności nekromanty dotychczas sprawiało, że pół-wampirzyca wydawała się wręcz lśnić, przypominając Rosie rozświetlającą mrok latarnie, jednak w tamtej chwili zdecydowanie nie miała takiego wrażenia. Światło przygasło, zupełnie jakby coś więziło je w środku, tym samym odbierając jego właścicielce to, co czyniło ją wyjątkową.

– Joce…

– Nie usłyszy. – Rosa aż się wzdrygnęła, słysząc damski głos tuż za plecami. Błyskawicznie odwróciła się, mimowolnie napinając mięśnie i czując się niemalże gotową do tego, żeby rzucić się komuś do gardła, chociaż jako duch nie dysponowała szczególnie szerokim wachlarzem możliwości. – Nie jesteś w stanie się z nią skomunikować – powtórzyła ze spokojem nowo przybyła dziewczyna, zachowując się w taki sposób, jakby nic szczególnego nie miało miejsca.

Kolejny duch, jak nagle uświadomiła sobie Rosa, zawisł w powietrzu zaledwie kilka metrów od niej, być może już od dłuższego czasu z odległości obserwując Jocelyne. Dziewczyna była drobna i – przynajmniej na pierwszy rzut oka – w wieku Rosy, chociaż to w przypadku nadnaturalnych istot wcale nie było takie oczywiste. Miała rude włosy, bardzo pokręcone, przez co przypominały sprężynki. Drobna, pokryta piegami buzia i para lśniących, chociaż zdradzających przygnębienie oczu, również wydawały się dodawać nieznajomej uroku. Nie była piękna – nie w ten wyjątkowy sposób, który można było określić istoty mroku, ale na pewno wydawała się sympatyczna – przynajmniej teoretycznie.

Rosa zacisnęła usta, sama niepewna tego, jak powinna się zachować albo co powiedzieć. Dłonie nerwowo zacisnęła w pięści, mając problem z tym, żeby usiedzieć w miejscu. Zawsze była energiczna, a zwłaszcza w stresujących sytuacjach miała ochotę na to, żeby stale się ruszać. Co prawda wiedziała, że w ten sposób niczego nie osiągnie, ale wydawało jej się to o wiele bardziej sensowne, dając przynajmniej względne poczucie tego, że działała.

– Co masz na myśli? – zaniepokoiła się. Dla pewności jeszcze odrobinę odsunęła się od Joce, starając się ustawić w taki sposób, żeby osłonić dziewczynę przed potencjalnym niebezpieczeństwem. – Kim jesteś?

– Mam na imię Carol – oznajmiła ze spokojem dziewczyna, mimo uszu puszczając wcześniejsze pytanie Rosy.

Carol. Już słyszała to imię, chociaż nie od razu zapanowała nad mętlikiem w głowie na tyle, żeby przypomnieć sobie szczegóły tego, co Joce zapisała w swoim pamiętniku. Nerwowo obejrzała się przez ramię, mimowolnie spoglądając na skuloną za jej plecami dziewczynę, żeby upewnić się, czy oby na pewno nic się nie zmieniło. Jocelyne wciąż kuliła się na ziemi, przyciskając place do skroni, choć już przynajmniej nie sprawiała wrażenia kogoś, kto aż tak bardzo cierpi z powodu bólu głowy.

– Co tutaj się dzieje? – zapytała z niedowierzaniem Rosa, chcąc nie chcąc zwracając się do swojej rozmówczyni. – Wiem, kim jesteś. Joce cię widziała, ale…

– Ale teraz już mnie nie widzi – przerwała jej Carol. – A to niedobrze. Bardzo niedobrze…

Rosa poczuła, że znowu zaczyna tracić cierpliwość.

– Powiedz mi coś, czego nie wiem – jęknęła, nie kryjąc frustracji. W pośpiechu przemieściła się, materializując tuż przed dziewczyną i przez ułamek sekundy mając ochotę energicznie nią potrząsnąć. Co prawda w ten sposób nie zrobiłaby nikomu krzywdy, ale może przynajmniej poczułaby się chociaż odrobinę lepiej. – Co jej jest? Coś wiesz, prawda? – drążyła, aż nazbyt świadoma tego, że znalazła kogoś, kto będzie w stanie udzielić jej odpowiedzi.

Było coś niepokojącego w spojrzeniu, którym Carol obdarowała niczego nieświadomą Jocelyne. Oczy dziewczyny wydawały się niepokojąco wręcz poważne i obojętne, jakby to, co miała do zakomunikowania, było zbytnio niepokojące, by mogła pozwolić sobie na dopuszczenie emocje. To nie poprawiło Rosie nastroju, zresztą jak i świadomość tego, że cokolwiek niewłaściwego miałoby mieć miejsce.

– Sama przez to umarłam – wyznała Carol.

Rosa poruszyła się niespokojnie, całkowicie wytrącona z równowagi. Początkowo czuła się nawet gotowa, by pod wpływem impulsu przytulić w pełni obcą sobie dziewczynę, ale w ostatniej chwili zdołała się powstrzymać. W zamian była w stanie tylko patrzeć i czekać, chociaż nawet przyczyny swojego zachowania nie potrafiła jednoznacznie określić.

Carol westchnęła cicho, po czym z wolna zaplotła ramiona na piersiach. Wciąż wpatrywała się w Jocelyne, chociaż z równym powodzeniem mogła dziewczyny nie widzieć. Myślami wydawała się być gdzieś daleko, w sobie tylko znanej rzeczywistości – gdzieś w przeszłości, a przynajmniej takie rozwiązanie wydało się Rosie najbardziej prawdopodobne.

– Oni ją zabiją, prędzej czy później. Jeśli natychmiast stąd nie ucieknie, to skończy się dokładnie tak, jak w moim przypadku. – Carol zawahała się; głos lekko jej zadrżał, zmuszając do zamilknięcia na dłuższą chwilę. – Powiedzieli, że to pomaga… Że wtedy nie będę słyszeć ani widzieć żadnej z tych złych rzeczy, które mnie otaczały… I to faktycznie działało, przynajmniej początkowo – przyznała, po czym zaśmiała się gorzko. – Problem w tym, że dziedzictwa nie da się tak po prostu odrzucić. Nie z pomocą leków czy co tam miało być rozwiązaniem. Odcięcie od tego świata oznacza szaleństwo… Zresztą oni wcale nie chcą, żeby się od tego odcinać – dodała z powagą. Lekko przekrzywiła głowę, wciąż przypatrując się Jocelyne. – Ron będzie chciał tę moc podsycić… A Joce to wykończy.

Z tymi słowami po prostu zniknęła, zostawiając zaskoczoną Rosę samą.