Dwieście pięć

Elizabeth

Nie była pewna, jak długo trwali w ciszy, ale to nie miało dla niej znaczenia. Przy Damienie czuła się o wiele swobodniej niż przy rodzicach, chłopak zresztą nie próbował nakłaniać jej do jakichkolwiek wyjaśnień. Przez większość drogi Liz wpatrywała się w ciemność za oknem, jedynie sporadycznie decydując się spojrzeć na skupionego na drodze Licavoliego. Podejrzewała, że wcale nie potrzebował aż tyle uwagi, żeby swobodnie prowadzić samochód, nie ryzykować wypadku, ale nie skomentowała tego nawet słowem, dochodząc do wniosku, że oboje mieli prawo do tego, żeby czuć się podenerwowanymi. W głowie miała pustkę, więc tym bardziej była chłopakowi wdzięczna za milczenie oraz za to, że nie próbował zmuszać jej do żadnych bardziej szczegółowych dyskusji, tym bardziej, że nie miała na nie najmniejszej nawet ochoty.

Tak naprawdę nie miała pewności co do tego, czy spotkanie z babcią jakkolwiek rozjaśni sytuację. Na pewno ufała jej bardziej niż rodzicom, co wydało jej się nagle na swój sposób śmieszne i smutne, choć musiała przyznać, że tak było od zawsze. Pomagała w sklepie odkąd tylko sięgała pamięcią, kobieta zresztą zawsze traktowała Elizabeth nie jak małą, głupią dziewczynkę, ale kogoś, kto potrafi poradzić sobie w życiu. Co więcej, Liz doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że gdyby nie wielokrotne stawiennictwo babci, rodzice pewnie już dawno temu zamknęliby ją pod kloszem, co jak nic dodatkowo popsułoby ich relacje. Tak czy inaczej, to właśnie Ninie zawdzięczała znamienitą większość tego, co miała, więc w naturalny sposób zdecydowała zwrócić się do niej.

Najbardziej przerażające było to, że babcia wiedziała, a przynajmniej tyle wywnioskowała z rozmowy rodziców. Zabawne, ale nawet nie była tym stanem rzeczy zaskoczona, być może do tego zniechęcona efektami wymiany zdań z rodzicami, że było jej już wszystko jedno. Wcale nie była taka pewna tego, czego chciała się dowiedzieć albo czego powinna się spodziewać, ale nie dbała o to. Nina wiedziała i chciała ją wtajemniczyć, więc jedynym, o co mogła mieć do niej żal, bez wątpienia było co najwyżej to, że mogła w jakikolwiek sposób ulec rodzicom.

Damien nie potrzebował szczegółowych wyjaśnień co do tego, gdzie i dlaczego powinien jechać. Milczał, bez większego problemu wjeżdżając w kolejne uliczki, a ostatecznie zatrzymując się w jednej z zaciemnionych, rzadziej używanych przecznic, gdzie nikt nie miał być w stanie ich zauważyć. Nie miała pewności, czy zrobił to specjalnie, czy może już z przyzwyczajenia wolał zachować ostrożność, ale nie czuła się szczególnie zaniepokojona tym, że mogłaby zostać sam na sam z kimś, kto okazjonalnie pił krew. Sam Damien twierdził, że z zabijaniem było mu nie po drodze, jakkolwiek miała to rozumieć. W istocie musiała przyznać, że ktoś, kto uzdrawiał dotykiem, nie nadawał się na zawodowego mordercę, choć jednocześnie uderzyło ją to, że chłopak nie powiedział, że nigdy nie zdarzyło mu się zabić. Teoretycznie to powinno było ją zaniepokoić, zresztą jak i perspektywa tego, że okazjonalnie mógłby chłeptać krew w jakiejkolwiek postaci, ale…

Cóż, w jej oczach nie zmienił się nawet w najmniejszym stopniu. Nadal był tym samym, przystojnym chłopakiem, którego wielokrotnie widywała w szkole i który zawsze imponował jej wiedzą. Dobry, nienaganny uczeń, na dodatek miły i uczynny, o czym mogła przekonać się niejednokrotnie. Było coś niezwykłego w jego uśmiechu, spojrzeniu i tonie, kiedy zdarzało im się ze sobą rozmawiać, najczęściej kiedy szczerze nieznoszącej chłopaka Eleny nie było w pobliżu. Wszystko, czego się dowiedziała, powinno było wzbudzić w niej lęk i sprawić, że spojrzałaby na Damiena inaczej, jednak nic podobnego nie miało miejsca. No, może teraz dodatkowo zdawała sobie sprawę z tego, że chłopak już dwukrotnie uratował jej życie, a to również o czymś świadczyło – a już zwłaszcza o nim.

Potwory zdecydowanie nie zachowywały się w ten sposób, prawda?

Być może była naiwna, ale również to nie miało dla niej najmniejszego nawet znaczenia. Wszystko było nie takie, jak być powinno, a Liz potrafiła co najwyżej marzyć o ukojeniu, które nie nadchodziło. Obecność Damiena, którego wolała trzymać na dystans przez kilka ostatnich dni, nagle zaczęła jawić jej się jako prawdziwe wybawienie, a dziewczyna samej sobie nie potrafiła wytłumaczyć, co takiego podkusiło ją, żeby go unikać. Przecież był po jej stronie, poza tym przez cały ten czas dbał o jej bezpieczeństwo. Już pokazał, że mogła z nim porozmawiać i że jest w stanie jej bronić, nawet jeśli szaleństwem wydawało się to, że mógłby chcieć ryzykować życie dla zwykłej śmiertelniczki. W pamięci wciąż miała tamten pocałunek, nagle uświadamiając sobie, że wcale nie miałaby nic przeciwko temu, żeby go powtórzyć, co jak nic świadczyło o tym, że całkiem już postradała zmysły.

Mimowolnie pomyślała o tym, że chłopak chyba wspominał coś na temat tego, że tacy jak on potrafią przenikać cudze umysły i serce jak na zawołanie zabiło jej szybciej. Gdyby tylko zechciał, mógłby spenetrować jej myśli, poznając najskrytsze sekrety, wątpliwości i pragnienia. Nie miała pojęcia czy to dobrze, czy może wręcz przeciwnie, ale starała się to ignorować, podświadomie czując, że Damien nie byłby w stanie w tak rażący sposób naruszyć jej prywatność. Podejrzewała, że rodzice wyśmialiby ją, gdyby oznajmiła, że ufa przemiłemu krwiopijcy, ale nie chciała zastanawiać się nad tym, jak bardzo naiwnym była ślepa wiara w to, że ktoś, kto z założenia powinien być bestią, w rzeczywistości był dobry. Znała Damiena i jego rodzinę, ci zaś do tej pory nie zrobili jej krzywdy; mogła mieć żal o to, że ją okłamywali, ale wraz z biegiem czasu, powoli zaczynała rozumieć to, że tak naprawdę wyświadczali jej w ten sposób przysługę, chroniąc przed czymś, czego nigdy nie powinna była się dowiedzieć. Inaczej sprawy miały się z rodzicami, którzy dogłębnie ranili ją każdym kolejnym sekretem i kłamstwem, zwłaszcza tak poważnym jak ciągła obecność Jasona, ale to stanowiło sprawę drugorzędną, której nie chciała analizować.

– Jesteśmy na miejscu – usłyszała. Mimowolnie wzdrygnęła się, bo jakikolwiek dźwięk po tak długim okresie ciszy, wydawał się brzmieć nienaturalnie – zwłaszcza w ciasnym samochodzie. – Liz…

– Tak – zreflektowała się pośpiesznie. – Dziękuję ci.

Dziękuję? Co ty pieprzysz?, warknęła na siebie w duchu, ogarnięta niepokojącym wrażeniem, że właśnie jest na dobrej drodze do tego, żeby zrobić z siebie idiotkę. Czuła się dziwnie, jakby oderwana od rzeczywistości i wewnętrznie pusta, co jak nic było efektem szoku. Była świadoma przenikliwego spojrzenia czekoladowych oczu obserwującego ją chłopaka, ale z wprawą udawało się jej ignorować taki stan rzeczy i zachowywać się tak, jakby nic wartego uwagi nie miało miejsca.

Nie była pewna kiedy i dlaczego dotychczas ciasny samochód wydał jej się o wiele za duży, by nie rzec, że wręcz ogromny. Zadrżała niekontrolowanie, bynajmniej nieusatysfakcjonowana dzielącą ją od chłopaka odległością – raptem kilkunastu centymetrów, które nagle zaczęły jej się jawić jako olbrzymia przepaść. Nagle zapragnęła przesunąć się bliżej, w nadziei na to, że Damien po raz kolejny zdecyduje się otoczyć ją ramionami, a później już nie puści. Nie miała pojęcia, czy możliwym było, żeby czyjekolwiek objęcia z dnia na dzień stały się dla niej symbolem bezpieczeństwa i upragnionym, znajomym miejscem w którym chciała si znaleźć, ale z drugiej strony… właściwie dlaczego nie?

Zadrżała niekontrolowanie, nie tyle z zimna, co od nadmiaru skumulowanych w jej wnętrzu emocji. Spróbowała ostrożnie przesunąć się w stronę Damiena, obojętna na to, co ten mógł sobie o jej zachowaniu pomyśleć. Zauważyła, jego oczy rozszerzyły się nieznacznie, zdradzając jakieś bliżej nieokreślone emocje; udało jej się rozpoznać zaskoczenie, ale i coś, co po chwili wahania zinterpretowała jako nadzieję, jakkolwiek nieprawdopodobne by się to nie wydawało. Chociaż nie sądziła, że to w ogóle możliwe, chłopak wydał jej się niemniej podenerwowany, co i ona, jakby właśnie działo się coś wyjątkowego i bardzo dla niego ważnego.

Bzdura. Niby dlaczego miałby być jakkolwiek podekscytowany tym, że byli razem? Co prawda przez myśl przeszło jej, że jako człowiek, mogła stanowić dla niego pokusę, chociaż wcale nie miała wrażenia, żeby spoglądał na nią tak, jakby mogła zostać jego potencjalnym obiadem. Nigdy wcześniej nie przypuszczała, że będzie musiała zwracać uwagę na takie szczegóły, zmuszona do rozważania tego, czy jej towarzysz przypadkiem nie ma ochoty na to, żeby przegryźć jej tętnicę, ale pomimo całej abstrakcyjności sytuacji, wcale nie miała ochoty na ucieczkę z krzykiem. Wręcz przeciwnie – coś przyciągało ją do tego chłopaka, coraz bardziej i bardziej, tym samym sprawiając, że jakiekolwiek środki bezpieczeństwa albo podszepty intuicji zeszły gdzieś na dalszy plan.

– Chcesz… – Damien zawahał się, po czym westchnął cicho. – Mam na ciebie zaczekać? Liz, posłuchaj…

Nie odpowiedziała, w zamian pod wpływem impulsu przysuwając się bliżej. W ten sposób skutecznie zamknęła mu usta, co mogłoby okazać się całkiem zabawne, gdyby nie sytuacja w której się znajdowali. Miała kilku chłopaków, o ile tym mianem mogła nazwać jakieś przelotne związki z rówieśnikami ze szkoły. Tak czy inaczej, kwestia pocałunków i sposób „obchodzenia się” z mężczyznami nigdy nie musiała się uczyć, potrafiąc zarówno zainteresować sobą płeć przeciwną, jak i wyznaczyć granice, których nigdy nie przekraczała. Jasne, nie była w tym aż taka dobra, jak Elena, nigdy też nie cieszyła się aż takim zainteresowaniem, jednak nigdy nie narzekała na ignorancje. W efekcie miała kiedy i jak nabrać doświadczenia, a jednak siedząc w tamtym samochodzie albo już wcześniej, kiedy rozmawiali na balkonie… Prawda była taka, że czuła się jak nieświadoma spraw dorosłych dziewczynka, próbująca odnaleźć się w czymś zupełnie nowym i dotychczas jej zakazanym.

Damien wcale nie zachowywał się lepiej, chociaż to nie powstrzymało go przed tym, by jak gdyby nigdy nic ująć jej twarz w obie dłonie. Zadrżała mimowolnie, kiedy niemalże z czułością przesunął kciukami po jej policzkach. Ich spojrzenia spotkały się, a Liz doszukała się w jego oczach czegoś takiego…

Nie była pewna, które z nich jako pierwsze zaczęło dążyć do pocałunku. Wiedziała jedynie, że w pewnym momencie ich usta się spotkały, a pocałunek sprawił, że momentalnie poczuła się tak, jakby mogła latać. Wszelakie wątpliwości zniknęły, strach zszedł na dalszy plan, a Liz poczuła się tak, jakby nic złego w ostatnim czasie nie miało miejsca. Poczuła, że palce chłopaka wplatają się w jej włosy, a chwilę później bardziej stanowczo przyciągnął ją do siebie. Rozluźniła się, kiedy wziął ją w ramiona, całując w sposób, który zdecydowanie nie należał do tego, którego mogłaby się spodziewać po kimś, komu powinna być obojętna. Wciąż nie była w stanie określić własnych emocji, nie wspominając o jego odczuciach czy myślach. Dla Liz liczyło się tylko i wyłącznie to, że oboje wydawali się czerpać radość z tego, co robili; wszystko inne schodziło na dalszy plan, a ona nawet nie próbowała się przed tym wzbraniać.

Chciała czegoś więcej, chociaż to wydawało się szalone. Pragnęła bliskości bardziej niż kiedykolwiek wcześniej, poddając się kolejnym pocałunkom, pieszczotom i możliwości dotykania siebie nawzajem. Damien nie pozostawał jej dłużny, jakimś cudem będąc w stanie posadzić ją sobie na kolanach, chociaż nie sądziła, że to w ogóle możliwe na tak małej przestrzeni. Wiedziała jedynie, że dawno nie czuła się aż tak rozbita emocjonalnie, niepewna tego, kim jest, czego chce i czy przypadkiem nie zostanie zamordowana przez własnego brata.

– Nie zostawisz mnie teraz, prawda? – zapytała pod wpływem impulsu. Dyszała ciężko, ledwo łapiąc oddech i samej sobie nie potrafiąc wytłumaczyć tego, jakim cudem wciąż była wstanie utrzymać się w pionie. – Nic już nie wiem. Czy Jason…?

– Nie było go w pobliżu twojego domu, a przynajmniej ja nic o tym nie wiem – przyznał, a ona jęknęła.

Więc jednak słusznie podejrzewała, że przez cały ten czas ją pilnował! Zamrugała nieco nieprzytomnie, wbijając w niego oszołomione spojrzenie i próbując stwierdzić, czy jest bardziej zaskoczona, czy może zaniepokojona tym, że mógłby ją śledzić. Dopiero po dłuższej chwili doszła do wniosku, że w gruncie rzeczy jest jej wszystko jedno, tym bardziej, że mógł polować na nią niebezpieczny, spragniony zemsty wampir, który…

Nie, zdecydowanie nie chciała o tym myśleć.

– Dlaczego? – nie wytrzymała, decydując się wprost zadać pytanie, które już od dłuższego czasu nie dawało jej spokoju. – Przyjaźniłam… Przyjaźnię – poprawiła się, bo czas przeszły wzbudził w niej nieopisany wręcz żal, którego nie była w stanie znieść – się z Eleną, ale to jeszcze o niczym nie świadczy. Nic nie jesteś mi winien – zapewniła, a chłopak prychnął, sprawiając wrażenie co najmniej oszołomionego jej słowami.

– Naprawdę uważasz, że ja myślę takimi kategoriami, Liz? – zapytał z niedowierzaniem. – Bez znaczenia jest to, czy okazyjnie mam ochotę zabić Elenę… Pewnie zrobiłbym coś podobnego nawet, gdybym miał do czynienia z dziewczyną, która wcale mi się nie podoba – dodał, po czym musiał uświadomić sobie, jak to zabrzmiało, bo lekko zmarszczył brwi. – Mam oczywiście na myśli ratowanie życia, a nie… Sama wiesz.

Och, wiedziała, a przynajmniej miała taką nadzieję. Chodziło mu o pocałunki, które wzbudzały w niej tak wiele emocji. Trzymał ją w ramionach i czuła się po prostu dobrze, pozwalając żeby metodycznie przesuwał dłońmi po jej plecach. Nie była pewna czy to reakcje jej własnego organizmu, czy może specyficzna cecha Damiena, który zawsze wydawał jej się cieplejszy niż powinien, ale czuła przyjemne gorąco, które raz po raz rozchodziło się po całym jej ciele. Chłopak sprawiał, że wszystko było inne, Liz z kolei nawet nie chciała brać pod uwagę tego, że jej odczucia mogłyby sprowadzać się wyłącznie do wyobrażenia albo próby bronienia się jej umysłu przed prawdą. To było coś więcej, z kolei ona…

– Podobam ci się? – wypaliła, uczepiając się słowa klucza, które przewinęło się przez jego wypowiedź.

Nawet nie odpowiedział, w zamian jak gdyby nigdy nic muskając wargami jej usta. Przymknęła oczy, porażona intensywnością doznań i tego, jak jej ciało reagowało na wszystko, co działo się pomiędzy nimi. Chciała czegoś więcej, pragnąć słowami opisać ten nieoczekiwany zwrot w relacjach jej i Damiena, chociaż to wydawało się co najmniej trudne. Potrzebowała czegokolwiek, co mogłaby uznać za punkt zaczepienia; jakiegokolwiek stałego elementu, bo tego brakowało jej w ostatnim czasie – swego rodzaju stabilizacji i dowodu na to, że cokolwiek miało jeszcze prawo się unormować. Damien nieświadomie dawał jej o wiele więcej, aniżeli mogłaby oczekiwać, nie wspominając o tym, że najwyraźniej nie satysfakcjonowało go ograniczenie się tylko i wyłącznie do uratowania jej życia.

Chyba zaczynała podejrzewać, co takiego miało miejsce, choć wciąż bała się skutków zbyt pochopnego wyciągnięcia wniosków. Z drugiej strony, jak inaczej miałaby zinterpretować drobiazgi na które wcześniej nie zwróciła takiej uwagi, jak by wypadało? Co powinna sądzić o tym, jak – niby to przypadkiem – znajdował ją, kiedy była sama w bibliotece? Jak czasami rozmawiali i miała wrażenie, że ją obserwował – i to nawet wtedy, kiedy była razem z Eleną? Co w końcu powinna myśleć o tym, że to właśnie on pojawił się, kiedy zaatakował ją tamtej demon i później, kiedy Jason…? A teraz opiekował się nią i wydawał się być gotowym stanąć na głowie, jeśli tylko w ten sposób mógłby zapewnić jej bezpieczeństwo. To w znacznym stopniu wykraczało poza ramy zwykłego poczucia obowiązku albo przyzwoitości, skoro nigdy tak naprawdę nie musiał być za nią odpowiedzialny. To była jego decyzja, a jednak podjął ją bez chwili wahania, byleby tylko być w stanie cokolwiek zdziałać.

Jak mogła wcześniej się nie zorientować? Przecież czuła, że to trwało już od dłuższego czasu, być może od chwili ich pierwszego spotkania, chociaż…?

– Mój Boże, Damien… – wyrwało jej się.

Mimowolnie odsunęła się w tył, by móc na niego spojrzeć. Dłoń przycisnęła do ust, bojąc się dodać cokolwiek więcej, by przypadkiem nie zrobić z siebie kretynki. Już i tak miała problem z tym, żeby zebrać myśli; dodatkowe komplikacje były jej całkowicie zbędne, zresztą – co również sobie uświadomiła – zdecydowanie nie zniosłaby odrzucenia. Nie teraz, skoro sama zaczynała dochodzić do wniosku, że pomiędzy nimi istniało coś, co stopniowo przybierało na trwałości, a co naprawdę zaczynało się jej podobać.

Wyprostował się na swoim miejscu, przeczesując miedziane włosy palcami i robiąc sobie na głowie jeszcze większy bałagan. Jego oczy wręcz pałały, co sprawiło, że Liz doszła do wniosku, że sama pewnie wygląda niewiele lepiej. Na ustach wciąż czuła jego pocałunki, napuchniętymi wargami pragnąc raz jeszcze pokusić się o jakąkolwiek pieszczotę. Wciąż była roztrzęsiona, poza tym jakaś jej cząstka nadal drżała ze złości na wspomnienie rozmowy z rodzicami, ale w tamtej chwili to wszystko straciło na znaczeniu wyparte przez inne, o wiele istotniejsze kwestie.

– Może… Ech, jesteś pewna, że nie chcesz przenocować u mnie? – zapytał z wahaniem; nie wyczuła w jego głosie przymusu, Damien zresztą nigdy nie jawił jej się jako ktoś, kto byłby w stanie uwieść dziewczynę, a później ją porzucić.

Nerwowo przygryzła dolną wargę, przez dłuższą chwilę najzwyczajniej w świecie zaczynając się wahać. Perspektywa była kusząca, nawet jeśli nie miała pewności, jak mogłaby tak po prostu wejść do domu ze świadomością tego, że otaczają ją istoty nieśmiertelne. Co prawda mogłaby to ignorować, a z czasem nawet się przyzwyczaić, ale to mogłoby okazać się dość problematyczne, gdyby Damien zaczął zwracać się per „mamo” i „tato” do osób, które do tej pory uważała za jego rodzeństwo – i to na dodatek zbliżone wiekowo. Teraz już nie musiał udawać, a i ona nie wyobrażała sobie tego, że mogłaby przymuszać go do zachowywania się w sposób, który nie był mu właściwy. Mogła się założyć, że odetchnął, kiedy w końcu znalazł sposobność po temu, by wyznać jej prawdę, nawet jeśli konsekwencje tej decyzji mogły okazać się naprawdę poważne – i to najdelikatniej rzecz ujmując.

– Muszę porozmawiać z babcią – zadecydowała, siląc się na zdecydowany ton. Odrzuciła włosy na plecy, w pośpiechu próbując doprowadzić się do przynajmniej względnego porządku. – Poradzę sobie, o ile pójdziesz ze mną. Gdyby coś poszło nie tak, to wtedy…

– Nie ma sprawy – zapewnił ją pośpiesznie, nie pozostawiając jej nawet okazji do tego, żeby mogła zadać mu jakiekolwiek pytanie.

Poczuła się dziwnie, kiedy po tym wszystkim oboje znaleźli się na chłodnym, wieczornym powietrzu, ale starała się o tym nie myśleć. Nie zastanawiając się nad tym, co robi, w pośpiechu chwyciła Damiena za rękę, po czym pociągnęła go za sobą, na oślep zmierzając ku znajomemu budynkowi. Babcia mieszkała nad antykwariatem, a Liz dobrze wiedziała, gdzie znajdowało się tylnie, prowadzące do niewielkiej klatki schodowej wejście. Co prawda nie miała pewności, czy lubiąca przesiadywać do późna w sklepie Nina wróciła do mieszkania, ale…

Zdążyli zaledwie wejść na schody, kiedy Damien wyraźnie się spiął. Spojrzała na niego w panice, spodziewając się dosłownie wszystkiego – i to łącznie z oświadczeniem, że wyczuwał obecność Jasona albo… kogokolwiek innego – jednak nic podobnego nie miało miejsca.

W zamian Licavoli niespokojnie spojrzał ku góry, wprost na smukłą postać, która ze spokojem stała u szczytu schodów i… jak gdyby nigdy nic mierzyła w niego czymś, w czym Elizabeth w oszołomieniu rozpoznała naładowaną, w pełni gotową do natychmiastowego użycia kuszę.

Jakby tego było mało, śmiercionośna broń znajdowała się w rękach ni mniej, ni więcej, ale jej własnej babci.

– W tej chwili masz się odsunąć od mojej wnuczki, potworze.