Sto siedemdziesiąt siedem

Claire

Nie miała pojęcia, czy robi dobrze, ale starła się o tym nie myśleć. Dookoła panowała cisza, jednak i to nie wydawało jej się niczym niepokojącym, wręcz dając czas na to, żeby zebrała myśli i zdołała się rozluźnić. Raz po raz nerwowo przeczesywała ciemne włosy palcami albo poprawiała ubranie, samej sobie nie potrafiąc wytłumaczyć, co też przyszło jej do głowy, kiedy zdecydowała się na jeden z licznych urodzinowych prezentów od mamy – coś prostego, skromnego, ale jednak odważniejszego niż zazwyczaj, głównie przez obecność wykańczających rękawy i dół bluzeczki falbanek. Marissa ciągle narzekała na to, że znacznie bardziej wolała nosić się w sposób, który – przynajmniej teoretycznie – nie powinien był zwracać czyjejkolwiek uwagi, więc pewnie tym razem byłaby usatysfakcjonowana.

Och, zdecydowanie nie przyszłoby jej do głowy, że kiedykolwiek znajdzie się w takiej sytuacji, nawet jeśli perspektywa spotkania z chłopakiem wydawała się czymś najzupełniej naturalnym. To normalne, że każda prędzej czy później miała pokusić się wyjść na spotkanie, które na swój sposób chyba można byłoby określić mianem randki, chociaż… Nie, to nawet brzmiało dziwnie. No i czy to w ogóle była randka? Gdyby przynajmniej wiedziała, co takiego chodziło po głowie wpojonemu, zachwyconemu zmiennokształtnemu, który z takim entuzjazmem przyjął zgodę na wspólne wyjście, wtedy byłoby o wiele łatwiej, jednak przynajmniej tymczasowo w głowie miała pustkę. Dobrze czuła się z tym, że mogła przynajmniej spróbować poprawić Sethowi nastrój, tym bardziej, że sobie na to zasłużył, jednak to wciąż nie rozwiązywało wszystkich jej problemów, a już na pewno nie rozwiewało wątpliwości.

Ale była tutaj, a to chyba o czymś świadczyło. Kolejny raz zamierzała się z nim zobaczyć, tym razem być może będąc w stanie powstrzymywać się przed traktowaniem go w taki sposób, jakby przy pierwszej okazji mógł rzucić jej się do gardła. To był miły chłopak z którym całkiem dobrze rozmawiało jej się przez telefon, więc zamierzała się tego trzymać. W innym wypadku mogła co najwyżej ranić i siebie, i jego, a to zdecydowanie nie wyszłoby im na dobre. Co więcej, im dłużej i częściej myślała o całym tym wpojeniu i jego pozytywnych aspektach, tym pewniejsza swoich decyzji się czuła. Robiła to, co powinna, stopniowo oswajając się z sytuacją. Jeśli dodać do tego te wszystkie zachęcające wiersze, będące niczym niewerbalny nakaz zrobienia czegokolwiek, byleby ruszyć naprzód, to być może Seth miał okazać się jej wybawieniem – sposobem na to, żeby zapomnieć, nawet jeśli wyzbycie się takich wspomnień z pewnością nie miało przyjść ot tak.

Isabeau i mamie się udało, pomyślała mimowolnie, zupełnie machinalnie zakładając ramiona na piersiach. Wciąż pamiętała rozmowę z ciotką na temat blizn i tego, co ją samą spotkało. Jeśli chodziło o Laylę, to ta doświadczyła czegoś o wiele gorszego od ataku wilkołaków i niedoszłego gwałtu, a jednak była najbardziej ciepłą, kochającą osobą, jaką Claire miała okazję poznać. To tym bardziej wydawało się świadczyć o tym, że można i da się coś zrobić, chociaż do tej pory nie miała pojęcia jak miałaby się do tego zabrać. Być może faktycznie potrzebowała Setha albo jakiegokolwiek bodźca, który wskazałby jej odpowiedni kierunek, nawet jeśli myślenie o chłopaku jak o ewentualnej szansie na lepsze nie wydawało jej się uczciwe. Cóż, w najgorszym wypadku zawsze mogła zaoferować mu przynajmniej przyjaźń, chociaż i z tego jej ojciec najpewniej nie miał być zadowolony. Z drugiej strony, Rufus pewnie najchętniej trzymałby ją w zamknięciu, ot tak, dla bezpieczeństwa, więc prędzej czy później i tak musiałaby mu uświadomić, że takie rozwiązanie w najmniejszym stopniu jej nie satysfakcjonuje.

Krótko rozejrzała się dookoła, lustrując wzrokiem przestrzeń pomiędzy drzewami. Była jakiś kilometr od domu, w pobliżu głównej drogi, którą całkiem swobodnie mogli dojść do miasta, gdyby zaszła taka potrzeba. To wydało jej się odpowiednim miejscem na spotkanie, bo las zarówno dla niej, ja i dla Setha był całkiem znajomym, znośnym miejscem, skutecznie chroniącym przed niechcianymi spojrzeniami. Zaraz po tym mogli spokojnie przejść się dalej, a Claire z niejaką ulgą doszła do wniosku, że w otoczeniu ludzi łatwiej mogłaby zapanować nad nerwami, a może nawet się rozluźnić. Czuła zapach drzew i roślin, nie tak intensywny jak w środku lata, ale wciąż obecny; w takich warunkach nawet piżmowa woń wilków nie wydawała się taka uciążliwa, zresztą zmiennokształtni pachnieli inaczej niż wilkołaki – a przynajmniej nie tamte, które zapamiętała z hotelu. Tutaj nie musiała obawiać się duszącej woni zgnilizny, krwi i i śmierci, więc tym bardziej wszystko było w porządku.

Gdzieś w oddali słyszała szum przemykających drogą samochodów, ale prawie nie zwracała na to uwagi. Delikatne, choć przenikliwie zimne powietrze raz po raz muskało jej odsłoniętą skórę, bawiąc się nielicznymi, pozostałymi na drzewach liśćmi. Znamienita większość szeleściła pod jej stopami, tworząc miękki, stanowiący element podłoża dywan. Poprawiła rozpiętą kurtę, mimowolnie zaczynając zastanawiać się nad tym, czy nie ubrała się trochę za lekko; pogoda nie czyniła jej szczególnej różnicy, ale przebywanie z ludźmi wymagało poświęceń, o czym przekonywała się za każdym razem, kiedy wraz z kuzynami pojawiała się w szkole. Było inaczej niż w Mieście Nocy i chociaż brakowało jej znajomych ulic oraz bezpieczeństwa (W porządku, może miejsce zamieszkane przez samych nieśmiertelnych nie było wyjątkowo przyjazne, ale tylko szaleniec pokusiłby się o ruszenie córki Rufusa.), Seattle również miało w sobie coś, co sprawiało, że czuła się dobrze – tym bardziej, że tutaj nareszcie zaczynała żyć, a przynajmniej tak czuła.

Cichy szelest wyrwał ją z zamyślenia, sprawiając, że wyprostowała się niczym struna. Błyskawicznie zwróciła się w odpowiednim kierunku, zmuszając do tego, żeby z wolna opuścić ramiona wzdłuż ciała i tym razem nie przywitać swojego towarzysza powarkiwaniem i pozycją obronną. Co prawda podejrzewała, że wciąż wygląda na przestraszone, płochliwe zwierzątko, które ktoś nieopatrznie zamknął w klatce, ale i nad tym starała się panować. Swoją drogą, chyba nawet udało jej się blado uśmiechnąć, kiedy w końcu zauważyła Setha, chociaż nie miała pewności, czy ten gest wyszedł jej na tyle szczerze, jak mogłaby tego oczekiwać.

– Cześć – usłyszała. Chłopak zatrzymał się gwałtownie, po czym z uwagą zmierzył ją wzrokiem; jego ciemne oczy błyszczały intensywnie, a Claire z zaskoczeniem pomyślała sobie, że gdyby nie jej reakcje i to, że bał się ją do siebie zrazić, być może pokusiłby się o impulsywne wzięcie jej w ramiona. – Ła… Ładnie wyglądasz – dodał po chwili, chyba jedynie cudem będąc w stanie wykrztusić z siebie chociaż słowo.

– Dziękuję.

Mimo wszystko poczuła, że rumieni się jak piwonia, tym bardziej, że nie pamiętała już, kiedy ktoś prócz Lucasa pokusił się o komplementy pod jej adresem. No, może jeszcze Gabriel, ale on jako wujek się nie liczył, tym bardziej, że miał w zwyczaju czarować zarówno żonę, jak i swoje siostry. Jako jedyna siostrzenica nie miała szans się uchować, tym bardziej, że już wielokrotnie słyszała, że brakuje jej pewności siebie. Uwagi na temat urody, genów i cech Licavolich również nie były jej obce, chociaż zdecydowanie nie czuła się nawet w połowie tak piękna i wyjątkowa, jak jej matka albo którakolwiek z innych należących do rodziny kobiet.

Jeśli z kolei chodziło o komplementy… Cóż, na pewno słyszała kilka od Deana, chociaż do tej pory nie potrafiła stwierdzić czy były szczere, czy może z przyzwyczajenia pokusił się o to, by spróbować owinąć ją sobie wokół palca. Jakaś jej cząstka wciąż nie mogła uwierzyć w to, że wszystko, co działo się pomiędzy nimi mogłoby być do końca udawane – wyłącznie grą, która na dłuższą metę nie miała znaczenia – jednak myślenie o tym teraz, kiedy wampir był martwy, a na koniec próbował ją zabić, nie miało sensu.

– Ehm… Jesteś sama? – zapytał po chwili wahania Seth, krótko omiatając spojrzeniem okolicę. – Zrozumiałbym, gdyby nie, chociaż… – Urwał, po czym wzruszył ramionami.

– Nie martw się, nikt nas nie obserwuje. Chociaż wiedzą, gdzie poszłam – dodała, co w gruncie rzeczy było prawdą.

No cóż, przynajmniej Cullenowie wiedzieli i to na tę chwilę musiało wystarczyć. Esme była nawet na tyle miła, żeby powiedzieć jej, gdzie ewentualnie mogliby się z Sethem przejść, żeby spędzić kilka miłych godzin. To z nią w pierwszej kolejności zdecydowała się porozmawiać, nie musząc nawet dodawać, by jak na razie zachowali kwestię jej wyjścia dla siebie. Mama bez wątpienia by się ucieszyła, ale…

– I tak dzięki, że w ogóle chciałaś przyjść. – Seth przystanął, a ona z niejaką ulgą przekonała się, że wciąż pamiętał o dystansie, który narzuciła podczas ostatniego spotkania. To, że sam zdecydował się dostosować, dając jej pełną swobodę działania, momentalnie poprawiło jej nastrój sprawiając, że poczuła się przy nim o wiele pewniej. – Jakieś życzenia? Albo możemy postać sobie w lesie, czemu nie. Ostatnio było miło.

– To ty mnie zaprosiłeś – przypomniała i zdołała się uśmiechnąć na widok jego skonsternowanej miny. – Tędy dojdziemy do miasta. Na razie nie pada, więc chyba nigdzie nam się nie śpieszy, prawda?

Najwyraźniej mu to odpowiadało, bo energicznie skinął głową. Chociaż to ona lepiej orientowała się w okolicy, ruszył przodem, by znowu nie zaczęła się spinać przez to, że znajdował się tuż za jej plecami. Początkowo bez pośpiechu podążała za nim, po chwili jednak stwierdziła, że nie będzie aż tak źle, jeśli spróbuje się z nim zrównać. Podeszła bliżej, podświadomie czekając na znajomy, wewnętrzny opór, który nakaże jej zwiększyć odległość, ten jednak się nie pojawił, a Claire z zaskoczeniem przekonała się, że z własnej woli zdołała podejść bliżej niż kiedykolwiek wcześniej, może pomijając ten jeden raz, kiedy Seth impulsywnie chwycił ją za rękę.

– Twoja siostra dalej jest złośliwa, kiedy chodzi o mnie? Przez telefon wydawałeś się podminowany – zagaiła, powoli zaczynając mieć dość przeciągającego się milczenia.

– Bo Leah jest wredna – oznajmił z rozbrajającą wręcz szczerością. – Serio, nie przejmuj się nią. Ona tak ma, że regularnie wkurza wszystkich wokół, a już zwłaszcza mnie. Uroki rodzeństwa, jeśli wiesz, co mam na myśli.

– Hm, chyba tak… Widzę jak zachowują się moi kuzyni – przyznała, a Seth uśmiechnął się blado.

– Dalej nie dociera do mnie to, jak was dużo. To, że Nessie nie będzie z Jake'm też… Nie wierzę, że poleciał na Shelby.

– Shelby jest tutaj? – zapytała pod wpływem impulsu.

Zmarszczył brwi, po czym spojrzał na nią z zaciekawieniem.

– Och, fakt… Przecież byli w tym waszym mieście kilka lat temu – uświadomił sobie. – To okropne, że musiałaś ją poznać. Jest chyba nawet gorsza od Lei – stwierdził, ale Claire jedynie pokręciła głową.

– Gdyby nie ona, chyba by mnie tutaj nie było – przyznała z wahaniem, zupełnie machinalnie zaplatając ramiona na piersiach.

Tym razem zaskoczyła na tyle, że aż przystanął i spojrzał na nią z zaciekawieniem.

– Przez Shelby? – powtórzył takim tonem, jakby to była najbardziej nieprawdopodobna, szokująca wieść, jaką usłyszał w ostatnim czasie.

– Co w tym dziwnego? – zapytała wymijającym tonem. – Nie wiem, co powiedział ci Jacob, ale to, że boję się wilków… Ale ona mnie uratowała, tylko…

– Tylko nie chcesz o tym mówić – przerwał jej, zanim zdążyła zebrać myśli. – To jest w porządku, Claire. Jeśli będziesz chciała, wtedy porozmawiamy, ale nie oczekuję tego już teraz.

Otworzyła i zaraz zamknęła usta, zaskoczona jego podejściem. Obserwując Setha, wciąż widziała sympatycznego dzieciaka o dość specyficznym poczuciu humoru, nawet jeśli to wciąż nie wykluczało tego, że mógł okazać się rozsądny. Niemniej był taki, o czym przekonała się, słuchając go w tamtej chwili i nie dowierzając temu, jak bardzo empatyczny się okazał. To było trochę jak myślenie o poważnym Lucasie – nienaturalne, chociaż możliwe, z tą tylko różnicą, że Setha tak naprawdę nie miała okazji jeszcze poznać.

– Tylko że ja chyba tego potrzebuję – przyznała zgodnie z prawdą. – Nawet nie podziękowałam Shelby, chociaż miałabym za co. Wiem, że mój ojciec najpewniej też tego nie zrobił, bo to nie w jego stylu – dodała po chwili zastanowienia.

– Jak znam Shell, to pewnie i tak jej to nie obeszło. Słuchanie podziękowań od wampirów zdecydowanie nie jest w jej stylu, jeśli wiesz, co mam na myśli. – Seth wywrócił oczami. – Wiesz, że mnie wyśmiała, jak dowiedziała się, że się w ciebie wpoiłem? Mówiła, że tracę czas, chociaż… O rany, tylko nie pomyśl, że znowu naciskam. Zero presji.

Zamierzał ją teraz zapewniać o tym niemalże na każdym kroku. To było urocze, musiała przyznać, chociaż jednocześnie sprawiało, że zaczynała mieć do siebie o to pretensje. Nie miała pojęcia, jak los mógł być tak przewroty, by to właśnie ją postawić na drodze tak przemiłego chłopaka, chociaż to na dłuższą metę nie miało znaczenia. Wiedziała jedynie, że gdyby Seth miał swobodę przy wyborze dziewczyny, jego wybranka byłaby bez wątpienia wielką szczęściarą, mogąc liczyć na wsparcie kogoś takiego.

– Wiem o tym. W końcu dałam wyciągnąć się na pizzę, prawda? – zauważyła, siląc się na lekki ton. Spojrzał na nią z zaciekawieniem, chyba odrobinę zaskoczony.

– Więc to z pizzą było na poważnie? To znaczy… Wiesz, Leah ma trochę racji – dodał, po czym wzruszył ramionami. – Jesteś pół-wampirem.

– I po części włoszką. To akurat po mamie – oznajmiła z olśniewającym uśmiechem. – Nie sądzę, byśmy tutaj znaleźli coś, co przypominałoby prawdziwą włoską kuchnię albo to, co potrafi wyczarować wujek Gabriel, ale nie zaszkodzi spróbować. To, że pijemy krew, jeszcze nie znaczy, że na randki chodzimy polować – obruszyła się, przez dłuższą chwilę nawet nie zastanawiając się nad odpowiednim doborem słów.

Seth zatrzymał się gwałtownie, po prostu zastygając w bezruchu. Z wrażenia omal na niego nie wpadła, w ostatniej chwili wytracając prędkość. Serce zabiło jej szybciej, kiedy poczuła bijące od ciała zmiennokształtnego ciepło, ale powstrzymała się przed cofnięciem się o krok.

– Więc to jest jednak randka? – wypalił, a ona przez dłuższą chwilę miała wielką ochotę na to, żeby się schować.

– Nie mam pojęcia – przyznała zgodnie z prawdą. – Nigdy dotąd… Ech, nie miałam zbyt wielu rozrywek do tej pory.

– Naprawdę jesteś sama? – zapytał z powątpiewaniem.

Wzruszyła ramionami. Do tej pory było jej z tym dobrze.

– Szczerze powiedziawszy, to od urodzenia mieszkałam w tunelach pod miastem. Musieliśmy się ukrywać, bo… To dłuższa historia – zapowiedziała, a chłopak spojrzał na nią z błyskiem w ciemnych oczach.

– O królowej wampirów? Jacob coś wspominał, chociaż nie chciał wchodzić w szczegóły. To dziwne, bo dotychczas aż rwał się do walki, sama wiesz… – dodał, a Claire ledwo powstrzymała westchnienie; zdążyła zaobserwować, że niektórzy faceci mieli niezdrowe zapędy do wszelakich, nawet najbardziej niebezpiecznych konfliktów.

– Ziemia spływała krwią. To nie mogło być dobre – powiedziała cicho, po czym zawahała się na moment. – Odebrała nam wszystko, co najlepsze i to na blisko wiek: wolność, najbliższych… wspomnienia. Przez osiemdziesiąt lat byłam obca mojej własnej mamie – dodała po chwili, a Seth spojrzał na nią tak, jakby próbowała mówić do niego w jakimś obcym języku.

– Claire…

Potrząsnęła głową.

– Chodź, pogadamy. A potem możemy w końcu iść coś zjeść – zaproponowała, siląc się na pogodny ton głosu. – Lepiej żeby nikt przypadkiem tego nie usłyszał, bo… Wiesz, to trudne. No i w tej historii są wilkołaki – takie prawdziwe, od pełni.

– Zawsze wiedziałem, że jestem zmyślony – mruknął pod nosem, a Claire zdołała się uśmiechnąć.

– Wilkołaki i zmiennokształtni to dwa odmienne gatunki. Wiem, bo na co dzień miałam do czynienia i z jedyni, i z drugimi, chociaż od tych pierwszych wolałam trzymać się z daleka – przyznała, ostrożnie dobierając słowa. – To dziwny przypadek, że zmieniacie się w prawdziwe wilki. Mogło paść właściwie na każde zwierzę, bo na tym właśnie polega różnica… Poza tym tutaj liczą się tylko i wyłącznie geny, a z wilkołakami bywa różnie – dodała, mimowolnie przerzucając się na ten pewny ton, którego używała zawsze podczas dyskusji z Rufusem albo na tematy, których była pewna. – No co? – rzuciła, bo Seth spojrzał na nią w dość wymowny, znaczący sposób.

– Nic. Słyszałem, że jesteś mądra… No, bardzo mądra – powiedział z naciskiem, a Claire z miejsca zaczerwieniła się jeszcze bardziej.

– Mam… dość dużo wolnego czasu – wyjaśniła wymijająco.

I dobrego nauczyciela. Trochę przewrażliwionego, ale to sam zauważysz, jak zdecyduje się z tobą rozmówić, pomyślała mimowolnie, jednak przynajmniej tymczasowo zdecydowała się go o tym nie informować. Wolała założyć, że jakoś zdoła wpłynąć na Rufusa albo że ten weźmie pod uwagę czego sama chciała. Z drugiej strony, zawsze mogła spróbować przyprowadzić Setha do domu i zachowywać się tak, jakby to była najnormalniejsza rzecz na świecie. Esme pewnie nie byłaby pocieszona, gdyby ktokolwiek zdecydował się naruszyć fundamenty nowego domu, więc być może…

Aha, tak. Zwłaszcza w przypadku uwielbiającego niespodzianki ojca.

– Wmawiaj mi dalej. Jesteś geniuszem w spódnicy i tyle się dowiedziałem – oznajmił wprost, po czym mrugnął do niej porozumiewawczo. – Robiłem mały… rekonesans – dodał, wyraźnie zadowolony ze słowa, którego ostatecznie użył. – Masz mi to za złe.

– Chyba niekoniecznie – przyznała, ale i tak ją zaskoczył.

Uśmiechnął się promiennie.

– Twoi kuzyni są całkiem przyjaźni, zwłaszcza Al. Mówił, że trochę trudno się z tobą rozmawia, ale mam się nie przejmować… I może poczytać słownik – dodał w przypływie szczerości. – Proponował, że zawsze może podrzucić ci czekoladki do torebki, ale to już chyba byłoby narzucanie się.

– Aldero jak zwykle jest bardzo uprzejmy – powiedziała z niedowierzaniem, nerwowo zaciskając dłonie w pieści.

Więc zdaniem jej kuzyna była na tyle żałosna i zamknięta w sobie, by trzeba było ją niemalże swatać? Nie była pewna dlaczego, ale z miejsca poczuła narastającą irytację, tym bardziej, że – czemu dowodziło chociażby to, że ostatecznie znalazła się w tym miejscu i to w towarzystwie Setha – potrafiła sobie poradzić. Kuzyn już raz w nią zwątpił i w efekcie skończył ze złamanym nosem, a skoro teraz znowu próbował się mieszać tam, gdzie nie powinien…

No cóż, tym równie dobrze mogła zająć się później, kiedy już wróci do domu. Jeśli dodać do tego numer, który Aldero wyciął jej, kiedy chcąc nie chcąc musiała pokusić się o zaśpiewanie czegoś przy wyraźnie chętnej przyjąć ją do zespołu Shannon, miała dość powodów, by spróbować ustawić chłopaka do pionu.

– Wyglądasz, jakbyś miała ochotę go zabić – rzucił zaczepnym tonem Seth, skutecznie wyrywając ją z zamyślenia. Wciąż był blisko, może nawet w odległości, która w normalnym wypadku byłaby dla niej nie do przyjęcia, ale nawet nie zwróciła na to uwagi. – Nieważne. Chyba na razie radzimy sobie całkiem nieźle, nie? Zostawiłem Star w domu, tak swoją drogą, chociaż nie była zadowolona. Ale przynajmniej Leah ma zajęcie, a to lepsze niż gdyby miała się za nami kręcić. Wierz mi, naprawdę nie wiem skąd to całe zdziwienie, że to akurat ja mógłby się wpoić – obruszył się, po czym raz jeszcze spojrzał na nią z zaciekawieniem. – To jak to było z tą wampirzą królową, skoro nie masz nic przeciwko, by o tym poopowiadać? Jak będziesz miała dość, to po prostu przestań, chyba że…

Słuchała jego trajkotania, coraz pewniejszego i zabawniejszego, w miarę jak oboje zaczęli się rozluźniać. Podobnie czuła się przy Issie, chociaż tej przynajmniej początkowo się nie bała, to jednak nie miało znaczenia. Przy Secie nie musiała udawać, a kiedy w końcu zaczęła mówić…

Nie sądziła, że to będzie aż takie proste, ale w tamtej chwili ostatecznie doszła do wniosku, że przebywanie z tym chłopakiem jednak było możliwe.