Sto siedemdziesiąt osiem

Claire

Nie miała pojęcia, czego powinna się spodziewać. Tym większym zaskoczeniem było dla niej to, że rozmowa z Sethem okazała się oszałamiająco wręcz prosta, choć nie sądziła, że to w ogóle możliwe. Mówiła i to przychodziło jej dość lekko, przynajmniej początkowo, kiedy koncentrowała się na suchych faktach i tym, co niegdyś uważano za przejmującą bajkę o królowej wampirów. To była przeszłość, której nie pamiętała i którą znała wyłącznie z opowieści, więc czuła się tak, jakby kolejny raz referowała dopiero co przeczytaną książkę, by nabrać pewności, że wszystko zrozumiała dokładnie tak, jak powinna.

Sprawy skomplikowały się, kiedy przeszła do tego, co dotyczyło bezpośrednio jej samej. Seth musiał to wyczuć, bo jak do tej pory jakby od niechcenia przerywał jej, komentował i zadawał pytania, tak nagle spoważniał, pozwalając na to, żeby swobodnie zbierała myśli i starannie selekcjonowała kolejne wypowiadane słowa. Mogła tylko zgadywać, co takiego sobie myślał, ale usiłowała się nad tym nie zastanawiać, skupiona przede wszystkim na możliwości wyrzucenia z siebie czegoś, co ot tak zaczęło jej ciążyć bardziej niż kiedykolwiek wcześniej. Nie miała pojęcia skąd brało się przekonanie, że powinien to wiedzieć, ale zarówno zaufanie, jak i potrzeba rozmowy przyszły same, a ona nie próbowała się przed nimi wzbraniać. Być może to było naiwne, ale nie była w stanie zmusić się do tego, żeby spojrzeć na Setha jak na potencjalnego wroga i to nawet pomimo samoistnie spinającego się w jego towarzystwie ciała.

Zawahała się na moment, kiedy wymownie uniósł brwi na wzmiankę o „wujku Rufusie”. Jedynie wzruszyła ramionami, próbując tym gestem przekazać mu coś w stylu „Mówiłam, że bywa trudny”, tym bardziej, że już od lat w ten sposób tłumaczyła sobie zachowanie ojca. Już nie potrafiła mieć żalu o lata kłamstw, chociaż kwestia oszustwa z miłości nadal pozostawała dla niej czymś niepojętym, nawet jeśli wampirowi wydawała się aż nazbyt oczywista.

A potem w końcu doszła do tego najbardziej wrażliwego momentu i była w stanie wyłącznie się na niego gapić, nim w końcu wykrztusiła:

– Powiedział mi, że ma na imię Dean.

Coś ścisnęło ją w gardle, chociaż nie miała pewności, co tak naprawdę było tego powodem – to, że w przeszłości tak dużo zdarzało jej się mówić jedynie do Lucasa, czy może bliskość wspomnień, które trzymała w zamknięciu przez tyle czasu. Wypuściła powietrze ze świstem, po czym podciągnęła kolana pod brodę, ostrożnie usiłując się usadowić na powalonym przez burzę pniu drzewa, które udało im się znaleźć. Drewniana kłoda okazała się na tyle długa i szeroka, by swobodnie mogli się rozsiąść na dwóch odległych krańcach, a ona zaczęła czuć się… całkiem swobodnie.

– Dean… – powtórzył Seth, a Claire wzdrygnęła się mimowolnie, co zresztą nie uszło jego uwadze. – Takie trochę nie bardzo to imię dla faceta, nie uważasz? – dodał, a ona cicho parsknęła, zaskoczona jego bezpośredniością. – I to on był… No wiesz, wilkołakiem?

– Nie. – Pokręciła głową. – Był wampirem. Ale to miało z nim związek. Dean… Dean mnie tamtej nocy uratował, chociaż wcale nie musiał tego robić. Od początku mnie czarował, a ja po prostu mu na to pozwalałam. Był… No cóż, wyjątkowy i bardzo szarmancki, poza tym cały czas mnie onieśmielał. Później dowiedziałam się od taty, że to był jego dar – to, w jaki sposób wzbudzał zaufanie, jeśli nie miało się o tym pojęcia. Nie rozmawialiśmy z tatą za dużo, bo nie chciałam, zresztą… Nawet teraz wydaje mi się, że i bez specjalnych zdolności dałby sobie ze mną radę. Nie miałam i wciąż nie mam doświadczenia, a on był pierwszym mężczyzną, który tak naprawdę zwrócił na mnie uwagę. To było takie… Do tej pory nikt nie traktował mnie w taki sposób. W tunelach byłam nietykalna – mała Clairie, którą należało przed wszystkim chronić. Z Deanem było inaczej i to chyba naprawdę mnie w nim ujęło. – Urwała, żeby móc złapać oddech. – Potem jeszcze się okazało, że łączy nas poezja. Kocham książki, naukę i wiersze… Dziwne, prawda? A z Deanem mogłam porozmawiać o tym, co dotychczas rozumiałam tylko ja. To chyba w tym wszystkim najgorsze, bo wydaje mi się, że akurat wtedy był ze mną szczery. Zadurzyłam się w nim i to ze wzajemnością, chociaż to wcale nie było takie proste.

Zamilkła, uświadamiając sobie, że mówiła mu rzeczy, których nie wyjawiła nawet rodzicom. Do tej pory nie próbowała zastanawiać się nad tym, co tak naprawdę łączyło ją z Deanem, ale jedna kwestia nie dawała jej spokoju: a mianowicie to, co powiedział jej w dniu balu w tamtym pokoju, zanim pojawiła się Layla i kolejny raz ją uratowała. O tym, że się zakochał – i że zarazem nie potrafił tego uczucia znieść przez to, kim była. Nigdy tak naprawdę nie miała okazji poznać go tak dobrze, jak mogłaby oczekiwać, ale niezależnie od wszystkiego czuła jedno: że w tamtej jednej chwili Dean był z nią szczery.

Czuła na sobie przenikliwe spojrzenie Setha i nie miała wątpliwości co do tego, że wciąż czekał na dalszy ciąg jej wypowiedzi. Miała wrażenie, że był rozdarty i przez moment była gotowa przysiąc, że dostrzegła w jego ciemnych oczach gniew – nie na nią, ale na coś, na co i tak nie miał wpływu, skoro pewne rzeczy już miały miejsce. Teraz to on czuł się zobowiązany do tego, żeby ją chronić, a niemoc najwyraźniej raniła go bardziej niż mogłaby przypuszczać. Z drugiej strony, być może to była zazdrość? Czy w ogóle było prawdopodobne to, żeby wpojony zmiennokształtny czuł się źle z tym, że mógłby kochać ją ktoś, kto ostatecznie tak bardzo ją skrzywdził i kto od dawna był martwy?

Martwy…

– Chodzenie do niego było niebezpieczne, zwłaszcza, że nigdy wcześniej nie wychodziłam z podziemi w pojedynkę. Nie mogłam nikomu o tym wspomnieć, zresztą chyba nawet tego nie chciałam… Tata może nie mówił mi prawdy, ale trzymał mnie pod kloszem odkąd tylko pamiętam. Wpadał w szał za każdym razem, kiedy ryzykowałam i to nawet pod czyjąkolwiek opieką, a Dean… Chociaż może gdyby dowiedział się wcześniej, w porę zorientowałabym się, że coś jest nie tak – dodała i zawahała się na moment. – Tym bardziej, że Dean przede mną zorientował się, czyją jestem córką. Jak tak teraz o tym myślę, to chyba rozumiem, dlaczego Rufus wolał udawać, że jest moim wujkiem… Nie chcę, ale to jedno jest dla mnie dość oczywiste. Ma wielu wrogów, również… No cóż, Deana, ale wtedy nie miałam o tym pojęcia. Do głowy by mi nie przyszło, że coś jest nie tak, kiedy poprosił mnie, żebym towarzyszyła mu we wspólnym wyjściu na miasto. Czułam się przy nim bezpieczna, poza tym był na tyle blisko Isobel, żeby cieszyć się wpływami zapewni ochronę również mnie. Zabrał mnie do hotelu, zasłaniając się interesami, bo bardzo często załatwiał sprawy za innego wpływowego wampira, który do tej pory odpowiada za większość najbardziej dochodowych obiektów w Mieście Nocy… Wtedy też wydało mi się to trochę dziwne, ale nigdy tak naprawdę nie miałam okazji przekonać się, jak takie spotkania wyglądają, więc i hotel nie wzbudził moich podejrzeń. A potem…

Coś ścisnęło ją w gardle, więc znowu musiała urwać, przez dłuższą chwilę skupiając się przede wszystkim na chwytaniu oddechu i próbie odcięcia się od emocji, które wolała trzymać jak najdalej od siebie. O wiele łatwiej przychodziło jej udawanie, że wszystko jest w porządku, kiedy starała się zapomnieć o przeszłości, tym razem jednak nie mogła ot tak się od tego odciąć. Zabrnęła za daleko i chociaż była przerażona, chciała przynajmniej spróbować dokończyć wyjaśnienia, skoro już pokusiła się o to, żeby w ogóle zacząć temat.

Wyczuła ruch i uświadomiła sobie, że Seth – mniej lub bardziej świadomie – przesunął się w jej stronę. Mimowolnie napięła mięśnie, przez moment mając ochotę się odsunąć, jednak zdołała zapanować nad impulsywnymi odruchami, w zamian nieruchomiejąc w miejscu.

– O Boże, Claire… – wyrwało mu się, a po jego tonie poznała, że zdążył wyciągnąć własne, nie do końca zgodne z rzeczywistością wnioski. – Tak mi…

– To wciąż nie jest wszystko – przerwała mu, w pośpiechu wyrzucając z siebie koleje słowa, by nie ryzykować, że jednak znowu zdecyduje się wycofać albo z innego powodu przestanie być zdolna do tego, żeby mówić. – Dean nie chciał wykorzystać mnie w… taki sposób – przyznała niechętnie, jak na zawołanie czując, że na policzki wstępują jej rumieńce. – Pewnie gdyby spróbował, to ja… Ale on nie próbował mnie wykorzystać. Wręcz przeciwnie – zaplanował coś innego i w końcu był w stanie powiedzieć o tym, co względem mnie czuł, chociaż i wtedy nie wyjaśnił mi wszystkiego. Nie mógł, bo… – Zamilkła, po czym skrzywiła się mimowolnie, czując się trochę tak, jakby ktoś z całej siły uderzył ją w brzuch. – Przyszli wkrótce po tym. Pamiętam, że było ich dwóch i że już wtedy zaczęłam coś podejrzewać… I w końcu usłyszałam, że do interesów jak najbardziej doszło, tylko że to wcale nie miało związku z tym, co działo się w mieście – przyznała, po czym zaśmiała się w nieco histeryczny, pozbawiony wesołości sposób. – Dean sprzedał mnie najbardziej okrutnym, wulgarnym istotom, jakie kiedykolwiek miałam okazję poznać, zupełnie jakbym była rzeczą. A potem mnie z nimi zostawił, uciekając jak jakiś tchórz, żeby tylko nie patrzeć na to, co tych dwóch zamierzało ze mną zrobić. Gdyby nie to, że w pobliżu akurat była mama i że usłyszała jak krzyczę… gdyby nie to…

Poczuła pieczenie pod powiekami, ale nawet nie zwróciła na to uwagi, dochodząc do wniosku, że właściwie jest jej wszystko jedno, czy pozwoli łzom płynąć. Nie dodała niczego więcej, łącznie z tym, że po całym tym szaleństwie została jej dość wymowna pamiątka. Zaplotła ramiona na piersiach, prze ułamek sekundy mając irracjonalne wrażenie, że czuje nasilające się z każdą kolejną sekundą pieczenie w miejscu, gdzie zaledwie kilka lat temu znajdowała się głęboka, poszarpana rana. Wtedy też nie od razu uprzytomniła sobie, że pulsujące gorąco w rzeczywistości jest przeszywającym bólem, przed którym jej ciało w najzupełniej instynktowny sposób próbowało ją ochronić, to jednak nie miało znaczenia, przynajmniej w tamtej chwili. Teraz była tutaj, w lesie, a te dwie bestie od dawna nie żyły – i to dzięki Layli, która wpadła w ten szczególny rodzaj szału, który nie pozostawiał jej ofiarom najmniejszych nawet szans. Claire nie miała okazji widzieć jej w akcji – nie tak naprawdę złą – ale dobrze wiedziała do czego jej matka była zdolna.

Seth przemieścił się, nagle materializując tuż przed nią. Omal nie wyszła z siebie, kiedy pod wpływem impulsu chwycił ją za rękę – tylko delikatnie, tak, że gdyby zechciała, mogłaby się wycofać. Spojrzała na niego z wahaniem, rozdarta pomiędzy pragnieniem ucieczki, płaczem, a próbą zapanowania nad emocjami i pozostania w jednej pozycji.

– Jest okej – zapewnił pośpiesznie. Jego głos zabrzmiał spokojnie, chociaż poznała, że był co najmniej wstrząśnięty. Instynkt podpowiadał jej, że dla tego chłopaka coś tak okrutnego było nie do pojęcia, zresztą tak jak i dla niej samej. Nie miała pojęcia, co takiego chodziło mu po głowie i co musiał sobie myśleć, ale czuła, że pod wieloma względami byli do siebie podobni… Chociażby tego, jak podchodzili do kwestii niebezpieczeństwa, bólu i tego, jak wyglądał świat – i to nawet nieśmiertelnych. Cóż, kiedyś też sądziła, że jest o wiele prostszy. – Ja bym nigdy… Naprawdę, Claire! I nikt więcej cię nie skrzywdzi, jeśli tylko będę miał coś do powiedzenia.

– Nie jesteś za mnie odpowiedzialny – zaoponowała cicho, ale jedynie energicznie pokręcił głową.

– Teraz jestem, bo chcę – obruszył się i przez moment faktycznie zabrzmiało to tak, jakby wpojenie wciąż pozostawiało mu wybór. Kto wie? Może faktycznie tak było. – Nie będę na ciebie naciskał… A przynajmniej się postaram, poza tym… – Urwał i zawahał się na moment. – Dziękuję, że mi to powiedziałaś. Nie musiałaś, a jeśli chcesz wracać do domu…

– Jeszcze nie – przerwała mu pośpiesznie. – Wszystko jest w porządku, Seth. Ze mną… Nie przejmuj się – dodała z naciskiem.

Wciąż nie wyglądał na przekonanego, ale musiała brzmieć na zdesperowaną, bo ostatecznie skinął głową, decydując się jej zaufać. Nawet słowem nie skomentował tego, że ostrożnie wysunęła dłoń z jego uścisku, co prawda wciąż pozwalając mu siedzieć wystarczająco blisko, by mogła poczuć ciepło jego ciała, ale nic ponad to… Przynajmniej tymczasowo.

– Chodźmy szukać tej pizzerii – zadecydował, jak gdyby nigdy nic przybierając pogodny, niemalże entuzjastyczny ton głosu.

Jeszcze kiedy mówił, pośpiesznie poderwał się na równe nogi, skinieniem głowy dając jej do zrozumienia, by ruszyła się z miejscu. Usłuchała, wciąż lekko skonsternowana i bliska płaczu, chociaż z wolna zaczynała dochodzić do siebie, odzyskując kontrolę nad sobą i własnym ciałem.

I choć początkowo poczuła się urażona tym, jak łatwo przyszło mu pozorne zapomnienie o tym, jak wiele wysiłku wkładała w tę rozmowę, po chwili jednak zorientowała się, że to było najlepszym, co mógł w obecnej sytuacji zaproponować.

Isabeau

Słyszała krzyk, ale ten nie robił na niej najmniejszego nawet wrażenia. Beznamiętnym wzrokiem wpatrywała się w przestrzeń, świadoma tego, że jej ciało w rzeczywistości znajduje się w zupełnie innym miejscu, najpewniej nadal w tej zimnej, ciemnej uliczce, którą zapamiętała i w której skryła się, kiedy tylko dotarło do niej, że to nadchodzi. Już nie pamiętała, kiedy ostatnim razem nachodziło ją jakże znajome przeczucie – pewność tego, że wizja nadejdzie i że powinna się na nią przygotować. To było całkiem miłą odmianą, skoro do tej pory kolejne widzenia przychodziły nagle, całkowicie poza kontrolą i jej wpływem, przez co nigdy nie miała pewności co do tego, czego tak naprawdę ma się spodziewać.

Kiedy w końcu widzenie nadeszło, poddała mu się bez cienia strachu – z tą samą pewnością i wprawą, co i blisko wiek wcześniej, kiedy jeszcze miała wrażenie, że w pełni panuje nad swoim darem. Wiedziała, że to, co ją otacza, nie jest prawdziwe, a jednak miała przynajmniej względną swobodę ruchów, będąc w stanie bez przeszkód obserwować wszystko to, co działo się wokół niej. Znajdowała się w ciemnościach, ostrożnie idąc naprzód i pomimo własnej nierealności wyraźnie słysząc dziwnie przytłumiony, ale jednak obecny stukot wysokich obcasów, które raz po raz uderzały o posadzkę. Zapach, który czuła, wydał jej się znajomy – wyważona mieszanka świec, kwiatów i słodyczy kadzideł – Isabeau jednak nie widziała powodu, dla którego miałaby się zastanawiać nad ich pochodzeniem. Jakie znaczenie miało to, gdzie i dlaczego się znajdowała, skoro prędzej czy później i tak miała się tutaj znaleźć… Oczywiście pod warunkiem, że w widzeniu pozostawała sobą, choć dokładnie tak się czuła – w pełni materialna, zdecydowana i świadoma zarówno każdego kolejnego kroku, jak i prawdziwości napiętego do granic możliwości ciała.

Powinna się skradać – ta jedna myśl wydała się jej najzupełniej naturalna i sensowna. W milczeniu ruszyła przed siebie, całą sobą chłonąc kolejne bodźce, które podsuwały jej wyostrzone zmysły. Mrok wokół wydawał się gęstszy i nienaturalny, jakby ktoś albo coś wpływało na otaczającą ją rzeczywistość, chociaż i tego nie mogła być w pełni pewna. W gruncie rzeczy była skłonna spodziewać się wszystkiego – mnie lub bardziej okrutnego, gwałtownego albo…

A jednak powitała ją cisza.

To jakiś żart?, pomyślała z powątpiewaniem. Czuła się spokojna, wręcz obojętna, co w ostatnim czasie nie było dla niej niczym nowym. Odkąd odrzuciła od siebie człowieczeństwo, raz na zawsze odcinając się od bólu i wszystkiego, co niosły ze sobą ludzkie uczucia, spokój był czymś aż nazbyt znajomym i pożądanym. Przenosiła się z miejsca na miejsce, polowała i cieszyła się każdym kolejnym dniem, czując się nawet lepiej niż przez te wszystkie lata, kiedy towarzyszyła jej tylko i wyłącznie samotność. To było dobre i znajome, nie zmieniało jednak tego, że Beau doskonale zdawała sobie sprawę z tego, co zwykle działo się w jej wizjach. Ta wręcz porażała niewinnością, tym samym nasilając odczuwane przez nieśmiertelną niepewność i sprawiając, że ta z tym większą uwagą wypatrywała tego, co miało okazać się meritum – czegoś niebezpiecznego, gwałtownego i… bez wątpienia niewłaściwego, bo przecież o to chodziło w jej widzeniach: o to, że zawsze miało miejsce coś, co nie powinno.

Tak miało być i tym razem, chociaż wciąż nie potrafiła stwierdzić w czym tym razem leżał problem – przynajmniej tymczasowo.

Chciała przystanąć, ale nie potrafiła się na to zdobyć, niemalże bezwiednie posuwając się naprzód. Szukała czegoś – kogoś – jednak towarzyszące jej rozczarowanie wydawało się jednoznacznie świadczyć o tym, że wyłącznie traciła czas. Wiedziała, że coś tam jest i że musi się wysilić – dotrzeć do celu jak najszybciej, zanim wszystko przepadnie – jednak i to nie miało dla niej sensu. W głowie miała pustkę, to zresztą skutecznie zaburzyło jej dotychczasowe przekonanie o kontroli nad sobą i otaczającą ją rzeczywistością. Wszystko było nie tak, a Beau z każdą kolejną sekundą czuła się coraz bardziej pewna tego, że tak jest w istocie – i że rozwiązanie jest zaledwie kwestią czasu.

Coś poruszyło się, jednak w żaden sposób nie potrafiła stwierdzić z której strony wychwyciła jakichkolwiek dźwięk albo ruch. Gdyby miała jakikolwiek wpływ na to, co robiła, bez chwili wahania przystanęłaby, by móc powieść wzrokiem dookoła, jednak jej wcielenie w wizji najwyraźniej nie widziało takiej potrzeby. Z pewnym opóźnieniem dotarła do niej cała mieszanka obcych jej już teraz, jakby odległych emocji: oszołomienia, gniewu, ale i strachu, choć ten zdecydowanie nie miał związku z tym, że mogłaby się bać o siebie. Przeciwnie – pragnęła dotrzeć do kogoś, póki jeszcze miała czas, choć i ten stopniowo zaczynał jej się kończyć. Niemalże czuła, jak prześlizguje jej się pomiędzy palcami, prawie jak ziarenka piasku, nie dając jej nawet cienia szansy na to, żeby spróbowała je zatrzymać.

Kolejny ruch zaintrygował nawet tę Isabeau w wizji, bo gwałtownie odwróciła się, by móc spojrzeć w ciemność przed sobą. Tym razem wyraźnie zauważyła zarys smukłej, kobiecej sylwetki, która zmaterializowała się tuż przed nią, a później…

Przeszywający ból wydawał się dosłownie rozrywać jej klatkę piersiową. Poczuła go wyraźnie, zresztą tak jak i to, że ktoś bezceremonialnie popchnął ją na niewidoczną w ciemnościach ścianę. Spróbowała zaczerpnąć tchu, to jednak okazało się niemożliwe, Isabeau zaś przekonała się, że coś gęstego zalega w jej płucach. Zaczęła kaszleć, krztusząc się czymś bliżej nieokreślonym, a chwilę później ciężko osunęła się na kolana, oszołomiona bólem, narastającym w piersiach kaszlem i czystą paniką, która ogarnęła ją z chwilą, w której na myśl przyszło jej, że właśnie się spóźniła – i że wszystko szło w absolutnie nieakceptowalnym, złym kierunku.

Z pewnym wysiłkiem przycisnęła obie dłonie do ust, bezskutecznie próbując zapanować nad własnym ciałem. W nozdrza uderzył ją słodki, aż nazbyt znajomy zapach, skutecznie mieszając w głowie i wprawiając w coraz silniejszą konsternację. Kiedy spojrzała na swoje ręce, przekonała się, że obie pokrywały ciemne plamy czegoś, co mogło być tylko i wyłącznie krwią – i to na dodatek jej własną, ta bowiem wydawała się wypełniać zarówno jej gardło i płuca, podczas gdy ona…

A potem ciemność zniknęła, a Isabeau – cała i zdrowa, o ile w przypadku wampira te odniesienia miały rację bytu – na powrót znalazła się w zaciemnionej uliczce, klęcząc na bruku i czując, że wkrótce wydarzy się coś bardzo, ale to bardzo złego.