Sto trzydzieści dwa

Layla

Cisza, która nagle zapadła, miała w sobie coś ogłuszającego. Layla aż nazbyt wyraźnie słyszała swój urywany, przyspieszony oddech oraz trzepocące się w piersi serce. Słyszała coś jeszcze, ale nie była w stanie skoncentrować się na niczym innym, prócz  uciążliwej myśli, której za żadne skarby nie potrafiła dokończyć, nawet jeśli zdawała sobie sprawę z tego, że jest prawdziwa.

Dylan… On nie mógł, ale… Nie mógł…

Dylan…

Dylan.

– Layla? – Omal nie krzyknęła, kiedy nagle usłyszała cichy szept tuż przy swoim uchu. Rufus zesztywniał i zawahał, ale ostatecznie nie zdecydował się odsunąć. – Cii… Już jest w porządku – zapewnił, siląc się na spokojny ton.

Nie uwierzyła mu. Jak cokolwiek może być w porządku, skoro… Skoro nie było. I skoro sam również wiedział, że Dylan…

Dylan.

Niewiele myśląc poderwała się na równe nogi, przypadkiem uderzając głową o niski strop. Syknęła, ale nie zatrzymała się, najmniejszej uwagi nie zwracając na to, że Rufus spróbował ją powstrzymać – i że w ogóle przy niej był.

Potykając się i ślizgając, z trudem dotarła do sterty kamieni, która odgradzała korytarz w którym się znajdowali od jaskini z niskim sklepieniem oraz oczkiem wodnym, przez które w ogóle dostała się do tego miejsca. Nie myślała już nawet o tym, jak miałaby wrócić na powierzchnię ani czy w ogóle jej się to uda.

– Dylan? – Głos drżał jej tak bardzo, że ledwo sama siebie zrozumiała. Przełknęła z trudem, ale nic nie było w stanie sprawić, żeby udało jej się pozbyć guli, która uniemożliwiała jej mówienie. Była przerażona, ale spróbowała powtórzyć i tym razem poszło jej trochę lepiej, odpowiedź jednak nadal nie nadeszła. Wtedy ostatecznie coś w niej pękło, kiedy w przepływie paniki, omal nie rzuciła się na przeszkodę. – Dylan? Dylan! – zaszlochała, ale dookoła wciąż panowała cisza; odpowiedzi nie nadchodziły, a ją coraz częściej nachodziła ta straszna myśl, której za żadne skarby nie chciała przyjąć do wiadomości.

Jej głos odbił się echem od ścian korytarza. Słowa wydawały się wibrować w powietrzu, zwielokrotnione i nieznośnie głośne. W ten sposób jedynie była jeszcze bardziej świadoma pustki oraz tego, że Dylan prawdopodobnie jej nie odpowie. Kiedy to w końcu do niej dotarło, zachwiana się i osunęła na kolana, przyciskając obie dłonie do ust. Chciało jej się krzyczeć i wyć z rozpaczy, ale jednocześnie czuła się zbyt oszołomiona i zbyt pusta, żeby być do tego zdolną. Płacz był czymś dobrym, co nie było jej pisane, chociaż wyjątkowo nie interesowało jej, czy ktokolwiek będzie świadkiem jej łez.

Coś poruszyło się za jej plecami. Nagły ruch przypomniał jej o Rufusie, dlatego odwróciła się i spojrzała na wampira pustym wzrokiem. Stał tuż za nią, chorobliwie blady, chociaż równie dobrze mogło mieć to związek z brakiem światła. Zmierzyła go wzrokiem, a potem – kolejny raz reagując pod wpływem chwili, kiedy kolejne fakty zaczynały do niej docierać – bez zastanowienia skoczyła w jego stronę, rzucając mu się w ramiona. Rufus zesztywniał i skrzywił się, ale nie odepchnął jej do siebie. W zamian wzmógł uścisk i mocno przygarnął ją do siebie, a ona wtuliła się w jego tors, całą sobą wdychając słodki, znajomy zapach.

Dylan. Za wszystkim stał Dylan, ale teraz to już nie miało znaczenia. Podobnie jak i bez znaczenia wydały jej się wcześniejsze kłótnie o tajemniczą Rosę czy cokolwiek innego. Zapomniała, że powinna być na niego zła, bo i po co? Jak mogłaby o cokolwiek się złościć, skoro w końcu był tutaj? Przyszedł, kiedy śpiewała i pewnie pojawiłby się na ceremonii, gdyby nie Dylan – to jej wystarczyło, przynajmniej na razie. Niczego innego nie ważyła się oczekiwać, skoro przez kilka nieznośnych minut myślała, że może stracić wszystko. Obecność śmierci zawsze zmienia – to dotyczyło również jej, zwłaszcza po tym, jak omal się nie utopiła, a Dylan…

Co takiego zrobił Dylan?

– Laylo, nie chcę cię urazić ani nic z tych rzeczy, ale… – zaczął wymownym tonem Rufus, nieznacznie odsuwając ją od siebie.

Zesztywniała cała i w pośpiechu odskoczyła, żeby być w stanie zmierzyć go wzrokiem. Znów uderzyła ją bladość jego skóry, kiedy zaś jej wzrok powędrował niżej…

– O bogini! – jęknęła, całkowicie oszołomiona. Z wrażenia aż cofnęła się o krok, widząc jego zakrwawione ubranie oraz niewielki srebrny przedmiot, który wciąż sterczał z jego brzucha. – Ty krwawisz … Nie, czy to jest…?

Rufus uśmiechnął się w nieco sztuczny sposób.

– Posrebrzany nóż, tak… – Wywrócił oczami. – Szybko się uczył… No i najwyraźniej nie był zbyt subtelny – dodał, ale Layla już go nie słuchała.

Uderzył ją czas przeszły, którym posłużył się względem Dylana. Rzuciła mu udręczone spojrzenie, ale Rufus albo nie rozumiał, albo go nie zauważył. Czuła jedynie, że jej się przygląda i to przypomniało jej, że ma na sobie jedynie strzępki materiału, których już na pewno nie można było określić mianem sukienki. Resztki ubrania kleiły się do jej szczupłego ciała, przez co czuła się tak obnażona, jakby była naga. Co ciekawe, nie czuła się tym jakoś specjalnie speszona; być może to były oznaki szoku, ale naprawdę nie czuła się źle z tym, że Rufus ją oglądał.

– Nic ci nie jest? – zapytał, wyrywając ją z zamyślenia. Zamrugała nieprzytomnie, próbując skoncentrować na nim wzrok. – Słyszałem, że krzyczałaś i…

– I dlatego ruszyłeś się z miejsca? – zapytała z niedowierzaniem. Wolała nie wiedzieć, jak musiała wyglądać skóra wokół rany, jeśli srebro działało tak, jak opisano w legendach. – Och, dlaczego tego nie wyjmiesz? – dodała zdenerwowanym tonem i sama wyciągnęła drżącą dłoń w stronę noża, ale powstrzymały ją ciepłe ręce Rufusa, które zacisnęły się na jej nadgarstkach.

– Niczego cię nie nauczyłem? – westchnął i w tamtym momencie przypominał prawdziwego siebie. – Srebro to jedyny związek, który sprawia, że regenerujemy się jak ludzie. Wolałbym się nie wykrwawić, przynajmniej póki stąd nie wyjdziemy – stwierdził, ale jego żart średnio ją rozbawił.

– Ale srebro… – naciskała z uporem; przecież bywało zabójcze, a ona nie chciała nawet brać pod uwagę tego, że mogłaby go stracić.

– Ach, dziewczyno… – Westchnął, a przynajmniej próbował, jednak na jego twarzy pojawił się grymas. – Gdyby to było czyste srebro, prawdopodobnie już byłbym martwy. A teraz chodźmy stąd, dobrze? – dodał, ignorując jej zszokowaną minę.

Zdecydowanie musiała być w szoku, bo nawet nie próbowała naskoczyć na niego za to, że znów nazwał ją „dziewczyną”. Wręcz ucieszyła się, słysząc te słowa w jego ustach, tak bardzo martwiła się o to, że więcej nie uda jej się go znaleźć. Dopiero zaczynało do niej docierać, co właśnie się wydarzyło. Emocje zaczynały opadać, a Layla poczuła się całkowicie wyczerpana, zarówno psychicznie, jak i fizycznie.

Obejrzała się za siebie, spoglądając na miejsce, gdzie dopiero co znajdowała się jaskinia i gdzie na własne życzenie oddał życie Dylan. Dylan nie żył… Te słowa w końcu znalazły drogę do jej podświadomości, niosąc ze sobą poczucie pustki i żalu. Łzy w końcu zapiekły ją w oczy, ale nie pozwoliła im popłynąć, chociaż wcześniej była gotowa zrobić wszystko, byleby tylko się pojawiły. Los był przewrotny a może to po prostu z nią było coś nie tak, skoro tak szybko zmieniała zdanie. Sama już nie była pewna kim jest i czego powinna oczekiwać od siebie po wszystkim, co się wydarzyło.

– To raczej mało prawdopodobne, żeby on wrócił, prawda? – zapytała nieco dziecinnym tonem, kiedy już w milczeniu ruszyli korytarzem przed siebie. Wcześniej minęli kolejną jaskinię, tym razem zdecydowanie mniejszą, a po śladach krwi na skałach poznała, że to tam musiał być Rufus, kiedy ona walczyła z Dylanem – i o Dylana.

Rufus nawet na nią nie spojrzał, ale jego palce niby to przypadkowo musnęły wierzch jej dłoni. Unikał fizycznego zbliżenia, a i ona czuła się teraz nieswojo na myśl o tym, że mogliby się odtykać, ale w odpowiedzi na ten pozornie niewinny gest, jej ciało wstrząsnął przyjemnie ciepły dreszcz.

– To chyba mało prawdopodobne – przyznał niechętnie. Cóż, przynajmniej był z nią szczery. – A nawet jeśli, chyba byłoby dla niego lepiej, gdyby umarł. Mniej bólu, a ty… Ty nie chcesz, żeby cierpiał, prawda?

– Nie chcę niczyjego cierpienia – stwierdziła zgodnie z prawdą; czuła wilgoć na policzkach, więc wierzchem dłoni w pośpiechu otarła policzki.

– A ja nie chciałem i nie chcę skrzywdzić ciebie – powiedział z naciskiem Rufus, ale nie podjęła tematu. Nagle poczuła się niegotowa na to, żeby omawiać to, co zaszło między nimi kilka dni wcześniej, kiedy po raz kolejny się pokłócili. Teraz pomyślała, że w zasadzie nigdy nie będzie gotowa, ale i tak musieli odbyć tę rozmowę; w końcu im szybciej, tym lepiej, ale… Czym było kilka godzin zwłoki w obliczu wieczności. – Laylo… Słyszałem cię, wiesz?

Uparcie wpatrywała się w ziemię.

– Isabeau mi powiedziała – odpadła cicho. – Dziękuję. To było miłe, wiesz? – dodała sztywno.

Co ty pieprzysz?, zaoponował cichy głosił w jej głowie, ale była zbyt wymęczona, żeby wysilić się na cokolwiek więcej. Ledwo znajdowała energię na to, żeby iść przed siebie, powoli pokonując długi, pozbawiony światła korytarz. Fakt, że przynajmniej nie musiała się śpieszyć i płynąć przed siebie, był swego rodzaju pocieszeniem, ale i tak miała wrażenie, że trafiła do pułapki bez wyjścia. Czy w ogóle istniało cokolwiek gorszego od nieskończonej wędrówki w mroku? Nie miała nawet siły na to, żeby przywołać do siebie płomienie, chociaż ciemność zaczynała jej ciążyć i to do tego stopnia, że raz za razem potykała się. Raz omal nie upadła, a równowagę odzyskała jedynie dzięki temu, że Rufus w porę chwycił ją za ramię. Nawet osłabiony i ranny, musiał prezentować się zdecydowanie lepiej od niej, co było irytujące, ale w żaden sposób tego nie skomentowała.

Nie rozmawiali, ale wszelakie słowa wydawały się zbędne. Oboje byli zmęczeni, a Layla miała wrażenie; że jest bardzo bliska tego, żeby zasnąć na stojąco. Nawet w mroku widziała bladą skórę Rufusa i to, jak wiele wysiłku kosztowało go, żeby nie tylko się poruszać, ale usiłować ukryć przed nią swój faktyczny stan. Nie chciała sobie nawet wyobrazić, jak musiał się czuć, skoro nawet udawanie nie wychodziło mu tak idealnie jak zwykle.

Z opóźnieniem uświadomiła sobie, że tunel zaczyna piąć się w górę. Była to nieznaczna zmiana, ale wpłynęła na nią i to do tego stopnia, że instynktownie przyśpieszyła, chcąc jak najszybciej znaleźć się na powierzchni. Zaraz tego pożałowała, bo w pośpiechu potknęła się o coś, co znajdowało się poza zasięgiem jej wzroku i jak pijana zatoczyła się, wpadając na ścianę. Przytrzymała się jej, żeby nie upaść, a do oczu jak na zawołanie napłynęły jej łzy frustracji i już nie była w stanie ich powstrzymać.

– Jesteśmy w tunelach, prawda? – zapytała drżącym głosem, odsuwając się pierwszy raz od długich, przypominających godzin minut. – Pogrzebani żywcem… To znów tunele i to dlatego Dylan wiedział, jak najlepiej dostać się do tego miejsca…

– Tak… – Rufus popatrzył na nią niemal łagodnym wzrokiem. To było coś nowego, tym bardziej, że Layla nie chciała, żeby się nad nią litował. Wolała, kiedy był złośliwy i delikatny niczym papier ścierny, bo to w tym momencie dodałoby jej siły. – Ale wiem jak stąd wyjść – uspokoił ją, zupełnie jakby to to było ich największym problemem. – Chcesz chwilę odpocząć?

Pokręciła głową, ale i tak ciężko oparła się o ścianę, nie będąc w stanie się podnieść. Mięśnie odmawiały jej posłuszeństwa, poza tym coraz bardziej przytłaczała ja atmosfera tego miejsca. Znów znajdowała się w podziemiach i znowu coś wydawało się ją przywoływać, odciągać od prawdziwego życia i od światła. Instynktownie zapragnęła przywołać płomień – stworzyć przynajmniej mały płomyczek, będący formą pocieszenia po wszystkim, co się wydarzyło – ale okazało się, że nie jest w stanie się skoncentrować. Myśli prześlizgiwały się przez jej umysł, umykając jej i plącząc się ze sobą. Czuła się wykończona i już nie była w stanie myśleć o niczym innym, a jedynie o tym, żeby zamknąć oczy i zapaść się w jakże upragnioną ciemność. Z tym, że ukojenie nie nadchodziło, a ona była tak bardzo zmęczona…

– Laylo? – Rufus podszedł do niej, po czym ujął jej twarz w obie dłonie. Ich oczy się spotkały, a ona dosłownie zatonęła w płynnej czekoladzie jego okrągłych, znajomych oczu. – Czy dasz radę iść dalej?

Chciała mu odpowiedzieć, ale to okazało się wręcz nie odpowie trudne. Jego twarz rozmazywała się, chociaż tak bardzo pragnęła się na niej skoncentrować… Czuła, że powoli się poddaje, a mrok zamyka się nad nią, coraz ciaśniej oplatając jej ciało i otumaniając umysł. Próbowała się przed tym bronić, ale to było coraz trudniejsze, by nie powiedzieć, że niemożliwe.

– Ja… – wyszeptała z trudem. – Kocham cię – palnęła pod wpływem impulsu, po prostu czując, że musi mu to powiedzieć.

W następnej sekundzie poddała się, a potem straciła przytomność.

Przebudzenie przyszło zaskakująco łatwo. Nagle po prostu odzyskała czucie i jasność umysłu, chociaż minęła dłuższa chwila, zanim w pełni pojęła, co się stało. Wspomnienia wróciły do niej tak gwałtownie, że z wrażenia spróbowała poderwać się do pozycji siedzącej, ale powstrzymał ją jakiś dziwny ciężar, który wydawał się przygniatać ją do czegoś miękkiego, prawdopodobnie jakiegoś materaca albo… łóżka?

Layla uniosła powieki i zamrugała nieprzytomnie. Dookoła panował przyjemny półmrok, dzięki czemu jej oczy szybko przyzwyczaiły się do braku oświetlenia i mogła rozejrzeć się dookoła. Przypomniała sobie, że chyba zemdlała, a przynajmniej tak jej się wydawało, bo nie miała pojęcia, jakie inne wyjaśnienie mogłaby znaleźć dla tego, że nagle znalazła się w pokoju Rufusa. To odkrycie ją oszołomiło, zaraz też spróbowała obejrzeć się za siebie, chociaż już wcześniej domyśliła się, co takiego się dzieje.

Rufus leżał tuż obok niej, obejmując ją ramieniem. Jak łyżeczki, uświadomiła sobie, bo idealnie wpasowali się w swoje ciała, żeby móc zmieścić się na wąskim, jednoosobowym materacu. Czuła znajomy, słodki zapach i aż nie mogła uwierzyć, że kilka godzin (tak jej się wydawało, bo nie miała pojęcia, jak długo była nieprzytomna) wcześniej leżała na tym samym łóżku, rozpaczając i zamartwiając się na wszystkie możliwe sposoby. Wtedy próbowała sobie wyobrazić, że ma go przy sobie, teraz zaś naprawdę byli razem, chociaż wciąż nie miała pojęcia, co powinna myśleć o ich skomplikowanych relacjach. Wciąż wiele kwestii pozostawało niewyjaśnionych, ale Layla nie miała siły i motywacji do tego, żeby próbować poruszać ten temat. Na to mieli jeszcze czas, poza tym po spokojnym oddechu leżącego przy niej wampira, bez trudu zorientowała się, że Rufus śpi – i widziała go takim pierwszy raz odkąd w ogóle go poznała.

Powoli odwróciła się w jego ramionach, żeby móc spojrzeć mu w twarz. Nieświadomie mocniej przytulił ją do siebie, a ona poddała się jego ramionom, pozwalając żeby ją trzymał. To było przyjemne, poza tym nie musiała zastanawiać się, czy w tym momencie ma do czynienia z prawdziwym Rufusem, czy może kolejnym z jego nieprzewidywalnych wcieleń. Podczas snu był sobą, a ją przeszedł przyjemny dreszcz na samą myśl o tym, że nawet wtedy instynktownie wyczuwał jej obecność. Omal się nie uśmiechnęła, ale powstrzymała ją świadomość tego, co się stało; śmierć Dylana kładła się cieniem na wszystko, co się wydarzyło i nie była w stanie w żaden sposób tego zignorować albo zapomnieć.

Westchnęła i oswobodziwszy rękę, przeczesała palcami jasne włosy Rufusa. Chyba nigdy nie widziała go aż tak łagodnego i bezbronnego jednocześnie. Znów zwróciła uwagę na to, że wydawał się bledszy niż zwykle, ale kiedy uważniej mu się przyjrzała, zauważyła, że i tak prezentował się lepiej od niej. Już nie krwawił, poza tym miał na sobie świeże ubranie i najwyraźniej zdążył nie tylko przynieść ją do laboratorium, ale również doprowadzić się do porządku. Nie widziała śladów krwi, poza tym nareszcie zniknął srebrny nóż, który napawał ją takim niepokojem, co chyba znaczyło, że Rufus zdążył się sobą zająć. Ją zresztą też, bo kiedy się wyprostowała, odkryła, że ma na sobie jedną z jego koszul; było od niej zdecydowanie wyższy, chociaż równie szczupły, dlatego ubranie mogło z powodzeniem udawać sięgającą do połowy jej ud sukienkę.

Speszona, poczuła, że się czerwieni. Rozebrał ją, kiedy była nieprzytomna? Ta myśl powinna ją przerażać, a jednak nie potrafiła być na niego zła. Najbardziej przejęła się tym, że mógł widzieć ją w samej bieliźnie i niekoniecznie musiała mu się tak podobać. W duchu zresztą pogratulowała sobie, że pod sukienkę, którą przygotowała na ceremonię, założyła całkiem ładny komplet czarnej bielizny, który można było od biedy określić mianem „eleganckiego”. Nigdy nie odważyła się ubrać czegoś aż nadto wyzywającego, więc obecność koronek już i tak była sporym ustępstwem z jej strony.

Z niedowierzaniem pokręciła głową. Fakt, że w obecnej sytuacji przejmowała się bielizną, wydawał się nie na miejscu i chyba jedynie potwierdzał to, że prawdopodobnie była w szoku. Ciężko zresztą, żeby czuła się inaczej, kiedy trochę wcześniej zakochany w niej nieśmiertelny popełnił samobójstwo, a drugiemu wprost wyznała miłość. Nie miała pojęcia, co powinna teraz o tym myśleć, dlatego instynktownie broniła się przed jakimkolwiek wspomnieniami, koncentrując się na wszystkim innym, byle nie na śmierci Dylana i obecności Rufusa. Z tym, że na dłuższą metę to nie miało sensu, a Layla doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Prędzej czy później miała być zmuszona do zmierzenia się ze wszystkim tym, co tak bardzo ją przerażało. Nie była na to gotowa, ale czy kiedykolwiek miała być? Chyba nawet mając przed sobą całą wieczność, nie miała być w stanie oswoić się ze śmiercią, nawet jeśli czasami sama ją zadawała.

Łzy znów napłynęły jej do oczu, ale tym razem nie zamierzała ich powstrzymywać. Pozwoliła im płynąć, sama zaś mocniej wtuliła się w Rufusa, nie dbając o to, czy przypadkiem nie zmoczy mu koszuli. Potrzebowała pocieszenia, a on był jedyną osobą, która mogła jej go udzielić, chociaż paradoksalnie Layla nie miała serca do tego, żeby go budzić. Oboje potrzebowali odpoczynku i teraz sama żałowała, że przebudzenie przyszło tak szybko. Chciała spać, ale jednocześnie czuła się zbyt pobudzona, żeby być w stanie ponownie zasnąć i to doprowadzało ją do szału.

Poczuła, że ciepłe dłonie przesuwając się po jej włosach. Zesztywniała, odrobinę zdezorientowana, ale Rufus nie zaprzestał na gładzeniu jej loków, tylko przesunął dłoń niżej, tak, że ta musnęła jej plecy, zakreślając krzywiznę kręgosłupa. Dziewczyna zadrżała, po czym niepewnie uniosła głowę, żeby przekonać się, że Rufus już nie śpi. Patrzył na nią przytomnie, a w jego oczach dostrzegła tak wiele emocji, że z wrażenia aż zakręciło jej się w głowie.

Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale nie była w stanie wydobyć z siebie głosu. Ostatecznie jęknęła i ponownie się w niego wtuliła, w duchu czując ulgę, że przynajmniej więcej nie próbował odepchnąć ją od siebie.

Zamknęła oczy; nareszcie znalazła się w miejscu do którego naprawdę przynależała.