Sto trzynaście

Renesmee

Obudził mnie mocny zapach kawy. Zamrugałam i usiadłam na łóżku, pocierając oczy. Spróbowałam sobie przypomnieć, kiedy właściwie zasnęłam, ale nie potrafiłam przypomnieć sobie ani tego, ani tym bardziej stwierdzić, która może być godzina. Zakładałam, że jest dość późno, bo intensywne popołudniowe światło wlewało się do sypialni mojej i Gabriela, skutecznie przenikając przez pozaciągane zasłony i sprawiając, że na ścianach oraz podłodze tańczyły długie cienie.

Westchnęłam zrezygnowana, po czym wyślizgnęłam się z łóżka. Wciąż miałam na sobie różową, koronkową sukienkę, którą włożyłam na wesele Esme i Carlisle'a. Na samo wspomnienie uśmiechnęłam się mimowolnie, zaraz jednak spochmurniałam, przypominając sobie pojawienie się Lawrence'a. No tak, teraz już pamiętałam wszystko, łącznie z czuwaniem z Gabrielem prawie do rana. Nie żebyśmy czegokolwiek się obawiali; to po prostu ja nie mogłam spać, dlatego ukochany zaczął kołysać mnie, tulić do siebie i nucić coś tak długo, aż w końcu mnie zmroczyło. To wspomnienie akurat było przyjemne i pozwoliło mi zapomnieć o Lawrence'ie, chociaż wiedziałam, że wampir i tak nie będzie dawał mi spokoju, przynajmniej póki istniał cień szansy na to, że kręci się gdzieś w pobliżu.

Gdzieś z dołu doszły mnie śmiechu Alessi i Damiena. W pełni już rozbudzona, spróbowałam szybko doprowadzić się do porządku, ale po spojrzeniu w lustro doszłam do wniosku, że bez prysznica się nie obejdzie. Nie pozwoliłam sobie na długie zajmowanie łazienki, dlatego już po kwadransie mogłam zejść na dół, ubrana i odświeżona. Cukrową kreację druhny zamieniłam na wygodne jeansy i czarną bluzeczkę z krótkim rękawem, niekoniecznie dlatego, że z pogodą było cokolwiek nie tak. Kiedy wyjrzałam przez okno, widziałam idealnie błękitne niebo, poza tym w powietrzu wyczuwało się duchotę i tę charakterystyczną przed burzą atmosferę oczekiwania. Nie wiem dlaczego, ale to właśnie nadchodząca ulewa przypomniała mi o propozycji Rufusa i pod wpływem impulsu zdecydowałam się ją przyjąć.

Znając Rufusa, mogłam się spodziewać dosłownie wszystkiego, ale postanowiłam zaryzykować. Próbowałam przynajmniej uwierzyć w to, że po tym jak nieśmiertelny mnie przeprosił, nagle nie zdecyduje się mnie zabić, a to już było sporym sukcesem. Co prawda nie zmieniało to faktu, że przy naukowcu czułam się nieswojo, ale nie widziałam sensownego powodu, dla którego miałabym mu odmówić, tym bardziej, że naprawdę chciałam nauczyć się lepiej walczyć. Starałam się nie myśleć o to, że to prawdopodobnie obecność Lawrence'a dodatkowo motywuje mnie do działania, ale zdawałam sobie sprawę z tego, że w tym momencie oszukuję samą siebie.

Zajrzałam do kuchni, ale tam nie zastałam nikogo. Zaintrygowana wsłuchałam się uważniej, z zaskoczeniem uświadamiając sobie, że Gabriel i dzieci najprawdopodobniej wyszli na zewnątrz. Mój wzrok powędrował w stronę tylnich drzwi i faktycznie zauważyłam, że były uchylone. Ruszyłam w tamtą stronę, dręczona niepokojącym wrażeniem déjà vu. Aż nazbyt doprze pamiętałam, jak wyszłam szukać Violetty i zaatakował nas William, jednak szybko odrzuciłam od siebie tę myśl. To nie była ta pora, bo chociaż Will jeszcze nie był w pełni wampirem i nie unikał słońca, tacy jak on nie przepadali za pojawianiem się w środku dnia.

Wyszłam na zalany słońcem trawnik, po czym instynktownie ruszyłam przed siebie, kierując się wyraźnym zapachem mojego męża i dzieci. Słoneczne promienie przyjemnie grzały moje odsłonięte przedramiona i suszyły wciąż lekko wilgotne włosy. Zupełnie bezwiednie uniosłam głowę, zwracając twarz ku słońcu. Zamknęłam oczy, na moment rozluźniając się całkowicie i koncentrując się wyłącznie na wdychaniu przesyconego słodyczą kwiatów i owoców powietrza.

Nogi same powiodły mnie w stronę sadu. Gdzieś dalej znajdowała się polana na której Gabriel zorganizował coś na kształt stadniny, gdzie swobodnie mogły przebywać Buio i Tempesta, ale to nie tam powinnam była pójść. Wiedziona świeżym tropem, ruszyłam w przeciwnym kierunku, pozwalając, żeby otoczyły mnie owocowe drzewa. Przez moment naszła mnie myśl, że Gabriel z jakiego powodu wyszedł poza tereny, które przylegały do naszego domu, ale szybko przekonałam się, że się pomyliłam.

Ciepłe dłonie bez ostrzeżenia spoczęły na moich biodrach. Wzdrygnęłam się i błyskawicznie odwróciłam, stając twarzą w twarz z moich rozbawionym mężem. Gabriel posłał mi najbardziej czarujący ze swoich uśmiechów, po czym bardziej stanowczo przyciągnął mnie do siebie. Jego wargi odnalazły moje, a ja przez najbliższych sekund byłam świadoma wyłącznie naszego pocałunku i tego, że pieszczota jak zwykle okazała się zbyt krótka.

– Chodź. Maluchy zaczynały się już niecierpliwić – szepnął mi Gabriel do ucha, kiedy wydęłam usta, niezadowolona z tego, że tak szybko odsunął mnie od siebie.

Uniosłam brwi, ale nie zapytałam o nic, decydując się mu zaufać. Gabriel ujął mnie za rękę i pociągnął za sobą, a ja poszłam za nim, ufając mu całkowicie. Dobrze znałam ten ton i wyraz twarzy, bo doświadczyłam go już kilkukrotnie, za każdym razem, kiedy mój ukochany planował coś, czego ja mogłam się tylko domyślać. Nie przepadałam za niespodziankami, ale wiedziałam już, że w tej kwestii z Gabrielem nie wygram, dlatego nie zamierzałam się z nim kłócić.

Nie uszliśmy zbyt daleko, kiedy drzewa zaczęły się rozstępować. Chwile później ponownie znaleźliśmy się na otwartej przestrzeni. Zmrużyłam oczy, próbując chronić je przed słońcem i dopiero po chwili zdołałam rozejrzeć się dookoła. W oczy momentalnie wrzuciły mi się dzieci, a chwilę później musiałam w pośpiechu rozłożyć ramiona, bo bliźnięta ze śmiechem wpadły mi w ramiona.

– Mamo, zobacz! – Alessia jak zwykle zaczęła domagać się mojej uwagi. – Tata powiedział mi, że możemy zrobić piknik – stwierdziła z entuzjazmem.

– Zbieraliśmy owoce – wtrącił się Damien. – Ali trochę nie szło, ale ja potrafię sięgnąć tych wyżej. Same spadają, kiedy tego chcę – dodał i wyczułam, że jest z siebie dumny; ja zresztą też byłam.

Wciąż tuląc dzieci do siebie, wyprostowałam się. Dzieci już dawno wyrosły z wagi piórkowej, ale zaletą bycia w połowie pół-wampirzycą było to, że nie miałam najmniejszego problemu z tym, żeby wziąć Alessię i Damiena na ręce.

Mój wzrok momentalnie powędrował na rozłożony na trawie czerwony koc. Dostrzegłam dzbanek z kawą, butelkę znajomego mi już wina oraz termos, którego zawartości mogłam się jedynie domyślać; byłam prawie pewna, że to krew, ale nie skomentowałam tego w żaden sposób, przyzwyczajona do tego, że ludzka osoka nie jest już czymś, czego powinnam się obawiać. Powiodłam wzrokiem dalej i aż pokręciłam głową z niedowierzaniem. Jak mogłam się nie obudzić, skoro po ilości jedzenia, które się tutaj znajdowało, wprost można było stwierdzić, że Gabriel od rana musiał tkwić w kuchni?!

Spojrzałam na ukochanego, ale ten tylko uśmiechał się z satysfakcją. Dalej nie mogłam powiedzieć, żeby ludzkie jedzenie było lepsze od krwi – nawet zwierzęcej – ale dzięki Licavolim już nie wzdrygałam się na sam widok ludzkich produktów, Gabriel zresztą gotował tak dobrze, że już nie potrafiłam mu odmówić. Wysilając się na blady uśmiech, delikatnie odstawiłam dzieci na ziemię, po czym zrobiłam kilka niepewnych kroków w stronę koca.

– Podoba ci się. – Chociaż to było stwierdzenie, ja i tak skinęłam głową. Usatysfakcjonowany Gabriel podszedł do mnie i otoczył mnie ramionami. – Pomyślałem, że spędzimy ten dzień razem. Jak na razie dosyć mam rodzinnych uroczystości – wymruczał, muskając wargami mój odsłonięty kark.

Moim ciałem wstrząsnął przyjemny dreszcz. Perspektywa była kusząca i w normalnym wypadku byłabym zachwycona, ale to kłóciło się z postanowieniem, które złożyłam sobie kwadrans wcześniej.

– Gabrielu… – szepnęłam, momentalnie tracąc humor. Och, gdyby wiedziała wcześniej, jak bardzo zależy mu na tym, żebyśmy pobili trochę razem?

– Hm? – Westchnął i raz jeszcze mnie pocałował, tym razem we włosy. – Ach, niech zgadnę! Idziesz dzisiaj do kawiarni, tak? – zapytał, ale nie wydawał się rozeźlony.

– Szczerze powiedziawszy… zapomniałam – uświadomiłam sobie, bo chyba faktycznie dzisiaj przypadała moja kolej. – A niech to szlag! Ja…

– Przekleństwa dziwnie brzmiał w twoich ustach – stwierdził, uśmiechają się nieco złośliwie. – A co do Michaela, już z nim rozmawiałem. Sama dobrze wiesz, że ciężko mi odmówić… Ale to nie w pracy leży problem, prawda? – zorientował się, raptownie poważniejąc.

– Nie. – Wolałam być z nim szczera. – Z tym, że to może ci się nie spodobać – uprzedziłam i odsunęłam się, niepewna jego reakcji. Nie sądziłam, żeby Gabriel był w stanie mnie skrzywdzić, ale instynkt robił swoje.

Gabriel zmierzył mnie wzrokiem, po czym w zamyśleniu pokiwał głową. Obserwowałam go, coraz bardziej zdenerwowana, czekając na jakąkolwiek reakcję; przeciągające milczenie zawsze doprowadzało mnie do szału.

– Chodzi o Rufusa, tak? – zapytał, a ja uniosłam brwi, zaskoczona. – Och, nie patrz tak na mnie. Przecież doskonale cię znam, Nessie – przypomniał mi i prawie się przy tym uśmiechał. – Masz rację, nie podoba mi się to.

– Ale…? – zaczęłam z nadzieją; przecież do wszystkiego dało się dopasować jakieś „ale”.

Parsknął śmiechem, spoglądając na mnie czule. Zrobiłam minę niewiniątka, udając, że nie mam pojęcia o co może mu chodzić.

– Ale – podjął litościwie – niestety wiem, że i tak postawisz na swoim, więc nie zamierzam się kłócić. Wolę wysilić się i zrobić coś innego – oznajmił, a ja spojrzałam na niego pytająco, nie do końca rozumiejąc do czego zmierza. – Pójdziemy tam razem. Nie wiem, czy ci to odpowiada i co na to Rufus, ale jakoś nie za bardzo odpowiada mi, żebyś była z nim sama – wyjaśnił litościwie, a ja poczułam, że z moich ramion zdjęto ogromny ciężar.

Cała rozpromieniłam się, po czym dosłownie skoczyłam Gabrielowi w ramiona, mocno do niego przywierając. Przyciągnął mnie do siebie, po czym – drażniąc się przy tym i celowo zmuszając mnie do czekania – w końcu złożył na moich ustach długo, namiętny pocałunek. Zarzuciłam mu obie ręce na szyję, pozwalając, żeby przejął kontrolę. Dłońmi błądziłam po jego plecach, chłopak zaś nie pozostawał mi dłużny; delikatnie muskał palcami moje włosy, przeczesując je i dotykając ich tak, jak zawsze najbardziej lubiłam.

Nawet nie zorientowałam się, kiedy straciłam równowagę i wylądowałam na ziemi. Pociągnęłam za sobą Gabriela i oboje roześmialiśmy się jak dzieci, turlając się po trawie, ku uciesze naszych dzieci. Wkrótce wylądowałam pod moim mężem, po czym jęknęłam, kiedy Alessia i Damien skoczyli na nas, uznając nasze poczynania za idealną okazję do dobrej zabawy. Dawno nie czułam się taka lekka, teraz zresztą doceniałam każdy najbardziej błahy moment, który mogłam spędzić wraz z bliskimi mi osobami, świadoma tego, jak łatwo mogłam stracić którekolwiek z nich. Po wszystkim, co się wydarzyło, spokój wydawał się czymś abstrakcyjnym i wciąż miałam wrażenie, że w każdej chwili może wydarzyć się coś, co po raz kolejny wywróci nasze życie do góry nogami. Być może byłam już przewrażliwiona, ale po tym, jak wszyscy omal nie zginęliśmy, chyba miałam do tego prawo.

Gabriel musnął palcami moją odsłoniętą szyję, skutecznie rozpraszając moja uwagę. Zadrżałam i instynktownie odchyliłam głowę do tyłu, czując, że serce wali mi jak oszalałe. Ukochany nachylił się nade mną, co jedynie wzmogło bicie najważniejszego narządu w moim organizmie, kiedy zaś poczułam muśnięcie jego warg na skórze, ledwo powstrzymałam się od cichego jęku. Oczekiwałam znajomego bólu, a później przyjemności związanej z dobrowolnym oddaniem krwi, chociaż resztkami świadomości wciąż koncentrowałam się na tym, że pewnych rzeczy chyba nie powinniśmy robić przy Alessi i Damienie. Z drugiej strony, wymiana krwi była dla nas równa pocałunkowi, więc maluchy teoretycznie powinny się z tym oswajać, ale…

Z tym, że Gabriel mnie nie ugryzł. W zamian złożył na mojej szyi krótki, ale czuły pocałunek. Zamrugałam i spojrzałam na niego, natrafiając na spojrzenie znajomych, czarnych oczu. Gabriel uśmiechnął się do mnie czule, jednocześnie rozbawiony. Jego oczy lśniły intensywnym blaskiem, a ja po raz kolejny zaczęłam się zastanawiać, dlaczego za każdym razem patrzył na mnie tak, jakbym była najbardziej niezwykłą istotą na całym świecie. Rozumiałam początkową fascynację, poza tym nie miałam wątpliwości, że Gabriel kocha mnie całym sobą, ale i tak nie mogłam oswoić się z myślą o tym, jak wyglądałam w jego oczach. Wspomnienie Zniszczenia, które pokazał mi, manipulując moimi snami, wciąż było żywe i przyprawiało mnie o dreszcze, chociaż jednocześnie czułam się przyjemnie połechtana myślą, że mogłabym być dla kogokolwiek aż do tego stopnia olśniewająca.

– Więc jak? – wymruczał mi Gabriel do ucha. – Do tej pory nie powiedziałaś mi, czy się zgadzasz – dodał, a ja dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że ma na myśli spotkanie z Rufusem.

– Chyba dopiero co powiedziałeś mi, że nie puścisz mnie samej – zauważyłam, wplatając palce w jego czarne włosy. – Myślałam, że nie mam nic do powiedzenia, bo… – Nie dokończyłam, bo wtedy znów mnie pocałował. – Hej! To nie jest uczciwe – zaoponowałam ze śmiechem. – Próbujesz mną manipulować – zarzuciłam mu, ale prawda była taka, że poddawałam się jego zabiegom z czystą przyjemnością.

– Niczego takiego nie zauważyłem – stwierdził, a właściwie wymamrotał, bo usta wciąż miał niebezpiecznie blisko mojego gardła.

Kolejnych kilka godzin (straciłam poczucie czasu) spędziliśmy na przemian rozmawiając, milcząc albo przekomarzając się. To przypomniało mi te wszystkie godziny, które spędzaliśmy na wyimaginowanej polanie, którą Gabriel tworzył dla mnie, kiedy wnikał w moje sny. Mimo wszystko wolałam spotkania, kiedy oboje byliśmy prawdziwi, a nasze słowa i czyny były czymś więcej niż tylko gestami w wyobraźni. Co prawda wiedziałam, że sny aż tak bardzo nie różnią się od rzeczywistości i w jakiś zawiły sposób na nią wpływały, ale to i tak nie było to samo, a ja lubiłam mieć Gabriela i dzieci przy sobie.

Jakiś czas później Ali i Damien wrócili do zbierania owoców. Sama nie byłam pewna, kiedy to przerodziło się w istną rywalizację, kiedy zamiast rąk zaczęli wykorzystywać… moc. Wkrótce mogłam obserwować unoszące się w powietrzu jabłka i wiśnie, ryzykując przy tym, że w każdej chwili któreś z moich dzieci straci panowanie i wszystko wyląduje na ziemi lub – co gorsza – na którymkolwiek z nas. Najbardziej zirytowana wydawała się Alessia, która jak zwykle usiłowała okazać się „lepsiejsza” od brata i bardziej się denerwowała. Nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że Gabriel celowo trochę pomagał swojej małej księżniczce, byleby tylko nie przestała się śmiać. Damien jedynie patrzył na jej starania i wywracał oczami, niemal perfekcyjnie panując nad własnymi zdolnościami z zaskakującą wprawą układając owoce na poszczególnych stosikach. Obserwowałam go z lekkim rozczuleniem, już teraz mając przeczucie, że okaże się równie spokojny i ambitny, co Carlisle. Zdążyłam już zorientować się, że mój dziadek jest dla niego wzorem, co nawet mi odpowiadało, bo Damien chyba nie mógł wybrać sobie lepszego autorytetu, zwłaszcza patrząc przez pryzmat tego, jakim darem od urodzenia dysponował.

Ali pierwsza znudziła się zabawą, zwłaszcza kiedy zdolności wymknęły jej się spod kontroli i omal nie oberwała jabłkiem po głowie. Damien, który obserwował ją kątem oka, jednocześnie skupiony na własnych popisach, nie powstrzymał się od śmiechu, czym skutecznie sprowokował siostrę. Wkrótce oboje ganiali się i ledwo byłam w stanie nad nimi nadążyć. Dopiero kiedy Alessia z jakimś dziwnym, bojowym okrzykiem powaliła brata na ziemię, zawahałam się nad tym, czy powinnam zareagować, ale rozmyśliłam się, zauważywszy, że raczej do rękoczynów nie dojdzie. Dzieci po prostu się bawiły, a mnie uderzyło to, jak blisko ze sobą były. Już wcześniej zwróciłam na to uwagę i jakoś specjalnie mnie to nie zdziwiło, bo bliźnięta zwykle łączyła niezwykła więź, ale nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że od czasu porwania przez Aquę, Ali i Damien byli sobie jeszcze bliżsi. Nie byłam pewna, co o tym sądzić, bo chociaż teoretycznie nie miałam powodów do niepokoju, co nie dawało mi spokoju.

To tylko dzieci, skarciłam się w duchu. Pokręciłam głową, starając się przestać o tym myśleć i skoncentrować się na tej chwili i mojej rodzinie.

Szukałam dziury w całym, dlatego przynajmniej spróbowałam się opanować, dobrze wiedząc, że w ten sposób niczego nie osiągnę, a jedynie niepotrzebnie się zdołuję. Byłam na siebie trochę zła za to, że w ostatnim czasie nie potrafię się rozluźnić, ale najwyraźniej potrzebowałam jeszcze sporo czasu, żeby dojść do siebie po walce i problemach z Lawrence’m oraz Aquą. Fakt, że kobieta była martwa, miał w sobie coś kojącego, ale to nie zmieniało faktu, że obecność ojca Carlisle’a wciąż doprowadzała mnie do szału i nie mogłam niczego na to poradzić. Wampir mnie skrzywdził, nie jako jedyną zresztą, dlatego nie wyobrażałam sobie, żebym kiedykolwiek miała mu to wybaczyć. Nie było w tym zresztą niczego dziwnego, chociaż obawiałam się, że w przypadku dziadka sytuacja może wyglądać zupełnie inaczej. Nie miałam pewności, czy Carlisle był w stanie mu wybaczyć, ale znając jego charakter, trochę się tego obawiałam.

Czasami sama nie byłam pewna tego, co czuję albo powinnam czuć. Mimowolnie pomyślałam o podsłuchanej dzień wcześniej rozmowie, koncentrując się zwłaszcza na słowach, które wypowiedział Lawrence. W zasadzie większość tego, co mówił, doprowadzała mnie do szału i chociałam jak najszybciej o połowie jego słów zapomnieć, ale jednocześnie pewno stwierdzenie nie dawało mi spokoju – moment, kiedy wprost porównał mnie do królowej, twierdząc, że w ciągu minionych miesięcy bardzo się zmieniłam. Co do tego, że byłam inna, nie miałam najmniejszych wątpliwości, bo sama to czułam, ale czy naprawdę to była aż tak wielka zmiana jak ta, którą zauważył wampir? Nie potrafiłam ocenić, w jakim stopniu można było Lawrence’owi zaufać, ale coś podpowiadało mi, że w tej kwestii akurat był szczery. Co więcej, czułam się jednocześnie usatysfakcjonowana i zaintrygowana samą myślą o tym, że ktokolwiek mógłby spoglądać na mnie w tak niezwykły sposób, wyraźnie doceniając moje zdolności.

Westchnęłam i spojrzałam w błękitne niebo. Gdzieś na horyzoncie widziałam ciemne, deszczowe chmury, ale nie potrafiłam przewidzieć, kiedy możemy spodziewać się deszczu. Wiedziałam, że któraś z wampirzyc, które zamieszkiwały Niebiańską Rezydencję i należały do tych nieśmiertelnych, którzy byli najbliżej Dimitra, potrafiła kontrolować pogodę, ale wątpiłam, żeby to była jej sprawka albo żebyśmy dzięki niej mogli uniknąć burzy. Podobno panowała nad pogodą jedynie w wyjątkowych sytuacjach, na przykład wtedy, kiedy chciała zniechęcić podróżnych, którzy z jakiegoś powodu znaleźli się zbyt blisko wejścia do Miasta Nocy. Tak czy inaczej, świadomość zbliżającej się ulewy, skutecznie mnie otrzeźwiła, przypominając, że wcale nie mamy tak wiele czasu, bo Rufus sugerował mi, żebym zjawiła się jeszcze za dnia.

Mimo wszystko cieszyłam się, że Gabriel uparł się iść ze mną. Przy nim czułam się zdecydowanie pewniej, nawet jeśli starałam się zrobić wszystko, byleby na powrót naukowcowi zaufać. Nie byłam pewna jak nieśmiertelny może zareagować na to, że nie przyszłam sama, ale nie obchodziło mnie to. Gabriel był uparty, a ja wciąż miałam pewne obawy względem Rufusa i to nie tylko dlatego, że przynajmniej dwa razy się na mnie rzucił – to nic, że miał po temu konkretne (jego zdaniem) powody albo że niekoniecznie był wtedy sobą. Miałam prawo czuć się zagrożona, tym bardziej, że sam sugerował mi, że powinnam zachować ostrożność, skoro był nieprzewidywalny. Nie chciałam z góry zakładać, że i tym razem mogły czekać na mnie kłopoty, ale taka możliwość mimo wszystko istniała i nie wolno było mi o tym zapominać.

Podobnie jak i o tym, że Rufus widział we mnie kogoś, kim nie byłam. Nie miałam pojęcia kim jest Rosa, ale obawiałam się, że to przez wzgląd na nią wampir patrzył na mnie w inny sposób.

Nie byłam pewna czy to dobrze czy źle.